Soms denk ik weleens dat ik het helemaal verkeerd heb aangepakt. Het werkzame leven, bedoel ik. Dan lees ik weer in de krant over een onverlaat die met wat handige trucjes is binnengelopen en zijn dagen slijt op een zonnig eiland. Je moet weliswaar van gewetenloze huize komen en uitermate slim om dit te bereiken. Met een licht afgunstige blik bezie ik de foto van het optrekje vanwaaruit de ploert de hele wereld belazert. Er staat een terreinauto van het duurdere soort voor de deur en de boel zit keurig in de verf. Kom d’er maar es om! Vanmorgen zag ik een bericht van een ouder stelletje dat met suikerzoete praatjes hotel na hotel had opgelicht, voor duizenden euro’s had geflessentrekt, maar nu het ongelooflijke lef heeft een gedupeerde hotelier, die hun tronies op internet had gezet, voor het gerecht wil slepen, omdat ‘zij zich in hun goede naam voelen aangetast’. Dan heb je toch een bord voor de kop van minstens enkele duimen dik.
Ik ben zelf ooit voor wat kleingeld het schip ingegaan bij een vrouw die met een busje aan mijn deur kwam en zei te collecteren voor één of andere heel geloofwaardig doel. Een week later las ik een stukje in de krant waarin sprake was van een oplichtster die in onder andere Gieterveen had gecollecteerd. Het vervelende van dit soort gapperij is dat goedbedoelde organisaties hierdoor óók sterker in de gaten worden gehouden, of dat men er helemaal niet meer aan geeft. Nu we steeds meer electronisch betalen en dus tussen eiser en betaler geen baar geld meer te pas komt, is het des te verleidelijker voor een onverlaat -crimineel- om de niet goed oplettende -naïeve- consument van zijn gegevens te beroven en daarna van zijn spaarcenten. Als zulke lieden door bijvoorbeeld een televisieprogramma als Radar opgespoord worden, dan blijken dat hele gewone mensen te zijn. Niet van die ‘Zware Jongens’ zoals in de Donald Duck. Totaal onopvallende, doorsnee types. Ze rijden net als de meeste Nederlanders in een Opeltje of een Toyotaatje. Het soort mensen die je inderdaad als ze even moeilijk zitten een tientje of meer toesteekt en waarvan je geen seconde stilstaat dat dit geld nevernooit terugkomt. Ik wacht nog steeds op een snip van iemand die mogelijk allang onder de groene zoden ligt, ik bedoel maar…
Dus, alles overdenkende geloof ik niet dat het beroep van oplichter mij zou hebben gelegen. Maar wie weet waren Enk & Olanda ooit ook goudeerlijke mensen en hebben ze op zeker moment een verkeerde afslag genomen of hebben op het verkeerde paard gewed. Ik hoop van harte dat ze dat straks aan de rechter mogen uitleggen en dat ze voor straf al die gedupeerden hoogstpersoonlijk moeten terugbetalen. Of ben ik nu te hardvochtig?
Willem.
