Soms weet ik van narigheid niet waar ik het over moet hebben. De krant en de televisie grossieren in ellende, de regen klettert tegen de glazen en het tegenoverliggende land zal in de nabije toekomst -liet ik mij vertellen- bebouwd worden met tulpen of iets in die richting. Mooi natuurlijk, al die kleuren, maar vanwege het te gebruiken gif niet meteen iets om vrolijk van te worden. Daarover tobde ik terwijl ik de thee had opgeschonken en als gewoonlijk het labeltje van het builtje las. ‘Waar heb jij van de week erg om moeten lachen?’ stond erop. Het was geen tijd om te lachen. Geen harde lach, geen slappe lach … niets. Maar in gedachten ging ik even terug en stuitte op de film Dr. Strangelove or: How I learned to Stop Worrying and Love the Bomb uit 1964, waarin Peter Sellers drie rollen speelt, onlangs bij ONS uitgezonden. Het is een dwaze film die op groteske wijze de draad steekt met de politiek en de machthebbers en vooral de angst voor de atoombom. Er valt veel in te lachen, omdat het zo vreselijk over de top is. De alledaagse realiteit is natuurlijk totaal anders. Er wás in die jaren en niet ten onrechte, een enorme angst voor de atoombom. Nog geen week na het zien van die film werd ik wakker geschud door het nieuws over een explosie van woede en haat in het Midden-Oosten. De realiteit heeft niets te maken met de verzinsels van filmmakers en ontwikkelaars van games. Daarin kun je het zo bont maken als je wilt. Je weet namelijk dat na de opnamen van de zoveelste James Bond de slachtoffers in kwestie gewoon weer op staan en naar huis rijden. Ik was verdoofd bij de eerste berichten over een slachting op een muziekfestival. Hoe vaak ben ik in het verleden niet zelf op grote festivals geweeest? Niet op technofestivals, maar toch … Ik voelde me bijna bezoeker. Dit kwam eventjes heel dichbij. En alles wat er daarna en terwijl ik dit schrijf gebeurt. Het Is Een Groot Drama! Bij andere oorlogen had ik nog wel een mening over de vijand, maar dat ontgaat mij nu in de wirwar van berichten en vooral door de gewelddadige voorgeschiedenis van deze oorlog. Het is terreur tegen terreur en daardoor is kiezen -áls dat al moet!- zo’n moeilijke optie. Het is geen zwart/wit zoals vroeger in de Arendsoog-boeken of bij de Klinkhamertjes in De Kameleon en weer later bij het lezen van boeken over De Tweede Wereldoorlog. Wás het maar zo makkelijk! En het ergste is dat de mensen die er niets mee te maken hebben het slachtoffer zijn. Dat is van alle tijden, ik weet het, maar nooit goed te keuren. Kortom, het blijft tobben boven de theepot.
Omdat ik met dat ene theebuiltje geen genoegen kon nemen, nam ik een tweede. Er stond op: ‘Wat vind je het leukst om te doen?’ In het licht van de ellende in de wereld zijn wij hier zó bevoorrecht dat ik niets kan bedenken dat ik nu niet leuk zou vinden. Vorige week bezocht ik twee keer de voorstelling Herinnerns an Gaiterveen, waar ik een bescheiden bijdrage aan mocht leveren. Iedereen heeft er enorm van genoten! Zoiets geeft de mens weer moed! Kom, ik denk dat ik maar even een rondje ga lopen en in het boekenkastje bij het dorpshuis ga kijken of er nog iets leuks te scoren valt. Het weer neugt ertou!! Ik wens u fijne nazomerdagen! Willem
