Koningskind

488

Dichter en schrijver Willem Haandrikman uit Gieterveen schrijft regelmatig mooie verhalen over zijn belevenissen in en rondom Gieterveen, hierbij een leuk verhaal wat hij schreef naar aanleiding van de troonswisseling!

Koningskind

Mijn goede moeder zou met trots hebben gekeken naar de inhuldiging van Koning Willem Alexander en de hele uitzending tot en met de laatste  muzieknoot hebben gevolgd. Ze zou er de traditionele toneelvoorstelling graag voor hebben laten schieten, dit zeer tegen de zin van mijn vader, die van dit alles niets zou hebben meegekregen, want hij zou de hele dag als ‘leading man’ de lopende dorpse activiteiten hebben geregeld. Zo zouden de zaken liggen. Maar mijn ouders zijn allebei reeds enige jaren en op gezegende leeftijd gaan hemelen. Ik dacht er gisteren aan hoe mijn moeder in vroegere jaren toen Juliana nog onze bovenmoeder was op de morgen van de 30ste april de televisie aanzette en mij in haar enthousiasme  meetrok om alles wat er in en rondom Soestdijk gebeurde met oprechte trots te becommentariseren. Ze had zeker  reden om mij hier bij te betrekken, omdat ik vanwege mijn verjaardag min of meer erfelijk belast was. Ik was moreel verplicht mij hier wel een beetje aan te onderwerpen. Het woord “Koningskind” werd mij al vroeg opgeplakt en laat ik eerlijk zijn; het was tot op zekere hoogte ook wel aardig. Eenmaal bekend dat ik gelijk met Juliana verjaarde scheen dat bij sommige mensen eeuwig te beklijven en de enige opmerking was dan ook hoe oud ik de komende Koninginnedag werd. Dat is lang zo gegaan. Maar na de troonswisseling in 1980 is dit langzaam verdwenen en ik kan sindsdien weer vrijuit over straat. Dat deden we gisteren op de vrijmarkt in ons dorp. Mijn vrouw is van het signatuur die alle kinderen die een “kleedje” of een stalletje bestieren iets toe wil stoppen. Een voortreffelijk streven! Jaren geleden op de Knoalster vrijmarkt zag ze wel in dat dit haar budget ver te boven ging. Nadat ook in mijn laatste pennie had opgeofferd en wij met 2 groten boodschappentassen vol prullen nog minstens driekwart van de markt hadden te gaan stelde ze haar voornemen bij. Niet wetende wat onze vrijmarkt zou inhouden togen wij erop aan. Gelukkig viel het aantal verkopertjes tegen (of mee, ’t is maar net hoe je het bekijkt). Mijn vrouw wierp zich met verve op de handel, omdat ze wel inzag dat ze dit wel aankon. Uit liefde voor haar en voor alles wat ze voor mij betekent deed ik vanzelf onstuimig mee. Van elke jonge handelaar kochten we iets en ronden even bezopen de genoemde prijs fors naar boven af. Dat is absoluut niet van deze tijd, geen wonder dat die kinderen ons met zeker ontzag nakeken. Grote daden zullen wij nooit verrichten, laat het dan klein zijn. Ach, we hebben er zelf misschien wel de meeste lol om. En mijn moeder…die zal het met plezier hebben aangezien. Vast wel.

Willem
 

De inhoud van dit document mag niet gekopieerd of gepubliceerd worden, zonder uitdrukkelijke toestemming van de schrijver.