Je hebt van die dagen dat het leven je niet van harte toezingt. ‘Ik krieg de jaas zowat niet an’, hoorde ik laatst iemand zeggen over het gevoel dat mij vanmorgen bij het opstaan bekroop. Ik wilde er wel even uit, de benen strekken, en ook weer niet. Kwam natuurlijk door dat mistige, kouwe weer. Rossi keek me aan met een blik van je gaat maar mooi alleen. De brievenbus bevatte een minidoorsnee van ons bestaan: twee kerstkaarten, de krant, een bedelbrief van Save the Children en een rouwkaart. Vooral dat laatste was mogelijk de reden van dat onbestemde gevoel. We wisten dat het er aan zat te komen…. Onze Culemborgse vriendin Bettie is niet meer. Ze woonde overigens in Gasselte en was aan haar eind. Mijn vrouw noemde ze altijd Wijfie en mij Hendrik. Wij konden het hebben, zagen de humor er wel van in. Twee weken geleden nam ze in de hospice min of meer al afscheid van ons. Toen kende ze mijn naam ineens wel. Met een lach en een traan slikten wij het weg. Rossi was haar oogappel. Een liefde om afgunstig op te worden. Heeft een hond weet van een naderende dood? Hij was de laatste dagen stiller dan normaal, bijna op het ziekelijke af. Ik had zo mijn vermoedens. Kort gezegd; een droevige afsluiting van een heftig jaar. Corona enigszins onder controle, kwam er de angst voor een allesvernietigende oorlog, gevolgd door een enorme volksverhuizing en het verwerpelijke onderscheid tussen twee soorten vluchtelingen: Oekraïners en dakloze Ter Apellers. En laat ik de boeren niet vergeten en de zorgmedewerkers en ja wie al niet? Nee, ik wil het klein houden, de kranten en de televisie verschaffen ons de vreselijkste werelddrama’s wel.
Ons dorp kreeg evengoed intense verdriet te verwerken: het plotselinge overlijden van Jans Potse en Jonnie Schuiling. Het sloeg een enorm gat in het leven van de gezinnen, van de vrienden en van de verenigingen waar zij lid van waren en waar zij met hart en ziel hun krachten aan wijden. In een kleine gemeenschap merk je juist dán hoe hard je elkaar nodig hebt en hoe groot het gemis is van mensen als Jonnie en Jans. Sociale omgang en participatie zijn enorm belangrijk, maar zonder medewerking van vrijwilligers zal het raderwerk abrupt tot stilstand komen en krijg het dan maar weer eens aan de praat. Na de hele en halve lockdowns is het verenigingsleven weer aardig op gang gekomen. De huizenverkoop is enigszins geremd, mede door de rentestijging en de hoge energieprijzen. Daar kun je weinig aan veranderen. We leven wat dat betreft in een draaikolk van onzekerheden.
Ik heb de jas tenslotte toch maar even aangetrokken en ben gaan lopen. Even genieten van de kerstverlichting, de gift van de Children op de bus doen en de contributie van de IJsvereniging afgeven. Klein bier dat geen aardverschuiving zal veroorzaken, maar dat er wis en waarachtig toe doet. En zo eindig ik mijn wandeling met u allen fijne kerstdagen en een heel gezond en gelukkig 2023 te wensen. Moi.
Willem. (ook op www.drentscheschrieverskring.nl en www.veenberichten.nl)
