Soms denk ik weleens dat ik het helemaal verkeerd heb aangepakt. Het werkzame leven, bedoel ik. Dan lees ik weer in de krant over een onverlaat die met wat handige trucjes is binnengelopen en zijn dagen slijt op een zonnig eiland. Je moet weliswaar van gewetenloze huize komen en uitermate slim om dit te bereiken. Met een licht afgunstige blik bezie ik de foto van het optrekje vanwaaruit de ploert de hele wereld belazert. Er staat een terreinauto van het duurdere soort voor de deur en de boel zit keurig in de verf. Kom d’er maar es om! Vanmorgen zag ik een bericht van een ouder stelletje dat met suikerzoete praatjes hotel na hotel had opgelicht, voor duizenden euro’s had geflessentrekt, maar nu het ongelooflijke lef heeft een gedupeerde hotelier, die hun tronies op internet had gezet, voor het gerecht wil slepen, omdat ‘zij zich in hun goede naam voelen aangetast’. Dan heb je toch een bord voor de kop van minstens enkele duimen dik.

Ik ben zelf ooit voor wat kleingeld het schip ingegaan bij een vrouw die met een busje aan mijn deur kwam en zei te collecteren voor één of andere heel geloofwaardig doel. Een week later las ik een stukje in de krant waarin sprake was van een oplichtster die in onder andere Gieterveen had gecollecteerd. Het vervelende van dit soort gapperij is dat goedbedoelde organisaties hierdoor óók sterker in de gaten worden gehouden, of dat men er helemaal niet meer aan geeft. Nu we steeds meer electronisch betalen en dus tussen eiser en betaler geen baar geld meer te pas komt, is het des te verleidelijker voor een onverlaat -crimineel- om de niet goed oplettende -naïeve- consument van zijn gegevens te beroven en daarna van zijn spaarcenten. Als zulke lieden door bijvoorbeeld een televisieprogramma als Radar opgespoord worden, dan blijken dat hele gewone mensen te zijn. Niet van die ‘Zware Jongens’ zoals in de Donald Duck. Totaal onopvallende, doorsnee types. Ze rijden net als de meeste Nederlanders in een Opeltje of een Toyotaatje. Het soort mensen die je inderdaad als ze even moeilijk zitten een tientje of meer toesteekt en waarvan je geen seconde stilstaat dat dit geld nevernooit terugkomt. Ik wacht nog steeds op een snip van iemand die mogelijk allang onder de groene zoden ligt, ik bedoel maar… 

Dus, alles overdenkende geloof ik niet dat het beroep van oplichter mij zou hebben gelegen. Maar wie weet waren Enk & Olanda ooit ook goudeerlijke mensen en hebben ze op zeker moment een verkeerde afslag genomen of hebben op het verkeerde paard gewed. Ik hoop van harte dat ze dat straks aan de rechter mogen uitleggen en dat ze voor straf al die gedupeerden hoogstpersoonlijk moeten terugbetalen. Of ben ik nu te hardvochtig?

                                                                                                   Willem.                 

Niet om het een of ander, maar ik lees weleens dat de ouders van kinderen en dan weer diens kinderen reuze populair bij hen zijn. Ik spreek hier dus over grootouders versus kleinkinderen. Het klinkt bijna beledigend voor de kinderen dat opa en oma het zo goed met hun kroost kunnen vinden. Tussen ouders en kinderen willen de ramen nog weleens rammelen. De kwestie is dat grootjes niet de problemen hebben die zij wél met hun kinderen hadden en dat ze alleen de mooie kanten van hun kleinkinderen zien. Ik kan er zelf moeilijk over oordelen en toch zie ik het overal waar ik kom. Soms komt het zelfs heel dichtbij.

Vandeweek zat ik in de tuin. De mussen vielen bijna van het dak van de hitte, het was alsof het leven compleet stil stond. Plotseling hoorde ik een vreemd gerammel en een plofje vanachter onze heg komen. Omdat ik nieuwsgierig van aard ben en altijd bereid te helpen, stond ik op en keek vanwaar het geluid kwam. Ik zag een jongetje enige meters van zijn fiets in het gras zitten  bezig met zijn mobieltje. Ik liep op hem af en zei: ‘Wat is er aan de hand, jonkje?’ ‘Ik wou mijn moeder even bellen, maar ik krijg geen verbinding’ zei hij met ijle stem. Dus dat was het. Ik vroeg hem waar hij naar toe moest. ‘Naar Nieuwediep’ zei hij. Elke dag zo ongeveer 4 kilometer heen en 4 kilometer weerom, ik had meteen met hem te doen. Met zijn mobieltje ging het niet goed en hij zuchtte van inspanning. ‘Heb je zin in een ijsje?’ zei ik daarom. Een gevaarlijke vraag, ik weet het, maar om hem het plezier van een ijsje te misgunnen omdat sommige volwassenen gestoord zijn, ging mij wat te ver.

‘Oh jawel’ zei het jongetje en borg meteen zijn mobieltje weg. Ik zei ‘Zet je fiets maar tegen het hek en kom maar binnen’. Mijn vrouw schepte hem een bakje vol ijs en hij begon al pratende te lepelen. Wat zijn vader deed en dat zijn moeder ook werkte en dat hij door zijn opa en oma na schooltijd werd opgevangen. Gaandeweg zag ik steeds meer overeenkomsten met mijzelf toen ik ongeveer van zijn leeftijd was. Als ik nu 8 of 9 jaar zou zijn, zou ik geheid ook aan een mobieltje gekluisterd zitten en de nieuwste liedjes streamen en ik zou mijn ijsje op dezelfde manier naar binnen lepelen als hij. Toen hij klaar was, stond hij op en zei dat hij nu bliksemsnel naar huis moest. Maar het was geen weer iets bliksemsnel te doen en daarom zei ik ‘Moet ik je even brengen?’ Met al dat ijs in de pokkel leek hem dat wel wat. Ik legde zijn fiets achterin en liet hem voorin stappen. Toen we wegreden zei hij een beetje ontdeugend dat hij van zijn vader nog niet voorin mocht. Hij hield zijn veiligheidsgordel met beide handen vast alsof hij in een kermisattractie zat.

Ik had de ramen open, de wind waaide door zijn kuif. Zo reden we naar Nieuwediep. ‘Daar staat oma’ zei hij zich boven het dashboard oprichtend naar een dametje van ongeveer mijn leeftijd dat voor een keurig bijgehouden tuintje stond. Ik stopte en zei ‘Dag oma’. Ze keek even verschrikt, zag toen haar kleinkind en lachte. Ik liet het jongetje uit, pakte de fiets en reed even later langzaam terug. Kleine moeite, groot plezier, echode nog na.

Ik begrijp de liefde van die oudjes voor hun nakroost wel. De lusten afwegend tegen de lasten (even op zijn voetbals): 10-0!

Het doet pijn, maar na 17 jaar verlaten wij Bonnerveen.
Zeventien prachtige jaren woonden wij op nr 38b Bonnerveen. Een mooi huis, prachtige natuur en gezellige mensen om je heen. Je moest wel geweldig kwaadwillend zijn wilde je met hen ruzie te krijgen.
De gezelligheid, saamhorigheid…, waarom gaan we eigenlijk weg?
Dat prachtige uitzicht tot aan de Hunze, de vogelrijkdom direct om je huis, de reeën, de hazen en, niet altijd even aardig, de vossen.
De kippen van de buren, die altijd gezellig in je tuin scharrelden, de konijnen die hun holen trachten te graven in ons gras, de schreeuwende parelhoenders onder ons slaapkamerraam…, wij zullen het missen. De schapen naast ons, pony Misty die zolang steeds mekkerend op ons afliep zodra wij thuiskwamen… ach, waarom gaan we eigenlijk weg?
Het is niet omdat de enige supermarkt van Jan Smit in het dorp moest sluiten, alhoewel wij die sluiting zeer hebben betreurd.
Het is maar zelden dat een mens een bevredigend antwoord kan krijgen op die grote vraag:
‘waarom?’.
Vanaf ons erf de laatste blikken werpend rondom, denken we even terug aan onze oude buren Jantje Hoving en haar zoon Mans. Buurvrouw Jantje, die altijd zat aan de kop van de keukentafel en altijd bereid was tot een praatje. Daarin was ze heel voorzichtig: ’Ik wil niks gain drokte…’. En zonder nieuwsgierig te willen wezen, altijd vol belangstelling naar ons welbevinden. Mans, die graag vertelde over allerlei uit het verleden van Gieterveen.
‘Kom even binnen’, zei Mans dan, ‘even dreumen’.
Zij zijn niet meer onder ons.
Er is zoveel wat ons aan Bonnerveen en Gieterveen bindt.
Zeventien jaar in Gieterveen. Het Hebreeuwse woord voor goed is ‘Toov’. Dat heeft de getalswaarde van 17.
Na elke scheppingsdag in het boek Genesis komt de zin; ‘En God zag dat het goed (toov) was’.
En dan begint God met de volgende scheppingsdag.
Het getal 17 zegt: stop, het is goed, maar nu moet je een volgende stap gaan zetten.
Zo verlaten wij na zeventien jaren Gieterveen en heet onze volgende stap Nieuw-Amsterdam.
Wat ons verdriet zijn die afschuwelijke windmolens die ongetwijfeld een vreselijke aantasting zullen zijn van dit gebied. En niemand die ons er van heeft kunnen overtuigen dat deze wangedrochten een stabiele wezenlijke bijdrage zullen leveren aan de energievoorziening.

Bonnerveen, Gieterveen, het ga je goed.

Roelf en Heily Stoel

P.S. Hierbij zeggen we al onze lidmaatschappen en donateurschappen op.
Ons nieuwe adres is: Binnenhof 4, 7833 CS, Nieuw-Amsterdam.

Vanmiddag reden we een rondje en belandden bij het Hunebedmuseum in Borger. Een mooie plek om tot rust te komen. Niet alleen het museum, maar vooral de tuin er omheen. Ik heb in dit museum een tijdje als vrijwilligger gewerkt en voel me er nog steeds thuis, temeer de oudheid en dan met name die van Noord-Nederland mij erg boeit. Kennelijk straalde ik dat een beetje uit, want er kwamen regelmatig bezoekers bij me met vragen. Een hoop daarvan kon ik wel beantwoorden. Maar over stenen, en dat is feitelijk de main issue van het museum, weet ik niets. Daarvoor hadden we een kenner en als er dus iemand met een bijzondere steen kwam adviseerde ik ze met hem contact op te nemen.

Op een dag kwamen Fedde en Wies de Boer op bezoek in het museum. Leuk, eindelijk eens een paar Gieterveners. De enige keer dat ik mij dat heugen kan is toen een groep agrariërs (dames en heren) een dagje-uit opsierden met een bezoek aan het museum. Ik vertelde de bezoekers voorafgaand aan de film in het zaaltje meestal even iets over wat men te zien kreeg. Dat deed ik toen ook, dat wil zeggen ik wilde hier net aan beginnen, toen iemand ineens riep ‘Oh, moar dat is Weulm ja’. Ik was meteen weer thuis en ging spontaan over in het plat. Fedde vroeg en hierbij haalde Wies een paar steentjes tevoorschijn, of ik ook wist wat dit was én de eventuele waarde. Ik zei al, ik weet niets van die dingen. Ik verwees ze dus door naar onze expert. Veel later kwam ik Wies weer eens tegen en vroeg wat de oogst had opgeleverd. ‘Niet veel’, zei ze. Een beetje teleurgesteld was ze wel. Ik zei dat ik het ook graag anders had gezien. Ik moest hieraan denken toen we door de zonovergoten vlindertuin liepen en ik stilviel door de bloemenweelde. Dat had natuurlijk een extra reden, want vorige week overleed Wies de Boer plotseling. Een slag bij heldere hemel. Wies was zo onderdeel van ons dorp dat je dit niet goed kunt bevatten. Ik weet wel dat het menselijk landschap continu verandert, maar kennis staat los van emotie. Daar kom je pas achter als er iemand in je omgeving wegvalt. Dan piep je wel even anders.

In het museum zag ik veel nieuwe medewerkers. Waarom die ouden er niet meer zijn kan allerlei redenen hebben. ‘Nou, tot kiek moar weer’ zei ik tegen de enige die ik nog kende van toen. ‘Ja jullie ook’ zei ze. In de auto dacht ik ‘nou kop ‘d er veur’ en reed nog enigszins in gedachten verzonken weg.

Willem.