Vandaag even niets!
Een mens laat zich de wet niet makkelijk voorschrijven, wat dat betreft is hij niet veel meer dan een dier in een wisselpak. ‘Ik weet toch zelf wel wat ik kan’ is de doorsnee reactie en als het mis gaat is hij of zij nog verbaasd ook. Burn-out en overspannenheid zijn dé ziektes van deze tijd. In een interview zei laatst iemand dat hij met gemak 5 kwartieren in een uur weet te proppen. Dat moet je natuurlijk overdrachtelijk zien, maar toch… We leggen de lat niet zelden veel te hoog. Ik heb regelmatig tegen wat al te fanatieke collega’s gezegd het wat rustiger aan te doen. ‘Je hebt maar één leven jongen’ zei ik dan, ‘en maar één rug en maar één koppetje’. Dat wilde nog weleens helpen. Het ligt voor een groot deel ook aan de houding van het bedrijfsleven. Zeker. Alles moet tegenwoordig snel, tijdsdruk is een dreigwoord. Nu heb ik makkelijk kletsen, want ik ben sinds kort van het werken af. ‘En verveel jij je nou nooit es?’ vroeg laatst een oud-collega die nog een paar jaar mag (of moet). ‘Nee hoor’, zei ik. ‘Er is thuis genoeg te doen en er is overal van alles te beleven en te zien. Vervelen komt niet in mijn straatje voor’. Hij keek er glad van op.
Eén van de dingen die ik de laatste tijd regelmatig doe is wandelen. Hiervoor zijn sinds kort clubjes in ons dorp en in Gieten en Gasselternijveen. Elke maandag- en tweewekelijks dinsdagmorgen kan de wandelaar in één van deze plaatsen terecht. Ik probeer -als het weer het tenminste toelaat- aan zoveel mogelijk van die wandelingen mee te doen. Je komt nog eens tussen de mensen, je beweegt op een gezonde manier en je hoort ook nog eens wat. Wat misschien wel het belangrijkste is: het geeft voldoening en rust. In oude tijden voegde men na het horen van dat woord automatisch reinheid en regelmaat toe. Dat waren ijzeren leefregels uit de 20ste eeuw. Niets mis mee. Met reinheid zit het wel goed (denk ik), maar met regelmaat begint de boel te wankelen. Door flexwerken en te volle programma’s komt de zo nodige regelmaat onder druk te staan. Wil men die regelmaat terug, dan komt het werk weer in het geding. Moeilijke zaak. Rust wordt steeds meer kunstmatig opgezocht. Niet door op eigen terras een krantje of een boek te lezen of wat te luieren; nee, door naar Verweggistan te vliegen en zich op een overvol strand neer te leggen en alzo rust af te dwingen. Ik hoor nogal eens dat men juist doodvermoeid van zo’n reis terugkeert en enorm aan vakantie toe is. Daarom is mijn devies om af en toe eens helemaal niets te doen. Dat kan best. Nou ja, een beetje aanklooien in de tuin mág, een stuk fietsen of lopen óók. Een terrasje pikken, prima! Zie maar, er is genoeg te beleven. Maar leg vooral die i-pad of dat mobieltje ver van je af en probeer niets haastig te doen. Dat is nergens voor nodig. Je zult zien dat het geweldig goed werkt.
Willem.
