Mijn vrouw had het onzalige plan opgevat om enige kinderen, die zich voor een luttel bedrag aanboden klusjes te doen, uit te nodigen voor het een en ander. Een soort heitje voor een karweitje. Ik zei ‘Wat wil je ze laten doen dan?’ Dat wist ze nog niet, maar er zou haar vast wel iets te binnen schieten. Omdat ik ook mee mocht denken over de invulling, leken mij ‘ramen lappen, goten schoonmaken en het plat dak schrobben’ wel enige opties. Ik hield het achter de hand. Het ging tenslotte om kinderen van een jaar of 12 en op die leeftijd was ikzelf nog zo lui als een deurknop in het donker. Tegen 2 uur kwamen er drie kinderen aangefietst. Manmoedig voeren ze elk een bladhark mee. Mijn vrouw, die iets met pinda’s en vetbollen in de zin had, kreeg meteen weerwoord van een van hen die zei net gegeten te hebben en geen zin te hebben in vetbollen. Verder waren het keurige kinderen. Met twee van hen veegde ik de garage aan en vroeg of ze al konden autorijden. ‘O jawel’, zei de praterigste, ‘heel goed’. Ik liet hem de auto naar binnen rijden. Dat had ik beter niet kunnen doen. Hij schoot iets te ver door. Nou ja, dat achtermuurtje was toch al niet al te best meer. Toen ze weer wat waren bijgetrokken liet ik ze bladharken, want dat was meer hun ding, zeiden ze. Na een uurtje was het meeste blad weg en de composthoop vol. Tijd voor cola of chocolademelk.
Het idee achter hun Best Cleaning-project is geld in te zamelen voor een goed doel. Daar kun je kinderen niet vroeg genoeg mee laten beginnen, vind ik. In de maand december worden we overspoeld met allerlei bedelpost (niet altijd even zuiver op de graat!) en wat is er dan mooier dan iets wat zo vlakbij gebeurd te steunen. Tegen 4 uur doofde het vuur en gingen ze naar huis, maar ze zouden zeker nog eens terugkomen. Zo maak je vrienden voor het leven. Ach, het is zo simpel.
Het was overigens een roerig jaartje. Wat betreft mijn gezondheid nogal rauw begonnen, kwam het naar omstandigheden toch weer aardig goed. Vanwege de droogte moesten we elke avond emmers water sjouwen -later met de slang- om de bosjes en de planten in leven te houden. Ons hondje Trudie moesten we laten inslapen. Toch maar mooi 19 jaar oud geworden. Nu hebben we Rossie, een vervaarlijk uitziend monstertje. Hij zorgt voor veel vermaak en houdt ons in de benen. Alleen maar goed. Verder gaat het leven lekker zijn gangetje. Ik hoop dat het u ook goed gaat en u zo terloops hier of daar weer aan te treffen. Ik wens u Prettige Kerstdagen en alvast een heel
gelukkig en bovenal een gezond 2019!!
Willem.
