Geheugenverlies
‘Ik vind december een rotmaand’ zei de man die naast mij was komen zitten in het restaurant van het ziekenhuis. Mijn vrouw moest er even naartoe voor onderzoek en dat zou ongeveer een half uur duren. Ik mocht daar niet bij aanwezig zijn. ‘Ik ga wel even zolang naar het restaurant’ zei ik. Het was er druk. Ik zat net achter een kop koffie en mijn krantje door te bladeren toen die man naast me neerplofte. Het was een gezette zestiger die zonder schaamte zijn weerzin tegen de feestmaand etaleerde. Ik kende de man niet, hij mij ook niet, hield ik mij voor.
‘Wij hebben in december altijd drie verjaardagen’ zei hij en dan zie je de hele familie dus drie keer en elke keer gaat het over hetzelfde. Wat mij betreft schaffen ze die verjaardagen af, maar ja mijn vrouw vindt dat wij ze allemaal af moeten lopen. Nu waren we bij mijn nicht die getrouwd is met Piet en die begon ineens over een slaapziekte. Dat scheen Piet te hebben. Appieneu ofzo heet het. ‘Oh daar heeft Jan ook last van’ zei mijn vrouw en voor ik er erg in had was ik onderwerp van het gesprek. ‘Piet kan snurken als een trekpaard’ zei mijn nicht en mijn vrouw zei dat ik dat ik ook kan. Ik probeerde me er nog met een grapje vanaf te maken en ik zei dat een goede snurker een zegen voor de slaapkamer is, maar daar zagen vooral de vrouwen van de club de humor niet van in’. De man ademde rochelend en nam een slok van zijn koffie. Ik dronk mijn kopje leeg en nam me voor alvast naar de afdeling waar mijn vrouw verbleef te lopen, maar daar begon hij weer en iemand onderbreken is niet mijn stiel. ‘Nou heeft Piet een soort van neusklem aangemeten gekregen en dat schijnt geweldig te helpen, tenminste dat zegt mijn nicht. ‘Zo’n ding moet jij ook hebben’ zei mijn vrouw meteen. Ik zei ‘Ik dank je de koekoek. Ik wil ’s nachts geen klem op mijn neus. Ben je nou helemaal gek geworden’. De jongens lachen natuurlijk. Maar mijn vrouw stond erop en nu had ze zonder dat ik ervan wist een afspraak met die slaaparts gemaakt. Ik natuurlijk in alle staten, dat kun je net begrijpen. Die man legde een en ander uit maar zei hij er ook bij dat zo’n ding het geheugen wel eens aan kan tasten. Nou is mijn geheugen picobello, dus daar gooide ik het op. Enfin, het werd een beetje heen en weer gepraat en gezeur en uiteindelijk ben ik kwaad weggelopen. Mijn vrouw is nog bij die man binnen. Het zal mij benieuwen of ze bijgedraaid is’.
Ik stond op en zei dat ik mijn vrouw op moest halen. ‘En daarom heb ik zo de pest aan december, vanwege die verjaardagen’ zei hij afsluitend. ‘Ik begrijp het’ zei ik en wenste hem het beste. ‘Bedankt Geert’ zei hij ‘met jou kan ik tenminste goed praten’. Ik was even onthutst…Geert? Met dat geheugen zat het nu al niet meer goed, maar dat zei ik natuurlijk niet, want voor je het weet ben je slachtoffer van je zo goed bedoelde corrigerende gedrag en probeer je daar maar eens uit te kletsen. Nee, laat maar. Ik haaste me weg voor hij zijn vergissing inzag.
Willem
