Terwijl ik dit schrijf ligt er een dun laagje sneeuw. Daaruit kunt u als lezer precies opmaken wanneer dit was, want hoe vaak sneeuwt het nog in Nederland? Vorige week viel er in het uiterste puntje van Limburg ook een laagje en prompt stond er een file sneeuwtoeristen. Ik had bijna ‘ramptoeristen’ neergetikt. Door het advies van Staatswege zoveel mogelijk binnen te blijven, wordt elk veilig geacht verzetje aangegrepen om er even uit te gaan. Dat kon je ook zien aan het bostoerisme van afgelopen voorjaar, zomer en herfst, met de nodige overlast en opstootjes. Een mens is van nature nu eenmaal geen solitair levend wezen en dan krijg je dat… Evenzo lappen nog genoeg mensen de door de Staat opgelegde regels inzake het gevaar voor besmetting door het coronavirus aan hun laars. Er iets van zeggen doe ik niet – ik blijf wel zoveel mogelijk uit de buurt. Mijn vrouw en ik volgen het nieuws en daar blijft het bij.
Onlangs kregen we een ‘Nieuwsbrief’ in de bus. Het betreft het verslag van een random-onderzoek van Aa en Hunze, Stichting Attenta, GGD en Impuls Welzijn naar het reilen en zeilen van de bewoners van ons dorp. Zaken die middels huiskamer- en deurgesprekken naar voren werden gebracht waren onder andere: veiligheid, bereikbaarheid, mobiliteit, welbevinden, gezondheid en sociale omgang. Dat onderzoek vond plaats net voor het coronavirus losbarstte, maar in zekere zin is het wel representatief te noemen. Een onderwerp als mobiliteit blijft bestaan. Vooral door de aanleg van de glasvezelkabel zijn de trottoirs voor rollatorgebruikers bijna onberijdbaar geworden en daardoor zijn zij aangewezen op de openbare weg, wat weer het nodige gevaar oplevert. De buurtbus is halverwege 2020 gesneuveld en dat maakt een middagje uitgaan naar kennissen of familie er ook niet makkelijker op. Het dorpshuis, waar een ieder normaal gesproken terecht kan voor een drankje en een praatje of voor vermaak en beweging, is tot nader orde gesloten. Allemaal zaken waar heel Nederland en de ons omringende landen mee te maken hebben. Laat dat dan een schrale troost zijn. Een aspect dat in de landelijke media breed wordt uitgemeten is de verkoop van huizen. Alsof half-Amsterdam en omstreken ineens naar het Oosten of naar het Noorden wil verhuizen. Dat valt wel mee. Feit is dat huizen die te koop staan in rap tempo worden verkocht. Tijdens mijn loopje van de week stopte er een Mercedes naast me en een jonge Duitser -Frauchen ernaast, twee Kiender op de achterbank- vroeg mij waar hij Boenervien kon vinden. Ik legde het hem op gepaste afstand uit. Ik bedoel maar: ons dorp is tot over de landsgrens bekend. Mijn vrouw en ik houden er zoals in het rapport wordt geadviseerd, een vaste dagindeling op na en wat betreft ontspanning en dagbesteding hebben wij niets te klagen. Maar dat zal lang niet voor iedereen gelden. De ‘Nieuwsbrief’ geeft goeie tips. Lees het nog maar eens door en vul eventueel de vragenlijst in.
Ja mensen, wat voor week of liever wat voor maand gaat het worden? Het kabinet is vervroegd naar huis gestuurd, met dien verstande dat ze nog wel haar werk af moet maken. Aan de overkant van de Noordzee tiert het coronavirus welig, als betreft het een verlate oorveeg van softe brexit-aanhangster Theresa May tegen het ongekamde hoofd van Boris Johnson, en aan de overkant van de Grote Plas ruimt die andere wildebras het veld voor de o zo kwetsbare vredemaker Joe Biden. Of hij en zijn secundante Kamala Harris de boel weer in het gareel kunnen krijgen, is zeer de vraag. Het baart me grote zorg. We wonen weliswaar in de luwte van al dit aards gewoel, maar toch heb je er hoe dan ook mee te maken.
Ik kijk uit het raam. Het groen van het veld voor ons huis kleurt langzaamaan weer groen. De voorzegde winter is van korte duur. Het ijs op onze ijsbaan was ook al niet meer dan kijkijs. De eerste de beste houtduif zou er door zakken. Nou, zet em op en tot horens maar weer. Moi! Willem.
