Toegankelijkheid

347

Alsof de duvel er mee speelde flitste uitgerekend vanavond het alarmsysteem van het gemeentehuis aan, waardoor de deur enige tijd gesloten bleef voor de belangstellenden voor de inspraakavond over een toegankelijk(er) Aa en Hunze. Er hadden zich een vijftiental mensen verzameld, waarvan enkelen in scootmobielen. De bedoeling was om van gedachten te wisselen over problemen die mensen met een beperking thuis of als ze de deur uit gaan ondervinden. Toen eindelijk het alarm uit was en de ingang ontgrendeld en we in de raadzaal waren gezeten, kwamen de tongen los. Het feit dat er in het VN-rapport voor de rechten van de mens gesteld wordt dat iedereen dezelfde rechten geniet, was voor velen niet meer dan een wassen neus. Bijvoorbeeld bij het bouwen van nieuwe woningen, zelfs specifieke voor mensen met een beperking, gaan ontwerpers en uitvoerders gemakkelijk voorbij aan de primairste wensen van de toekomstige bewoners. Deuren en slaapkamers worden bijvoorbeeld te smal en toiletten ontoegankelijk ingetekend. Eén en ander ontstaat doordat er geen overleg is met mensen die behept zijn met een mobiliteitsprobleem. Buitenshuis is het helemaal een janboel. Kapotte, losliggende, scheve of missende trottoirtegels zijn een ramp voor visueel gehandicapten, voor rollatorgebruikers en scootmobielers en voor iedereen die slecht ter been is. Evenzo boomwortels die het asfalt opduwen. Maar ook allerlei obstakels die met heel weinig moeite kunnen worden weggehaald. Denk aan de wildgroei van rekken voor de winkels, aan tafels en stoelen voor eet- en drinkgelegenheden, kriskras op trottoirs gestalde fietsen, aan de vele nodeloze betonnen ‘sier’-richels en paaltjes en het ontbreken van opritten. Jan Meursing deed een sympathieke pleidooi voor bewustwording naar de jongeren. Met alleen mopperen kom je er niet. Hij gaat naar scholen en vertelt dan over de problemen waar hij als rolstoeler mee te maken heeft. Bewustwording is heel belangrijk. Door de groei van het aantal scootmobielen zal de infrastructuur van fiets- en wandelwegen op de schop moeten. Hetzelfde geldt voor de aanpassing van toiletten in winkels en zelfs ziekenhuizen. Greet Oosterhuis, raadslid van Plaatselijk Belang, legde uit dat veel problemen in stand gehouden worden doordat er meerdere partijen bij betrokken zijn. De grond waarop zich obstakels bevinden is niet zelden eigendom van een projectontwikkelaar die zich weinig tot niets aantrekt van klachten van mensen met een beperking en ook veel burgers hebben maling aan hun gezever. Het is kort door de bocht, maar helaas de realiteit. Participatiemaatschappij is mooi op papier, maar in de praktijk vaak een loze kreet. Voorts werd er gewezen op het openbaar vervoer. Lange tijd is dat een puinhoop geweest, maar waratje… het wordt beter. Er mag ook weleens wat goeds worden gezegd. Het openbaar vervoer is echter geen zaak van de gemeente. Zij heeft dus geen zeggenschap als het gaat over het afsluiten van bushaltes, zoals nu bij De Hilte staat te gebeuren. Over dit soort zaken zal op 27 september a.s. een speciale symposium plaatsvinden in het gemeentehuis. Wel van tevoren even aanmelden!! Tot slot concludeerden we dat dit een hele leerzame avond was.
Er waren mijns inziens te weinig belangstellenden op af gekomen. Door de bomen van de vele hulporganisaties zag ik bijwijlen het bos niet meer en voor mensen die dit werkelijk aangaat moet het helemaal een verschrikking zijn. Als niet-beperkte is een inspraakavond als deze zeer nuttig. Je wordt met de neus op alledaagse feiten (lees: hindernissen) gedrukt waar je amper weet van hebt. De vanzelfsprekendheid je fluitend over en langs alles te kunnen bewegen kan in een flits voorbij zijn. Je belandt dan in een totaal andere wereld. In een wereld waarin leefbaarheid hoog in het vaandel staat, moet dat voor iedereen gelden. Dat ben ik er in ieder geval wijzer van geworden.