Ik werd een beetje moe van die Zwarte Pietendiscussie en zag het liefste die hele Piet opzouten, maar dat zag ik helemaal verkeerd, zei mij een goede vriend uit het onderwijs. Zoveel zielen, zoveel meningen. Op een dag was ik het zat en ik plukte 5 toevallig passerende kindjes van de straat en ging met hen in conclaaf. Hier volgt het verslag, enigszins bijgestuurd door ondergetekende .
Ze heten: Quintus, Tinea, Flip, Marietje en Geert. De namen noteerde ik van hun petjes. Ik legde hen na ze eerst van voldoende snoepgoed te hebben voorzien de mij dwarszittende vragen voor. Mijn eerste vraag was wat ze vonden van de discussie rond het kleurendrama van Zwarte Piet. Quintus zag het probleem niet zo: ‘Vroeger was het helemaal geen item’ zei hij. ‘Vroeger?’ zei ik. ‘Nou ja, toen ik nog klein was’. ‘Maar je bent nu toch ook nog klein?’ zei ik. ‘Nou iets minder klein dan toen. Ik bedoel een jaar of twee geleden dus. Toen hoorde je er niemand over’. ‘Wist Dieuwertje Blok hier wel van?’ vroeg Tinea zich af. ‘Zij kwam in het Sinterklaasjournaal altijd zo integer over en nou zit zij letterlijk in de shit’. ‘Ja’ zei Geert, ‘en mijn vader sprak altijd alleen maar over een zwarte Piet en nu wil hij dat ik ook over een rode Piet en een bleke Piet en een gespikkelde Piet ga zingen. Ik wordt er helemaal kleurenblind van’. Allemaal lachten ze, behalve Marietje. ‘Mijn moesje wil dat het helemaal stopt, dat sinterklaasgedoe’ huiliehuilde ze, terwijl Flip haar een banketstaaf toestak. ‘Maar het ergste is nog wel dat Sinterklaas zélf niks gevraagd hè’ mopperde Quintus. ‘Je zou toch verwachten dat hij als baas van het spul wel een mening heeft. Maar nee hoor. En de discussie -jouw woorden jongen!- over de windmolens is ineens helemaal van de baan’. ‘Mijn moesje vindt het wel jammer, want paps had er altijd een aardige bijverdienste aan.’ zei Marietje, ‘Nu zoekt hij voor nood iets in het zwartwerkcircuit’.
‘Wat vindt jij ervan Flip?’ zei ik, want hij zat er wat stilletjes bij. ‘Nou, mijn vader is schoenmaker en hij ziet het al gebeuren dat de schoorsteenschoen nu ook uit de gratie raakt en dat is altijd een beregoed product geweest.
Wat zei hij ook alweer, lukkeratief ofzo’. ‘Nou dat bedoel ik dus’ viel Geert hem bij, ‘je begint ergens aan, het verdient lekker en dan is er zo’n politiek correcte indianenclub die roet in het eten gooit. Mooie boel is dat!’
‘Ik zat net in de overgangsfase, toen ik het hoorde’ zei Tinea. ‘Mijn pappa en mamma waren helemaal van slag toen ik hen voorrekende dat het logistiek gezien helemaal niet kan; al die cadeautjes in één nacht bezorgen en dan de middag ervoor ook nog langs al die scholen en bejaardenhuizen. Dat is toch geen doen? Ook niet voor Americo’.
Ik had het inzicht en de kennis omtrent deze materie van de kindjes ver onderschat. ‘Denken jullie dat jullie door dit hele gedoe minder cadeautjes zullen krijgen?’ waagde ik nog een poging. ‘Nou dat weet ik wel zeker’ zei Quintus. ‘Wij zitten thuis al een beetje in een dip, in een neerwaartse spiraal zeg maar, wat zich al vertaalde in een verlaging van mijn zakgeld en dit komt er dan nog es bij’. ‘Mijn vader zegt dat ook De Kameleon niet aan deze terreur zal ontkomen, want er zit geen zwart in het kleurenspectrum van hun boot ‘ zei Flip pruilerig. En Marietje zei’ Mijn moesje zegt dat de Kerstman de nieuwe Sinterklaas maar moet spelen’. ‘Hoe bedoel je spelen?’ riep Tinea fel. ‘De Kerstman is écht hoor en heel cool! Niks nep. Ik ken hem van de clip van eh…’ ‘Wat nou cool?!’ reageerde Flip en sprong overeind. ‘Met dat stomme rendier zeker, hou op zeg…’
De bijeenkomst ontaarde nu een beetje en ik besloot maar te stoppen.
Ik wist genoeg. Ik stak ze allemaal een zak pepernoten en de chocoladeletter van hun voornaam toe. Zelfs de Q had ik nog in voorraad. Lawaaiig sprongen ze op hun fietsjes en reden mijn hek uit. ‘Heerlijk’ dacht ik. ‘Wat een energie en wat schuilt er een intellect onder die petjes. Daar zouden heel wat ouderen een voorbeeld aan kunnen nemen’ en behoedzaam nam ik een stuk marsepijn en streek met lichte zorg door mijn denkbeeldige baard.
Willem
