Soms heb je van die dagen dat er weinig tot niets uit je handen wil komen. Je hebt een aardig lijstje van zaken die moeten gebeuren en toch is het net alsof er lood in je schoenen zit, bizonkit op de stoelzitting en zaagsel in je kop. Dat zal vast iedereen weleens hebben en daar leg je je dan maar bij neer. Speelt het veel te vroege zomerweer misschien een rol of de onderliggende zorg over wat er zoal in de wereld plaatsvindt? Hoe dan ook, je moet vooruit! Waar ik in ieder geval naar uitkijk is de Hemelvaartmarkt. Extra reden, omdat wij er dit jaar zelf een kraam verzorgen. Kraam is een groot woord voor de aanhangwagen met boeken die we die dag proberen te slijten. De boeken komen uit de Boekenkast in ons dorpshuis. Er komen hier zeer regelmatig boeken binnen, bruikbare boeken, maar ook boeken waar we niets mee kunnen. Met name informatieboeken. Iedereen haalt tegenwoordig de nodigde kennis van het internet. Deze boeken gaan naar een van de vele inbrengwinkels. De instroom van romans, thrillers en dergelijke is echter tamelijk groot en onze kastruimte beperkt. Nu het dorpshuis nieuwe vloerbedekking krijgt, waardoor de boekenkast tijdelijk van de muur moest, leek het ons goed om de veger eens door de voorraad te halen.
Wat ook een niet te onderschatten rol speelt als het allemaal wat tegenzit is wanneer er plotseling iemand uit je omgeving wegvalt. Vorige week overleed vrij plotseling Roelof Luit. Hij woonde met Dina jarenlang aan de Veenakkers en waren net verhuisd naar Gieten. Daar was ik toch wel even stil van. Roelof Luit, een aardige man. Bescheiden. Vrijwilliger bij de molen en lid van walking-voetbalclub. Zo verandert het menselijk landschap voortdurend. Er vallen er af, er komen er bij …
In het vroegere huis –heel vroeger- van dorpsagent Kluiter, sprak ik de nieuwe bewoners. Mensen uit Drouwen. Henk bleek begin jaren zeventig naar dezelfde jeugdsoos te gaan dan ik. In Borger. Dat schiep een band. Ees kwam ter sprake, daar hadden wij vroeger ook familie wonen. Ik logeerde er meerdere keren bij oom Jan en tante Margje. Kwam daardoor ook weleens bij Jan Warringa, weduwnaar, maar getrouwd geweest met een Haandrikman en die Warringa was weer familie van Ilse Warringa, van De Luizenmoeder. Daar kwam ik onlangs achter door dat programma Verborgen Verleden. Zo zie je maar hoe klein de wereld kan zijn. Hoe leuk is het om de ouwe tijd op te rakelen! Ach, ik weet het, het is geteut, koffietijdpraat, maar ook dat houdt de boel bij elkaar. Of dacht u dat het volk in Oekraïne of in de Gazastrook het ook niet dolgraag zó zouden willen? Gewoon gezellig over de heg bijpraten. Maar dat zit er voorlopig niet in.
Kom, ik moet nu toch werkelijk iets doen. De ramen moeten in de Spic & Span, want het begint binnen wat donkerig te worden. De tuin moet geharkt en de sloot gemaaid of is het andersom? Hoe dan ook, aan de slag! Kop ‘d er veur! Wie weet treffen we mekaar nog wel op de markt. De groeten in ieder geval ….
Willem.
