Kerststukje
Het is wel wat met de wereld; veel rumoer in de landen om ons heen, hele volksgroepen op drift, geweld tegen kinderen en vrouwen, massa-ontslagen in de zorg, zzp ‘ers in de gordijnen, herrie om het gedogen van wiet en boven dit alles warmt de aarde ook nog in rap tempo op. Ja, wat wil je ook met al die agressie en boosheid. De stoom moet toch ergens heen. En nu blader ik zo kriskras nog maar door één krantje… Bij al deze ellende laat ik ons Schakeltje even buiten beschouwing. Niets ten nadele daarvan overigens.
Aangezet door de ronkende advertenties over energiebesparing lieten wij een vertegenwoordiger komen om ons voor te lichten over vloerisolatie. Het leek ons nodig daar voordeel uit te slepen. De goede man kwam. Ik legde de vloer in de keuken bloot en hij stak zijn hoofd in het gat. ‘Dat wordt em niet’ zei hij toen hij weer bovendeks kwam. ‘Te weinig ruimte, hè’. Hij werd niet boos dat ik hem voor niks had laten komen. We praatten nog even wat en ik liep met hem mee naar het hek. Aardige jongen, niks mis mee. Ik ging weer naar binnen en sloot het luik weer toe. Een heel gefrunnik, want het vloerboard was een beetje stuk gegaan en krijg dat er maar es weer mooi op en dan daar het vinyl weer overheen. Mijn vrouw en ik bespraken bij een kop thee hoe nu verder, want we wilden toch wel graag de kou tegenhouden. We kwamen er even niet uit en gingen verder met waar we voor de isolatieman zich aandiende mee bezig waren. De middaguren verstreken en de vrouw ging voor het eten zorgen en de hond en poezen voeren. Onze blaffende en mauwende inwoners hebben een soort ingebouwde klok als het op eten aankomt. Zelden gebeurt het dat één van hen zich niet op tijd meldt. Nu wel. ‘Ik heb de hele middag Ronald -die we doorgaans ‘die lange grijze’ noemen- nog niet gezien’, zei mijn vrouw ‘waar zal die toch uithangen’. De andere dieren rumoerden al dat het een aard had. ‘Ik weet het niet’ zei ik naar waarheid. En ineens als betrof het een ingeving van boven zei ze ‘Hij is toch niet onder de vloer gekropen toen die open stond’. ‘Nehhh’ zei ik ‘dat kan niet’. Maar gaandeweg begon ik te twijfelen en brak het luik toch maar weer open. Heel voorzichtig, want dat boardspul laat niet met zich sollen. Ik ging languit op de vloer liggen en met een lantaarn scheen ik onder de planken ….maar geen kat. Toen kwam mijn vrouw binnen en begon luid en duidelijk te sorryën. Ik keek vanuit mijn ligpositie omhoog en zag haar boven me uit rijzen. Ze had de lange grijze op haar arm. ‘Hij lag in de wasmand in de bedstee en de deur was dicht’ zei ze bijna verontschuldigend. ‘Geeft niets’, zei ik met een zucht ‘Ronald is tenminste terug’ en met licht jeukende vingers legde ik het luik en het board en de vloerbedekking weer op de goeie plaats.
Ach, het zijn de kleine ongemakken des levens. We kunnen erom lachen. Het jaar is overigens prima verlopen. De vrouw heeft een nieuwe knie, de andere volgt het komende jaar. Ikzelf glij over niet al te lange tijd de aow-leeftijd in. Wij zijn exemplaren van een gezegend volkje en oké het zit ook weleens even tegen, maar door de bank genomen mogen we niet klagen. Ik zou willen dat iedereen dat kon zeggen. Ik wens u bij deze alvast hele plezierige kerstdagen en een voorspoedig en vooral gezond 2016! Tot lezens & ziens.
Willem
