Met het schrijven van een stukje of een verhaal is het vreemd gesteld. Je kunt niet even een knop omdraaien die een inspiratiemotorretje doet starten. Zo werkt het niet. Sommige schrijvers staan langdurig voor het venster naar buiten te kijken alvorens tot iets te komen. Dat niksen is een manier van werken die denk ik moeilijk wordt begrepen. Bij mij is het niet veeI anders. Ik moet een aanleiding hebben die mij ertoe dwingt. Die is er -helaas of gelukkig- meestal wel. Nu ook. Maar deze keer vraagt die een grote mate van bescheidenheid. Ik zal voorzichtig aanvangen. Het weer houd me sowieso binnen.
Begin november 2022 kreeg ik een mailtje van Impuls en het VIP!. Dat laatste staat voor het Vrijwilligers Informatie Punt. Ze vroegen of ik mee wilde werken voor de werving van vrijwilligers in de gemeente Aa en Hunze. U weet wellicht dat het aanbod van vrijwilligers bepaald niet overhoud en het zou goed zijn om wat reclame te maken middels borden en stukjes in de krant. Ik vermoedde dat meerdere vrijwilligers van ons dorpshuis dezelfde mail hadden gekregen en daarom meldde ik mij zonder te informeren per omgaande aan. Stukjes schrijven voor de gemeentelijke krant zou me niet zo moeilijk afgaan en op zo’n bord staan…, nou ja, dat zou ook wel loslopen. Het bleek dat ik uiteindelijk de enige was die er voor voelde. Ik verweerde mij niet en toen de foto’s werden gemaakt kon ik, al zou ik willen, uit fatsoen niet meer terug. ‘Ik moet er niet aan denken!’, hoorde ik meerdere vrijwilligers die veel meer uit het stro zetten dan ik zeggen en dus begon het bij mij een beetje te knagen. Want was ik wel de aangewezen persoon die met zijn kop op die borden en op die flyers moest staan en wie en wat vertegenwoordigde ik? Feitelijk houd ik mij alleen maar bezig met De Boekenkast. Omdat ik dat voor de QR-vragenlijst wat zuinig vond, noemde ik het schrijven van het maandelijkse stukje op de Gieterveen-site óók als een vorm van vrijwilligerswerk en daarnaast het rapen van zwerfafval tijdens mijn loopjes. Hoewel ik dit laatste puur op eigen initiatief doe, moet ik er de deur wel voor uit en dat was reden genoeg om het mee te nemen. Dan had ik mooi drie dingen. Rustig wachtte ik de gang van zaken af.
Toen ik het appje zag met de sandwichbord met mijn aangezicht daarop, deed het mij niet veel. Het schermpje was klein en het voelde ver van mijn bed. Pas toen ik er van de week langsreed, schrok ik er toch wel een beetje van. Je staat aardig te kijk, dacht ik. Een politicus weet dat het deel uitmaakt van de strategie; hij of zij moet zich er hoe dan ook naar schikken. Maar nu de vlag er zo bij hangt, hoop ik wel dat het zin heeft. Om in mijn eigen straatje te blijven: het hedendaagse winterweer nodigt uit tot het lezen van een boek. De Boekenkast heeft een ruime keuze. Kom eens langs en wie weet lijkt het u leuk om eens te helpen bij een sportevenement of een andere activiteit. Want we moeten het dorpshuis met elkaar in de benen houden! Dat is nogal wiedes! Ik hang daar per slot van rekening niet voor Jan met de korte achternaam!!
De regen klettert tegen de ramen en de wind doet er nog een schepje bovenop. Ik vrees dat mijn papieren evenbeeld het zwaar te verduren heeft. Tegen het voorjaar is het allemaal weer voorbij. Ik hoop dat Impuls en VIP! en wijzelf dan kunnen terugkijken op een geslaagde campagne. Want we hebben er allemaal enorm veel belang bij!
Willem.
