Zo nu en dan kom ik op mijn ochtendloopje een paar mensen tegen die in Gieterveen een woonplek hebben gevonden. Het zijn mensen uit Syrië liet ik mij vertellen, maar toen ik onlangs de man van het paar vroeg naar hun land van herkomst, kreeg ik vooral een hele brede lach maar geen antwoord. Ietwat verward liep ik verder. Had ik dit wel mogen vragen, begreep hij mij niet of zouden ze in mij mogelijk een gevaar zien? Ik wist het even niet. Het deed me in gedachten teruggaan naar één van die sollicitaties die ik zou kunnen bijschrijven op het lijstje ’totale mislukkingen’. Daarvoor moet ik zo’n 25 jaar terug in de tijd. Ik had het wel gehad bij de aanstekersfabriek in Assen waar ik fulltime in 5-ploegendienst werkte, ik wilde een meer sociale baan en daardoor solliciteerde ik bij een asielzoekerscentrum. Ik mocht meteen een avond en nacht meelopen. Ik merkte terstond dat het er hard toe ging. De begeleider die mij moest inwerken, was politieagent geweest en zo gedroeg hij zich ook. Elke bewoner was volgens hem een potentiële misdadiger. De bewoners kregen een zakcentje en daar moesten ze bijvoorbeeld ook medicijnen als paracetamol voor kopen. En veel bewoners leden aan hoofdpijn en/of migraine. Maar als het geld op was, kregen ze geen of met moeite en na veel gemopper een paar pilletjes van de leiding. Onder het mom: ze weten niet met geld om te gaan en je moet ze klein houden. Dit stond mij zwaar tegen. Ik zou in geval zelf een extra doos inslaan, want iemand met pijn zou ik zonder enige twijfel helpen. Dat moest ik absoluut niet doen, zei mij de ex-politieman. Het zou ze lui en afhankelijk van je maken. Door de gesprekken die ik met een paar van de bewoners had (iets wat mij ook al niet in dank werd afgenomen) hoorde ik wat de redenen waren van hun landverhuizing. Dat daar economische redenen meespeelden zal niemand verbazen. Een oud-oom en tante van mij vertrokken kort na de Tweede Wereldoorlog ook uit hun land, Nederland, omdat ze van onze regering geen steun kregen en verarmden. Ze vertrokken op de gok naar Australië. Ze hebben het met hard zwoegen gered. Mijn oud-tante stierf er, mijn oud-oom kwam later naar Nederland terug. Kortom, je doet dat niet voor je lol! Ik zou die nacht al in het centrum blijven, had een slaapzak bij me want voor de nachtwaker was er maar één bed, je moest bovendien zelf voor de lakens en dekens zorgen. Dat leek mij niet erg fris. Tegen een uur of tien kwam het tussen mij en de ex-politieman tot een felle woordenstrijd. Kort daarna ben ik met mijn nog ingepakte spullen het gebouw uitgelopen en niet meer teruggekomen. Ik wist dat dit niets zou worden. Ik heb er ook nooit meer iets van vernomen. In mijn latere cv liet ik het uiteraard achterwege, dat spreekt voor zich …..
Door die paar gesprekken weet ik dat mensen niet makkelijk hun eigen Heimat inruilen voor een andere. Maar natuurrampen, oorlogen en ander geweld zorgden dat de wereldgeschiedenis bol staat van emigratie en imigratie. En Nederland maakt daar deel van uit. Door geboorteterugloop en krimp zouden al die nieuwkomers -veiligelanders niet meegerekend!- veel sneller aan een baan moeten worden geholpen. Want we zijn in alle sectoren heel veel mensen nodig. En niet alleen mensen uit Oekraïne, maar ook uit landen als Afghanistan en Syrië. Het is natuurlijk te hopen dat de instroom tot bedaren komt, want de reden blijft verschrikkelijk. Maar dan zal het er in de wereld eerst een stuk rustiger aan toe moeten gaan. Dat is van harte te hopen …. !
Nou, het beste maar weer! Willem.
