ID-kaart
Ik dacht het niet nodig te hebben, maar bij de aanmelding voor het verrichten van vrijwilligerswerk vroeg de mevrouw van het bureau mij er naar. ‘Heeft u een ID-kaart?’ zei ze. ‘Nee, zei ik, is dat nodig?’ ‘Nou, plicht is het niet en meestal kunt u met uw rijbewijs ook wel volstaan’. Ik wilde de beroerdste niet zijn en zei het aan te zullen schaffen. Ik liet deze vage belofte nog een tijdje in mijn kop rondzweven en had zonder dat men ernaar vroeg vrijwilligerswerk gevonden. Om aan het eventueel toekomstige verzoek te kunnen voldoen vroeg ik onlangs toch maar een ID-kaart aan. De Nederlandse Staat weet uiteraard dat ik besta, dat hoef ik niet te verdoezelen en één registratie meer of minder zal me niet schaden -want ik ben wat zelfexploitatie betreft erg voorzichtig. Elke naam is tegenwoordig handelswaar en ik dank ervoor handige internetjongens een rijk strandleven op pak-em-beet de Kaaimaneilanden te bezorgen. Maar genoeg..! Ik meldde mij ter burele. Ik had nummertje B13, wat me een goed vitamien leek en verstrekte de dame mijn gegevens. Toen legde zij haar vinger in een klein apparaatje. Ik dacht dat ik dat ook zou moeten doen en stak alvast mijn rechterwijsvinger naar voren. Bij dat soort dingen schiet mij altijd meteen door het hoofd: ‘heb ik het wel goed gewassen?’ Maar ze was mijn vinger niet nodig. ‘Het is voor mijn eigen toegang’ zei ze. Vroeger had je daar een code voor, nu is een vingerafdruk genoeg. Over niet al te lange tijd groet het apparaat je al van verre met een welgemeende ‘Goedemorgen’. De ontwikkelingen op het electronicafront buitelen over elkaar heen. Als je drie keer hoest loop je alweer achter. Nadat alles ingevoerd was moest ik mijn handtekening in een nogal klein vakje zetten. Zoiets vind ik moeilijk, want ik haal graag wijd uit. ‘De krul staat er niet helemaal op’ zei ik toen ik mijn arm weer in de ruststand had teruggebracht. Alsof ze van die krul zou weten. ‘Oh dat geeft niet hoor’ zei ze. Ik vond mijn pasfoto zonder bril ook al niet lijken, dus dat kan nog wat worden als ik het ding ooit moet tonen. Nou ja, mijn huidige werkgever zal mij er niet om vragen en hoe de wereld er over 10 jaar uitziet weet niemand. Misschien piept mijn eigen computer dan zelf wel een ID-kaart tevoorschijn en is een ritje naar het gemeentehuis helemaal niet meer nodig. Nee, minder is niet altijd beter, zeker niet als het om intermenselijk contact gaat. Voor mijn eigen Systeem lig ik in mijn laadje. Naast de pillen en de postzegels. Als iemand mij erom vraagt geef ik wel antwoord met mijn mond. Dat lijkt me in de gegeven omstandigheden ruim voldoende.
Willem
