Het leven wordt naarmate het vordert steeds meer een herhaling van zetten. Men kan daar tobberig over doen, de medemens ermee storen; men kan ook proberen het van zich af te schuiven. In de zomertijd, met de zon vol op je knar, de voeten in een bak water en een consumptie binnen handbereik heeft een mens er minder last van dan in de donkere decemberdagen. Wat ook niet erg opbeurend schijnt te werken zijn die oogverblindende kerstfolders en boekwerken van de voedselwinkels waarin onze exorbitante rijkdom breed wordt uitgemeten. Vooral in deze maand is het bijna te veel van het goede. Ik hoor of lees weleens berichten dat deze uitstalling mensen met aanleg voor winterdepressie als extra belastend ervaren. Of ik hun middels een oppeppend woordje kan helpen is maar de vraag. Hoe dan ook; we ontkomen niet aan het eindigen van het jaar. Wat voor jaar was het, hoor en lees ik deze dagen regelmatig. Een rumoerig jaar en dat zet zich ook nog wel even voort. Als ik van me zelf uitga was het een goed jaar. Ik heb veel gewandeld, veel geschreven en veel gelezen… Dat is zo’n beetje mijn core-business. De stukken over de winkels van weleer werden goed gelezen. Altijd leuk om te weten dat je het niet voor niks doet. Hartelijk dank voor alle duimpjes en mooie woorden. Het maakt een mens enigszins nederig, maar het geeft ook het gevoel iets nuttigs te doen. De hete zomer gooide af en toe roet in het eten wat betreft onze planning. We bleven weleens uit arren moede thuis om de pokkel niet al te zeer te verbranden. Dat wordt echter wel de nieuwe realiteit: snikhete zomers, lauwe herfsten en koele winters. Deze zomer overleed Jan Smit. Zomaar ineens. Een man van mijn leeftijd. Een klap voor het dorp. Ineens weet je op zulke momenten hoe onzeker het leven kan zijn. Ook Toltsje Scheringa uit Gasselternijveen kwam vrij plotseling uit de tijd. Ik kende haar van Eddie, haar man, jeugdwerker van bovengenoemde plaats en Gieterveen in de jaren zeventig. Allemaal niet te bevatten. Op zulke momenten krijg ik het weleens benauwd en maak een extra rondje met de hond.
Maar er waren natuurlijk ook plezierige momenten. De nieuw opgerichte Stichting Markten Gieterveen regelde de Hemelvaart voor het eerst zelf en het ging ze prima af. Klasse jongens! Bonnyfest deed het ook weer goed, hoewel het qua plek een beetje uit haar jasje begint te knappen. Café De Driesprong wisselde van eigenaar. Er wordt stevig gewerkt om er een eetgelegenheid van te maken. Over niet al te lange tijd kunnen we ook de eerste windmolens verwachten. Ons mooie landschap, ons vergezicht zal er blijvend door veranderen. Hoe storend dit uit zal pakken is op vele plekken in Nederland al te zien. Maar de mens van nu vraagt veel energie en we willen geen steenkolen meer en het gas raakt op en zonnepanelen kunnen maar een deel opwekken…. Het blijft een heikel dilemma, een spagaat van jewelste. Ondergronds verandert het landschap door supersnelle glasvezel, waarvoor de voetpaden nu open liggen. Ik wil niet al te somber eindigen. Ik hoop dat we elkaar in 2020 nog steeds recht in de ogen kunnen kijken. Ik wens jullie allemaal hele prettige kerstdagen en een gezond en gelukkig nieuwjaar.
Moi hè,
Willem.
