Auteur: Willem Haandrikman

We waren op onze oude begraafplaats vanwege de Lichtjesmiddag. Dat is een modern uitvloeisel van het Allerzielen, een van oorsprong oud katholiek gebruik om elk jaar op 2 november de graven van onze gestorvenen te bezoeken en een kaarsje voor hen op te steken. Wij hebben het enigszins gepopulariseerd, maar de gedachte erachter is dezelfde. Het is een mooi gebaar hen op deze wijze te herdenken. Wij liepen met het ons toegestoken windbestendig kaarsje over de dodenakker naar het graf van mijn ouders en mijn grootouders, alwaar we tot de ontdekking kwamen dat er al kaarsjes op hun graven stonden. […]

Het ouwe café wordt (of is inmiddels al) verkocht, hoorde ik vanmorgen. Ik keek er niet echt van op. Het staat al jaren te verpieteren en dat heeft het niet verdiend. Er zal iets mee moeten gebeuren voordat het helemaal vervalt. Ik zei dus ‘Café Zwiers’ en iemand anders zei ‘Nee, café Hoving’. Dat gaf meteen aan dat wij wat betreft het pand uit twee verschillende tijden komen. Ik ken het namelijk als café Zwiers en noem het nog steeds zo, hoewel Derk en Hilly Zwiers het al in de zeventiger jaren verkochten. In de tijd dat zij het bestierden, […]

Sinds ik niet meer verplicht ben bij een werkgever arbeid te verrichten of bij het UWV als werkwillige ingeschreven te staan, hoef ik in principe om die reden nooit meer vroeg op. Dat is voor sommige mensen een zegen, voor anderen een ramp. Ze vrezen al ver voor hun pensionering het zogenaamde ‘grote zwarte gat’. Ik durf wel te zeggen, dat ik daar nooit bang voor ben geweest. Dat had vooral met de zwaarte van het werk te maken en met de manier hoe dat voor mij eindigde. Ik vulde mijn vrije tijd met legio andere dingen, wat ik nu […]

Ik heb me teruggetrokken in het koelste deel van ons huis, ik noem het voor het gemak het achterkamertje. Een woord met een negatieve klank, want het schijnt dat er in regeringskringen in zulke kamertjes nogal eens gekonkelefoesd wordt over één en ander. Het wonderlijke is dat vanaf het moment dat ik mij hier neerzette, ik ook meteen een soort retrospectief voor ogen kreeg van het reilen en zeilen van ons zwabberkabinet. Dat bleek vooral na het oversteken van het coronavirus van onze landgrens. Zo’n indringer kenden we niet en dus diende er grof geschut te worden ingezet. Anderhalve meter […]

Enige weken geleden stond er een uitgebreid artikel in het Dagblad van het Noorden waarin werd gesteld dat er in weinig Drentse gemeenten straten zijn genoemd naar vrouwen, in Aa en Hunze zelfs geen enkele. Dat is toch opmerkelijk, dacht ik, toen ik het las. Ik heb er eerlijk gezegd nooit zo bij stil gestaan. De reden van deze achterstelling is voornamelijk gelegen in het feit dat de mannen, en zeker in vroegere tijden, gezien werden als de pioniers bij de ontginning van dit gebied en bij de oprichting van scholen en verenigingen en uit een soort erkentelijkheid werden straten, […]

Ik heb het helemaal gehad met dat coronagedoe! Niet dat ik er zelf aan lijd, maar het gezever erover en dan het steeds maar uitstellen van de versoepelingsdatum is toch werkelijk om je hoed bij op te vreten. Houd daar toch eens mee op!, roep ik soms in lichte wanhoop naar het tv-scherm. En Hugo de Jonge de boel maar weer rechtkletsen. Ik krijg er het heen en weer van, ga er glad scheel van zien. En ik zeg dit ook om straks als het virus bezworen is en als we elkaar weer zonder mondkapje visueel kunnen aftasten (we zijn […]

Jaren geleden schreef ik een stukje over een man die ons huis meende te kunnen kopen. Het was in de tijd dat de huizenprijzen in een dip zaten en de WOZ-waarde met wat zakgeld nog te vereffenen was. Dat is nu wel anders. In dat verhaaltje situeerde ik een nogal patserige man in een cabriolet die precies recht voor ons huis stop hield. Hij parkeerde met een doel en dat verstond ik woord voor woord. Ik was namelijk in de tuin bezig enige bijzettafeltjes te schilderen. De man zag mij niet, ik hem wel. ‘Nummer 52, ja daar sta ik […]

Van alle tot nu toe van Staatswege eerst geadviseerde en later verplicht gestelde maatregelen om het coronavirus de kop in te drukken, heb ik nog de minste moeite met de avondklok. Dat komt omdat ik ’s avonds al niet vaak de deur uit ging. Vóór de anderhalvemeterafstand, het elkaar niet meer mogen aanraken, de lockdown en de mondkapjes die ons tot wildvreemden maken in werking gingen, deden we weleens een avondje Geert Teis of een muziekmiddag hier of daar, maar dat was plotsklaps allemaal van de baan. Nu komt het er steeds meer op aan of zich een derde golf […]

We lopen tegen het eind van een wel heel bijzonder jaar. De overzichten van de kranten en tijdschriften en van de televisie- en radiozenders, zullen voor een groot  deel gaan over het coronadrama. Want dat wás en ís het nog steeds. Soms, vooral in het begin van de verspreiding van het virus, werd er een vergelijking gemaakt met de Spaanse griep. Dat was ver gezocht, want dat virus heeft gezorgd voor miljoenen dodelijke slachtoffers. De medische wetenschap stond nog in haar kinderschoenen en was niet toegerust op de stroom van besmette patiënten. Bijna geen dorp ontkwam aan deze verschrikking. In […]

Het is geen makkie om in deze sombere najaarsdagen positief te blijven. Ik heb in wezen weinig klagen, maar je zult voor je brood afhankelijk zijn van de dwarrelende regels uit Den Haag. Gek zou ik er van worden. Mogen we nu met 3 of met 4 mensen gedurende één dag onder hetzelfde dak, valt familie daar ook onder en is het mondkapje nu wél of níet verplicht..?  Van die dingen. Om tureluurs van te worden. Als burger kun je het beste zoveel mogelijk thuis blijven en alleen uitgaan als het  echt nodig is. Voor het sinterklaasgebeuren hoef je de […]

Een tijdje geleden kwam ik op mijn ochtendwandeling met ons hondje een man tegen. Ik stond, terwijl Rossi zijn behoefte deed, te kijken naar de bouwvorderingen van de windmolens – door sommige mensen windturbines genoemd, maar ik wil het niet lelijker maken dan het al is. De man zei dat je zo weinig kijk hebt op die markt,  dat er zoveel langs je heen gaat en dat het zo ondoorzichtig is. Ik zei dat dat wel meevalt, maar dat je als kleine burger weinig in de melk te brokkelen hebt. Toen begon hij over complotdenkers, want dat is een niet […]

Even leek het erop dat het leven zijn gewone loop zou hernemen. De straten werden drukker, de terrassen oogden levendiger en ons dorpshuis hervatte voorzichtig haar werkzaamheden. Maar schijn bedriegt, want die anderhalve meter afstand moet wel worden aangehouden en dat scheelt zeker voor de uitbaters meer dan een slok op een borrel. En toen kwam alsnog de gevreesde tweede golf. Was te voorzien, zegt de één, hadden we maar niet zo massaal op vakantie moeten gaan, de grenzen dicht moeten houden! Maar ook in landen waar de regels wél stringent werden nageleefd, stak dat rottige virus de kop weer […]

U weet, beste lezers van deze site, dat ik geen stukkiesschrijver ben van harde, knallende woorden en evenmin van al te doorzichtige superlatieven. Ik stoot niet graag mensen voor hun kop, want uiteindelijk kom je elkaar tezijnertijd weer tegen en dan heb je wat uit te leggen. Maar soms moet het, soms kun je niet anders. Hiermee wijk ik dus af van mijn paadje. De kwestie is deze. Ik heb in een eerder stukje al eens geschreven over de perikelen bij de aanleg van de glasvezelkabel. Wat voor toestanden dit gaf en hoe beroerd hier en daar de tegels in […]

Het zijn rare tijden, zeg ik de halve wereld na. Overal zorgt het coronavirus voor onrust. Vanaf half maart dit jaar kwam er plotseling een eind aan het gaan en staan van ons vrije westerlingen en werd quarantaine een veel gebruikt woord. We schikten ons er naar, het was niet anders. Dat er hierdoor hele bedrijfssectoren, recreatieve en cultuur-en welzijnsinstellingen zouden omvallen, bezagen we met lede ogen. Zo tegen juli zou het allemaal wel voorbij zijn en konden we weer vrij over straat, weer op visite en op vakantie en zou de economie zich wel herstellen. De soep was wel […]

Er is een toneelstuk van William Shakespeare, een komedie, dat vertaald is als ‘Klucht der dwalingen’. Hij schreef het rond 1593 en het wordt nog steeds opgevoerd. Zo zie je dat sommige drama’s van alle tijden zijn. Vanaf het moment dat de werkzaamheden met de aanleg van de glasvezelkabel begonnen, kwam de titel van dit stuk regelmatig in mijn gedachten. Het voelde langzamerhand als een baksteen op mijn zwakke maag. We hadden, zeggen we nu, nooit voor die kabel moeten kiezen. Nou ja, dat is te zeggen, misschien wel voor die kábel, maar niet voor het bedrijf dat het uitvoerde. […]

We leven in roerige tijden. Ik ben al eens eerder een stukje met eenzelfde soort intro begonnen en toen loste de beroering ook stilletjes  weer op. Maar nu komt er wel érg veel samen. Of dat mede veroorzaakt wordt door de strenge regels die ons vanwege de angst voor coronabesmetting van bovenaf worden opgelegd, is de vraag. Feit is wel dat een aantal wereldleiders het met de ernst van het ziekmakend virus niet zo nauw nemen en dat maakt mensen woedend en dit zou best eens kunnen overslaan op zaken die er ogenschijnlijk niets mee te maken hebben. Demonstraties tegen […]