Soms weet ik van narigheid niet waar ik het over moet hebben. De krant en de televisie grossieren in ellende, de regen klettert tegen de glazen en het tegenoverliggende land zal in de nabije toekomst -liet ik mij vertellen- bebouwd worden met tulpen of iets in die richting. Mooi natuurlijk, al die kleuren, maar vanwege het te gebruiken gif niet meteen iets om vrolijk van te worden. Daarover tobde ik terwijl ik de thee had opgeschonken en als gewoonlijk het labeltje van het builtje las. ‘Waar heb jij van de week erg om moeten lachen?’ stond erop. Het was geen tijd om te lachen. Geen harde lach, geen slappe lach … niets. Maar in gedachten ging ik even terug en stuitte op de film Dr. Strangelove or: How I learned to Stop Worrying and Love the Bomb uit 1964, waarin Peter Sellers drie rollen speelt, onlangs bij ONS uitgezonden. Het is een dwaze film die op groteske wijze de draad steekt met de politiek en de machthebbers en vooral de angst voor de atoombom. Er valt veel in te lachen, omdat het zo vreselijk over de top is. De alledaagse realiteit is natuurlijk totaal anders. Er wás in die jaren en niet ten onrechte, een enorme angst voor de atoombom. Nog geen week na het zien van die film werd ik wakker geschud door het nieuws over een explosie van woede en haat in het Midden-Oosten. De realiteit heeft niets te maken met de verzinsels van filmmakers en ontwikkelaars van games. Daarin kun je het zo bont maken als je wilt. Je weet namelijk dat na de opnamen van de zoveelste James Bond de slachtoffers in kwestie gewoon weer op staan en naar huis rijden. Ik was verdoofd bij de eerste berichten over een slachting op een muziekfestival. Hoe vaak ben ik in het verleden niet zelf op grote festivals geweeest? Niet op technofestivals, maar toch … Ik voelde me bijna bezoeker. Dit kwam eventjes heel dichbij. En alles wat er daarna en terwijl ik dit schrijf gebeurt. Het Is Een Groot Drama! Bij andere oorlogen had ik nog wel een mening over de vijand, maar dat ontgaat mij nu in de wirwar van berichten en vooral door de gewelddadige voorgeschiedenis van deze oorlog. Het is terreur tegen terreur en daardoor is kiezen -áls dat al moet!- zo’n moeilijke optie. Het is geen zwart/wit zoals vroeger in de Arendsoog-boeken of bij de Klinkhamertjes in De Kameleon en weer later bij het lezen van boeken over De Tweede Wereldoorlog. Wás het maar zo makkelijk! En het ergste is dat de mensen die er niets mee te maken hebben het slachtoffer zijn. Dat is van alle tijden, ik weet het, maar nooit goed te keuren. Kortom, het blijft tobben boven de theepot.

Omdat ik met dat ene theebuiltje geen genoegen kon nemen, nam ik een tweede. Er stond op: ‘Wat vind je het leukst om te doen?’ In het licht van de ellende in de wereld zijn wij hier zó bevoorrecht dat ik niets kan bedenken dat ik nu niet leuk zou vinden. Vorige week bezocht ik twee keer de voorstelling Herinnerns an Gaiterveen, waar ik een bescheiden bijdrage aan mocht leveren. Iedereen heeft er enorm van genoten! Zoiets geeft de mens weer moed! Kom, ik denk dat ik maar even een rondje ga lopen en in het boekenkastje bij het dorpshuis ga kijken of er nog iets leuks te scoren valt. Het weer neugt ertou!! Ik wens u fijne nazomerdagen!                    Willem

De zomer loopt ten einde. Niet dat we er tot op heden veel van merken, want door de opwarming van Moeder Aarde -of we dat willen geloven of niet, daarin staat iedereen vrij- is het bovengemiddeld warm voor september. Dat is de tijd dat allerlei activiteiten weer aanvangen. Ik beperk mij even tot het dorpshuis, want daar ligt mijn bescheiden aandeel als het gaat om vrijwilligerswerk. Mirjam Hoen en ik verzorgen er namelijk ‘De Boekenkast’. Iedereen mag gratis boeken uit de kast meenemen, thuis lezen en terugbrengen. Daarnaast kan iedereen boeken afstaan aan de boekenkast. Liever geen informatieboeken of halve encyclopedieën. Met boeken bedoelen we dus: streekromans, misdaadromans, oorlogsromans, liefdesromans, detectives enz. Verder biografieën,  verhalenbundels en andere literatuur. Ik maak dit opzetje om u te wijzen op de naderende donkere dagen en avonden. Veel mensen beleven die in afzondering en eenzaamheid ligt op de loer. Een boek zal dat gevoel niet wegnemen, maar men kan zich er wel langdurig en aangenaam mee vermaken. Vandaar deze oproep. Wij zijn elke donderdagmiddag tussen halftwee en halfvier aanwezig.

Een ander aspect die het gevoel van alleen-zijn enigszins kan doorbreken is de ‘Sociale Eettafel’. Elke laatste vrijdag van de maand kunt u voor een schappelijke prijs aanschuiven voor een 3-gangen menu. Wel even van te voren opgeven. Er is deze week een folder de deur uitgegaan waarop alle bijzonderheden staan vermeld. Verder is het dorpshuis elke woensdagmorgen vanaf halftien open voor ‘De Hoeskaomer’. Daar zijn -behalve uw koffie of thee- geen kosten aan verbonden. Eens in de maand is er een ‘KoffieochtendPlus’. Dat is een informatieochtend met een spreker/spreekster die ons bijpraat, eventueel met behulp van dia’s of powerpoint, over een ons aan het hart liggend onderwerp. Dat kan van alles zijn.

Naast de activiteiten in het dorpshuis, is er de ‘Naoberhulp’. Deze uit vrijwilligers bestaande club kan kleine klusjes uitvoeren. Ze beoordelen zelf of ze iets aankunnen. De Naoberhulp is te bereiken via het nummer: 06-39853694.

Het dorpshuis probeert zo laagdrempelig mogelijk te zijn. Niettemin blijft het moeilijk om iedereen te bereiken. Daar zijn meerdere oorzaken voor aan te wijzen, zoals de staat van leven. Veel mensen kunnen met moeite financieel rondkomen en zijn zelfs aangewezen op de voedselbank of een instelling die hen materieel ondersteunt. Sinds kort staat er om enigszins aan de nood van deze mensen tegemoet te komen, bij de Broekse Hoeve (aan de Broek) een buurtkast, waarin mensen met name voedsel kunnen achterlaten. Dit weggeefvoedsel is uiteraard ALLEEN bedoeld voor mensen die dit moeilijk kunnen betalen!! Het is waar dat meer dan eens blijkt dat mensen met het geweten van een natte dweil zich aan deze goederen vergrijpen. Schandelijk! Laat u zich er echter niet door afschrikken! U kunt eventueel ook bij de Jumbo, Albert Heijn of een andere super artikelen afstaan in een speciale inzamelkar ten behoeve van de ‘Arme Kant van Aa en Hunze/Stichting Helper’. Helaas is deze hulp voor steeds meer mensen bitter nodig!

Tenslotte wil ik u nog wijzen op donderdag 28 september. Dan begint de ‘Week tegen  Eenzaamheid’. Deze gaat onder de slogan Happen en Stappen van start in ons dorpshuis.  Inloop vanaf halftwee. Wel even aanmelden. De Happen (koffie/thee/maaltijd) en de Stappen (wandeling door het nieuwe voedselbos) zijn geheel gratis! Doen!

Nou, dit was het voor deze keer. Ik wens u nog een mooie voortzetting van deze prachtige nazomer en het beste maar weer!

Willem.

Zo nu en dan kom ik op mijn ochtendloopje een paar mensen tegen die in Gieterveen een woonplek hebben gevonden. Het zijn mensen uit Syrië liet ik mij vertellen, maar toen ik onlangs de man van het paar vroeg naar hun land van herkomst, kreeg ik vooral een hele brede lach maar geen antwoord. Ietwat verward liep ik verder. Had ik dit wel mogen vragen, begreep hij mij niet of zouden ze in mij mogelijk een gevaar zien? Ik wist het even niet. Het deed me in gedachten teruggaan naar één van die sollicitaties die ik zou kunnen bijschrijven op het lijstje ’totale mislukkingen’. Daarvoor moet ik zo’n 25 jaar terug in de tijd. Ik had het wel gehad bij de aanstekersfabriek in Assen waar ik fulltime in 5-ploegendienst werkte, ik wilde een meer sociale baan en daardoor solliciteerde ik bij een asielzoekerscentrum. Ik mocht meteen een avond en nacht meelopen. Ik merkte terstond dat het er hard toe ging. De begeleider die mij moest inwerken, was politieagent geweest en zo gedroeg hij zich ook. Elke bewoner was volgens hem een potentiële misdadiger. De bewoners kregen een zakcentje en daar moesten ze bijvoorbeeld ook medicijnen als paracetamol voor kopen. En veel bewoners leden aan hoofdpijn en/of migraine. Maar als het geld op was, kregen ze geen of met moeite en na veel gemopper een paar pilletjes van de leiding. Onder het mom: ze weten niet met geld om te gaan en je moet ze klein houden. Dit stond mij zwaar tegen. Ik zou in geval zelf een extra doos inslaan, want iemand met pijn zou ik zonder enige twijfel helpen. Dat moest ik absoluut niet doen, zei mij de ex-politieman. Het zou ze lui en afhankelijk van je maken. Door de gesprekken die ik met een paar van de bewoners had (iets wat mij ook al niet in dank werd afgenomen) hoorde ik wat de redenen waren van hun landverhuizing. Dat daar economische redenen meespeelden zal niemand verbazen. Een oud-oom en tante van mij vertrokken kort na de Tweede Wereldoorlog ook uit hun land, Nederland, omdat ze van onze regering geen steun kregen en verarmden. Ze vertrokken op de gok naar Australië. Ze hebben het met hard zwoegen gered. Mijn oud-tante stierf er, mijn oud-oom kwam later naar Nederland terug. Kortom, je doet dat niet voor je lol! Ik zou die nacht al in het centrum blijven, had een slaapzak bij me want voor de nachtwaker was er maar één bed, je moest bovendien zelf voor de lakens en dekens zorgen. Dat leek mij niet erg fris. Tegen een uur of tien kwam het tussen mij en de ex-politieman tot een felle woordenstrijd. Kort daarna ben ik met mijn nog ingepakte spullen het gebouw uitgelopen en niet meer teruggekomen. Ik wist dat dit niets zou worden. Ik heb er ook nooit meer iets van vernomen. In mijn latere cv liet ik het uiteraard achterwege, dat spreekt voor zich …..

Door die paar gesprekken weet ik dat mensen niet makkelijk hun eigen Heimat inruilen voor een andere. Maar natuurrampen, oorlogen en ander geweld zorgden dat de wereldgeschiedenis bol staat van emigratie en imigratie. En Nederland maakt daar deel van uit. Door geboorteterugloop en krimp zouden al die nieuwkomers -veiligelanders niet meegerekend!- veel sneller aan een baan moeten worden geholpen. Want we zijn in alle sectoren heel veel mensen nodig. En niet alleen mensen uit Oekraïne, maar ook uit landen als Afghanistan en Syrië. Het is natuurlijk te hopen dat de instroom tot bedaren komt, want de reden blijft verschrikkelijk. Maar dan zal het er in de wereld eerst een stuk rustiger aan toe moeten gaan. Dat is van harte te hopen …. !

Nou, het beste maar weer! Willem.

Een flits, een knetterende klap, licht en radio uit! Schrik schrik! Tot dan toe was het een bui met veel gerommel en regen. Maar nu …whammm! Had de bliksem bij ons ingeslagen? of in een boom? of bij de buren? Ik rende naar beneden, trof mijn vrouw al even geschrokken bij de koelkast die het ook had begeven aan. De aardlekschakelaars waren beiden uitgeslagen, ik deed ze weer omhoog. Het licht knipperde en de radio speelde weer alsof er niets was gebeurd. Het kon niet anders dan dat het heel dichtbij was ingeslagen. Zonder aan de regen en het onweer te denken liep ik naar buiten om te zien of er rook en/of vuur te zien was. Niets. Onze dakpannen lagen nog mooi vlak en het transformatorhuisje achter in onze tuin was ook nog heel. De hoge Douglas (ong. 20 meter) stond nog recht overeind. Een paar weken geleden nam een dalende luchtballon de top bijna mee. In gedachten hoorde ik al de ambulances en politie. Het ging net goed. Alle zegen komt de laatste tijd duidelijk niet van boven. Later in de middag merkten we dat de ketel het niet deed. Ik belde meteen de energiewacht. ‘Was ‘d er aan de hand’, zei de mevrouw. Ik vertelde dat we storing hadden met onze ketel en dat bliksem hier mogelijke de oorzaak van was. ‘Dat kan’, zei ze. Ze zou iemand sturen. Die iemand vertelde bij binnenkomst dat bliksemschade niet vergoed wordt met onze onderhoudscontract. ‘Oh dat is lekker’, liet ik mij ontvallen. Dus als ik niks gezegd had over die onweersbui, dan zou het ons mogelijk niks kosten. ‘Ja’, zei de man. Dat wordt dan bij een volgende keer zwijgen. Ik kon de schade natuurlijk wel verhalen bij onze verzekeringsmaatschappij. Maar ja, daar zouden we waarschijnlijk weer een fors bedrag eigen risico moeten betalen. Ik werd hier niet vrolijk van. De man zette er een nieuw printje in. ‘Doorgeslagen’, zei hij – kosten: 80 euro. De avond van die bijna luchtballonaanvaring, hadden we ook een storing -puur toeval- en had de monteur er een nieuw pompje in gezet, waarvan we de rekening nog niet hadden ontvangen. ‘Als ik u was zou ik die gewoon bij deze rekening opdrukken’, zei de man. Dat leek me erg riskant en dat zei ik ook. Het printje, voorrijkosten en werkloon was al met al 250 euro, het pompje dik 500. Dat liep nog aardig in de papieren. Maar de boel belazeren was ons een brug te ver. ‘Ik probeer jullie te matsen’, zei hij. Jaja. Twee reparaties die die drie weken uit elkaar liggen. ‘Dat moet opvallen bij de verzekeringsmaatschappij?’ ”t Is te proberen’, zei hij. Amper de deur uit, riep mijn vrouw dat we nog steeds geen warm water hadden. Opnieuw gebeld. De volgende dag andermaal dezelfde monteur. De pomp bleek kapot te zijn. Drie weken oud, nu al kapot! ‘Dat kan toch niet’, zei ik. Een tweede monteur erbij, die ook vaststelde dat de pomp kapot was. ‘Die dingen kunnen blikseminslag kennelijk niet verdragen. U heeft nog garantie op de oude en de nieuwe kunt u verhalen bij de verzekering’, zei de tweede monteur. Op mijn polis zag ik dat onweersschade inderdaad vergoed wordt. Een hele zorg minder.

En het was al een weekje om bij te schrijven! Eerst storm Poly, bijna tezelfdertijd het opgeblazen kabinet RutteIV en daarna de voorman zelf. Hij zag de bui van een smadelijke afgang hangen en koos eieren voor zijn geld. Sigrid Kaag volgde hem op de voet vanwege ernstige bedreigingen. Wobke Hoekstra was om Multatuli na te spreken: Not the right man in the right place. Bij Hugo de Jonge kolkten de problemen met het woningentekort over de gekleurde schoenen. De boeren bleven opstandig, hielden de zeisen paraat. Het asielbeleid was echter de druppel en dus scheidden toch nog plotseling hun wegen. Ook Liane de Haan van de ouderenpartij GOUD kapte ermee. De huidige politiek is lelijk, zegt ze. Net als bij Kaag trekt het een te grote wissel op het gezin. Vooral haatmails en intimidaties richting vrouwelijke politici worden een steeds groter probleem. Vreselijk laf!

Maar genoeg gedonder! Ik denk dat ik maar even een doucheje neem. Even afkoelen. Het water nodigt ertoe uit. Ik wens u allen een prettige, vooral zorgeloze vakantie.

Willem.

Afbeelding gemaakt door Bing, een chatmodus van Microsoft Bing zoekmachine, op Sun, 16 Jul 2023 21:12:50 GMT+02:00.

De vakantiejubels slaan me om de oren. Cruises naar Italië, de Canarische eilanden, last minutereizen naar Griekenland, enzovoort. Ze gaan maar lekker, dacht ik en kieperde de folder in de papierdoos. Wanneer ben ik voor het laatst op vakantie geweest? Dat moet onderhand zo’n jaar of 35 geleden zijn. Hoe houdt een mens het zo lang zonder reisvakantie vol, zal menigeen zeggen. Ik begrijp dat wel. Het is ook niet zo dat ik huis en haard niet voor een paar weken verlaten wil (hoewel liever niet), maar ik verafschuw alles wat erbij komt kijken. Het reizen, vreemd voedsel waar mijn maag tegen in opstand komt, onligbare bedden en niet als laatste: vervelende mensen. Nee, dan kun je maar beter thuis blijven. En bovendien is het hier uitstekend uit te houden.

Neem vanmorgen. Ik ging al op tijd met Rossi naar de stuw. Dat is de vroegere stuw + bruggetje over het Drents Diep bij de Bonnerklap, die door de hermeandering een troosteloos bestaan is gaan leiden. Ik kom er graag. Het is een stil gebied. Een mens komt er tot bezinning. Vanmorgen trof ik er een groepje mannen, dat zich bezighield met vissen. Dat wil zeggen: werkzaamheden eraan voorafgaand. Ik ben geen visser, wel een spaarzame viseter. Er zat weinig schot in de werkzaamheden van de mannen en toen ik voorzichtig informeeerde, bleken het vissers te zijn die niet meteen van plan waren veel te vangen. Dat kwam me raar voor. Eén van hen liet mij ter illustratie zijn vlieg + minihaakje zien. Voor dat dáár een vis aankwam … Ik keek ervan op. Diervriendelijker vissen leek me haast niet mogelijk. De mannen beschouwden het meer als een uitje. Ze kwamen voor de natuur en het vissen had geen competitief, eerder een recreatief karakter. Er werd vooral veel gelachen, iets wat het serieuze vissen geen goed doet. Uit mijn ervaring als jonge visser diepte ik enkele soorten op. Een al wat oudere visser die zijn vlieg goed in de gaten hield, vertelde ik dat er vroeger ook wel slij in de Hunze zat. Hij keek ernstig in het water en zei toen dat hij daar nog nooit van had gehoord. Ik wenste hen allen een goede vangst toe, vooral veel bot!

Daarna liep ik langs Herenweg-Zuid, richting Bonnerdijk. Er kwamen mij twee zwarte, glimmende scooters tegemoet. De berijders bleken een man en een vrouw op leeftijd te zijn. Schaars gekleed en zongebruind. De man reed voorop en stopte. Hij leek een beetje op Harrie Mens, maar was het niet. ‘Bent u hier bekend, meneer?’, zei hij met Haagse tongval. ‘Enigszins’, zei ik. ‘Wij zijn op zoek naar het Veenhof of de Veenhof. Weet u waar dat is?’ De vrouw was inmiddels ook gestopt. Ik legde hen uit dat ze dicht in de buurt waren en wees in de richting waar de (of het) Veenhof al sinds de late Middeleeuwen ligt. ‘O daar ergens’, zei de man. ‘Nou dan motte we daar maar effe heen. Er staat daar een huis te koop en we woue effe kijke’. Jaja, op die fiets. Ze draaiden met veel moeite hun scooter om, bedankten mij hartelijk, want zo zijn die Hagenezen en reden heel langzaam derwaarts.

Ik liep terug naar mijn auto en reed terug naar ons dorp. Bij de Beek zat een groepje fietsers te picknicken, Bonnyfest had pauze en thuis lag de krant op de mat. De koffie was onderweg. Wat zal een mens meer wensen? Ja, regen! Maar daar kun je zelfs niet voor naar Frankrijk of Italië of Griekenland. Nou ja, ik wens u allen een fijne vakantie toe!!

Willem.

Acht uur, heerlijk stil. Nog geen automobilist op weg naar iets of een reutelende BSA of Norton naar een treffen. Want het weer nodigt uit voor een toertje door de landelijke dreven. Daar is het nu nog een beetje te vroeg voor. De radio meldt dat Zweden het Europees liedjesfestival heeft gewonnen. Het was al voorspeld. Ik heb er niet naar gekeken. Vorige jaren volgde ik alleen de puntentelling aan het eind, want de liedjes zeggen me niets. Het zou een zegen zijn als er weer ouderwets gemusiceerd zou worden, zonder laserstralen, het gestoord heen en weer gerace en ADHD-loze presentators/-trices. Het festival is verworden tot een extravagante lach-of-ik-schiet-show. En volgend jaar zal Zweden laten zien hoe het nóg gekker kan, mark my words.

Iets heel anders. Onlangs hield ik me enige tijd bezig met het werk van Anne de Vries. Hij had met de opbrengst van onder andere zijn succesboeken Bartje en Hilde een optrekje gekocht nabij Hooghalen. Daar zou het gezin op 13 of 14 mei 1940 intrekken. De laatste bezigheden waren afgerond. Hun drie kinderen waren tot die datum op vakantie bij ooms en tantes in Rotterdam-Hillegersberg en Scheveningen en daarna zouden ze het nieuwe huis ‘officieel’ betrekken. Maar het liep allemaal heel anders. Want in de nacht van de negende op de tiende mei viel Duitsland Nederland binnen en was het bijna onmogelijk vanwege de vele versperringen en opbrekingen nog door Nederland te rijden. Op 14 mei 1940 werd Rotterdam aangevallen. Een kleine duizend doden tot gevolg. Huizen, prachtige oude gebouwen en kerken werden door de Luftwaffe zonder pardon verwoest. Anne de Vries en zijn gezin bereikten met hun DKW-tje via-via pas op 18 mei Hooghalen. Nederland had toen al gecapituleerd, want zo niet, dan zouden de moffen Utrecht en Amsterdam ook bombarderen. Ik weet niet of er vandaag ergens in den lande bij dit feit wordt stil gestaan. Dat dan wordt gezegd dat we altijd op onze hoede moeten zijn voor aanvallen van buitenaf -zie Oekraïne- of de angst daartoe -zie Taiwan- en dat vrede enkel een woord is om de tijd aan te geven tussen twee perioden van opstand en rumoer, van dood en ellende en van verschrikkelijk veel leed daarna …..

Sommige liedjes van het songfestival hadden vrede als thema, las ik. Wis en waarachtig zal dit goed bedoeld zijn, omdat de reden dat het festival moest uitwijken naar Engeland alles te maken had met oorlog. Door de bombarie van licht en geluid sneeuwde dit signaal denkelijk helemaal onder. Duitsland won in 1982 met Ein bisschen Frieden, gezongen door Nicole Hohloch. Het liedje werd een enorme hit. Niet zo vreemd, want dit is toch, hoe cliché, wat we willen: VREDE! Want altijd is er de angst dat we op een dag -een zondag bijvoorbeeld- ineens op de radio horen dat Nederland bezet is. En dat we van een dagje strand bijna niet meer thuis kunnen komen. Omdat alle A- en N-wegen zijn afgegrendeld en de bruggen over de IJssel opgeblazen. Net als dat bij het gezin De Vries precies 83 jaar geleden het geval was.

De zon schijnt uitbundig. Ik hoor het pruttelende geluid van een trekkertje naderbij komen en loop naar het raam. Het is een Güldner uit de wederopbouwtijd. De chauffeur steekt breedlachend zijn hand op. Nee, De Dag Kan Nu Niet Meer Stuk!!

Plaatje bij tekst gegenereerd door: Bing Image Creator