Eindejaarsbericht ’14
De Sint is weer terug naar Spanjeland, de pieten afgeschminkt en rustig glieren we naar de kerstdagen en het oudejaar. Het is midden december, een week voor de wintertijd, ik kan rustig stellen dat het een bewogen jaar was.
Ik heb voor het eerst een heel jaar niet meer betaald gewerkt. Het arbeids-contract met mijn werkgever hield vanwege aanhoudende lichamelijke klachten in juni op, nadat ik al vanaf eind vorig jaar thuis was. Tijd voor heroriëntatie, op zoek naar een andere baan, re-integratie en dát op je 63ste! Ik ging vrijwilligerswerk doen, maar huiselijke omstandigheden – mijn vrouw lijdt al jaren aan een versleten knie- deed me onlangs besluiten om helemaal thuis te blijven. Begin volgend jaar zal ze worden geopereerd.
In juli stierf na jarenlange ziekte onze schoonzus Ina. Slechts 64 jaar oud. Veel te jong natuurlijk. Heildert moet nu alleen verder. Het leven slaat soms enorme gaten, het mept genadeloos om zich heen… het zij zo.
Een vreselijk vliegtuigongeluk deed het hele land sidderen. Premier Rutte zei dat iedere Nederlander op de één of andere manier wel iemand verloren had. Groteske taal, waar ik een beetje aan twijfelde. Nauwelijks een week echter vóór deze terreurdaad sprak ik in het Hunebedcentrum in Borger waar ik vrijwilligte met een paar mensen uit Australië die in Veendam logeerden. Hele aardige mensen. Later hoorde ik dat ook zij inzittenden waren van de MH17. Hoe dichtbij was ineens Down Under. Kreeg die Rutte nog gelijk ook.
Ik zal het niet hebben over de wereldbranden die ons omringen, maar die bij ieder weldenkend mens zorg en niet zelden angst opwekken. Voor een eenvoudig dorpsmens is dit niet te bevatten, maar ook in Verweggistan wonen eenvoudige mensen zoals u en ik die zonder geweld en terreur willen leven.
Ach, wij hebben zo onze eigen problemen. Wij leven dan weliswaar in een land van melk en honing, maar in Annerveenschekanaal en Amen zijn voor zover het Aa + Hunze betreft al aardbevingen geconstateerd, vanaf het Bosje naar Boerveen komt een trits Martinitorenhoge windmolens te staan en het centraliseren van de zorg binnen de gemeente zal wis en waarachtig ten koste gaan van Cultuur en Sport. Misschien in verhouding tot de huidige wereldrampen een abc-tje van niks, maar het zal ons zeker treffen.
En nu iets aardigs. De meandering van de Hunze gaat de goeie kant op.
Laatst stond ik even op de brug te kijken naar de werkzaamheden, toen iemand in het voorbijgaan zei: ‘Gaist de’r een stukkie over schrievm Weulm?’ ‘Misschien wel’ zei ik en voor ik thuis was had ik in grote trekken ‘De wereld in beweging’ (oktober jl.) al in m’n kop. Zo gaat dat. Meerdere mensen herkenden zich ook in het stukje over het in- en uitchecken op treinstations (september jl.) en een vaste lezer noemde mij terloops het huisnummer in Bonnen vanwaar men het mooiste uitzicht heeft op het Hunzedal richting Gieterveen. Dit naar aanleiding van het stukje ‘Promoproatie’ van juni jl.
Bij mijn afscheid deze zomer refereerde mijn bovenbaas aan het stukje over de Zandstraat dat ik vorig jaar schreef en maakte er een praatje op. Zo kwam het als een boemerang weer bij me terug. En dat voelde weldadig aan!
Nou, dit was het voor wat betreft 2014. Ik wens u allemaal hele plezierige feestdagen. Wees voorzichtig met vuur- en spatwerk en ontzie in vredes-naam de dieren. Alvast een gezond en gelukkig 2015 gewenst en tot ziens.
Willem
