Acht uur, heerlijk stil. Nog geen automobilist op weg naar iets of een reutelende BSA of Norton naar een treffen. Want het weer nodigt uit voor een toertje door de landelijke dreven. Daar is het nu nog een beetje te vroeg voor. De radio meldt dat Zweden het Europees liedjesfestival heeft gewonnen. Het was al voorspeld. Ik heb er niet naar gekeken. Vorige jaren volgde ik alleen de puntentelling aan het eind, want de liedjes zeggen me niets. Het zou een zegen zijn als er weer ouderwets gemusiceerd zou worden, zonder laserstralen, het gestoord heen en weer gerace en ADHD-loze presentators/-trices. Het festival is verworden tot een extravagante lach-of-ik-schiet-show. En volgend jaar zal Zweden laten zien hoe het nóg gekker kan, mark my words.
Iets heel anders. Onlangs hield ik me enige tijd bezig met het werk van Anne de Vries. Hij had met de opbrengst van onder andere zijn succesboeken Bartje en Hilde een optrekje gekocht nabij Hooghalen. Daar zou het gezin op 13 of 14 mei 1940 intrekken. De laatste bezigheden waren afgerond. Hun drie kinderen waren tot die datum op vakantie bij ooms en tantes in Rotterdam-Hillegersberg en Scheveningen en daarna zouden ze het nieuwe huis ‘officieel’ betrekken. Maar het liep allemaal heel anders. Want in de nacht van de negende op de tiende mei viel Duitsland Nederland binnen en was het bijna onmogelijk vanwege de vele versperringen en opbrekingen nog door Nederland te rijden. Op 14 mei 1940 werd Rotterdam aangevallen. Een kleine duizend doden tot gevolg. Huizen, prachtige oude gebouwen en kerken werden door de Luftwaffe zonder pardon verwoest. Anne de Vries en zijn gezin bereikten met hun DKW-tje via-via pas op 18 mei Hooghalen. Nederland had toen al gecapituleerd, want zo niet, dan zouden de moffen Utrecht en Amsterdam ook bombarderen. Ik weet niet of er vandaag ergens in den lande bij dit feit wordt stil gestaan. Dat dan wordt gezegd dat we altijd op onze hoede moeten zijn voor aanvallen van buitenaf -zie Oekraïne- of de angst daartoe -zie Taiwan- en dat vrede enkel een woord is om de tijd aan te geven tussen twee perioden van opstand en rumoer, van dood en ellende en van verschrikkelijk veel leed daarna …..
Sommige liedjes van het songfestival hadden vrede als thema, las ik. Wis en waarachtig zal dit goed bedoeld zijn, omdat de reden dat het festival moest uitwijken naar Engeland alles te maken had met oorlog. Door de bombarie van licht en geluid sneeuwde dit signaal denkelijk helemaal onder. Duitsland won in 1982 met Ein bisschen Frieden, gezongen door Nicole Hohloch. Het liedje werd een enorme hit. Niet zo vreemd, want dit is toch, hoe cliché, wat we willen: VREDE! Want altijd is er de angst dat we op een dag -een zondag bijvoorbeeld- ineens op de radio horen dat Nederland bezet is. En dat we van een dagje strand bijna niet meer thuis kunnen komen. Omdat alle A- en N-wegen zijn afgegrendeld en de bruggen over de IJssel opgeblazen. Net als dat bij het gezin De Vries precies 83 jaar geleden het geval was.
De zon schijnt uitbundig. Ik hoor het pruttelende geluid van een trekkertje naderbij komen en loop naar het raam. Het is een Güldner uit de wederopbouwtijd. De chauffeur steekt breedlachend zijn hand op. Nee, De Dag Kan Nu Niet Meer Stuk!!
Plaatje bij tekst gegenereerd door: Bing Image Creator
