Een nieuwjaar beginnen heb ik altijd lastig gevonden. Als jonge werknemer van Stork te Assen ervaarde ik in 1968 het enorme ongemak elkaar met een bijna verplichte omhelzing plus 1,2 of 3 smakzoenen een gelukkig nieuwjaar toe te wensen. Het was voor veel leeftijdsgenoten de eerste stap naar de volwassen wereld. Je zou deze oeroude gewoonte van enorm belang kunnen noemen en het naast carbid schieten, de Groninger eierbal en de Limburgse vlaai nomineren voor de Werelderfgoedlijst, als #metoo en even later corona geen roet in het eten hadden gegooid. We blijven sinds enige jaren keurig op afstand en eerlijk gezegd bevalt mij dat prima. Duidelijkheid alom! Bij deze wens ik u met een virale handdruk alsnog het allerbeste.
In onze familie zijn wij het jaar droevig begonnen. Onze broer Harm, bekend als Buddy, zanger van de sixtiesband Buddy and the Shapes, is op 4 januari j.l. ingeslapen. Zijn gezondheid was al jaren tanende. Het is verdrietig, maar wij hebben er vrede mee. Het vreemde gevoel dat we nu niet meer met 7 maar met 6 broers en zussen zijn, moet nog wel indalen. Dat heeft tijd nodig.
De winter was van korte duur. Dat wil zeggen: tot nu (15 januari, 10.00 uur) toe. Want donkere luchten dreigen en de voorspellingen zwalken alle kanten op. Dat brengt me bijna automatisch bij ons demissionaire kabinet. Dat loopt op een drafje leeg en de nieuw gekozen staatslieden zijn nog niet tot een besluit gekomen hoe de nieuwe regering er uit moet gaan zien. Er is veel onderling gekissebis en gewirwar. Tegen het voorjaar zijn alle zittende staatslieden vertrokken en/of staan ingeschreven bij het UWV. Dit kan natuurlijk niet eindeloos doorgaan. De wereld om ons heen vraagt om krachtige bestuurders en geen oelewappers die fluitend het zinkend schip verlaten. Over een krachtige bestuurder gesproken: Burgemeester Velema! Hij werd gekozen tot Groninger van het Jaar. Meer dan terecht, maar de reden dat hij is uitverkoren is om te huilen. Het is voor hem vechten tegen de bierkaai om de instroom van asielzoekers in zijn gemeente te beperken en tevens de gemoederen van de bewoners te sussen. Of de spreidingswet er zal komen is ongewis en dan nog is het de vraag of deze mensen gelijkelijk over Nederland zullen worden verdeeld. Geen enkele gemeente zit op hun komst te wachten. Het is diep treurig, maar de realiteit. Als het aan het nieuwe kabinet ligt, gaan de grenzen op een kiertje na dicht en zal de instroom nog slechts bestaan uit inwoners uit EU-landen, met name seizoensarbeiders. Om onze aardbeien te plukken, glasvezelkabels onder de grond te spitten en onze pakketjes te bezorgen. Want ja, dat moet natuurlijk wel gewoon doorgaan. En na gedane arbeid is het goed dumpen. Dat is het schaduweffect van onze rijkdom.
Gebeurt er ook nog wel iets aardigs in de wereld? O zeker! De zon breekt altijd -’t kan even duren- door de grauwigheid heen. Zoals nu. Tijd voor een wandelingetje. Jas aan, Rossi aan de lijn en over de drempel! Nou, tot heurens maar weer!
Willem.
