We lopen tegen het eind van een wel heel bijzonder jaar. De overzichten van de kranten en tijdschriften en van de televisie- en radiozenders, zullen voor een groot  deel gaan over het coronadrama. Want dat wás en ís het nog steeds. Soms, vooral in het begin van de verspreiding van het virus, werd er een vergelijking gemaakt met de Spaanse griep. Dat was ver gezocht, want dat virus heeft gezorgd voor miljoenen dodelijke slachtoffers. De medische wetenschap stond nog in haar kinderschoenen en was niet toegerust op de stroom van besmette patiënten. Bijna geen dorp ontkwam aan deze verschrikking. In dezelfde tijd heerste ook tuberculose. Goede medicijnen waren er nog niet. Toen ik jaren geleden op een zondagmiddag over onze oude begraafplaats dwaalde -ik was bezig onze familie in kaart te brengen, ontmoette ik er steenhouwer Gezinus Schuiling. Altijd in voor een praatje zijn we toen samen opgelopen en hij wees mij meer dan eens op een zerk van een Spaanse griep- of tbc-slachtoffer. Eén van hen was een vroege voorvader van mij. De vader van mijn vader, gestorven aan het eind van 1920. Precies honderd jaar geleden dus. Zijn afwezigheid zou voor een deel het leven van mijn vader ontwrichten en vervolgens het onze mede bepalen. Hij was 26 toen hij stierf. Het merendeel van de coronaslachtoffers is hoogbejaard of had onderliggende ziektes. Althans, dat was het beeld dat in het begin van de crisis naar voren kwam. Dat beeld is drastisch bijgesteld. Er sterven nu ook jonge mensen aan het virus. Wat mij gaandeweg steeds meer stoorde was de groeiende tweespalt in de maatschappij tussen de ‘weters’ (artsen, virologen, onderzoekers) en de mensen die het denken te weten, onder hen  zogenaamde virusontkenners, complotdenkers en allerlei warhoofden. Ik heb een heilig vertrouwen in de medische wetenschap en de uitvoerders ervan. Het is zeker waar dat de farmaceutische industrie niet zelden een kwalijke rol speelt. Dat valt niet te ontkennen. Denk maar eens aan het ongeremd opjagen van de prijzen van essentiële medicijnen. Af en toe kwam ook de mare langs dat dit virus misschien toch ook wel iets goeds bij de mens naar boven zou brengen. Daar geloof ik maar ten dele in. De samenleving is door de verafstanding, de social distance, juist veranderd in een maatschappij waarbij wij elkaar bijna angstvallig ontzien. Het is bijna eng om te ervaren dat wij elkaar in de supermarkt zwijgend passeren. Dat voorspelt nog niet veel goeds. En de supermarkt is bijna de enige plaats waar we elkaar nog kúnnen treffen. Van het gewoonlijke flaneren door een stadsstraat moeten we nog weken en wie weet nog maanden afzien. Tja… 

Ik heb de kerst- en nieuwjaarskaarten voor familie, vrienden en kenissen in de brievenbus gedaan, vrienden van de koffiehoek en leden van het dorpshuis, die ook niet goed raad weten met het steeds wisselende landsbeleid, een papieren steuntje in de deur gestopt en alzo zingen we dit duistere jaar uit. Ik wens bij deze iedereen prettige kerstdagen en een voorspoedig en vooral een gezond 2021 toe. Zet’m op en kop ‘d er veur!! 

                                                                      Willem.                      

Het is geen makkie om in deze sombere najaarsdagen positief te blijven. Ik heb in wezen weinig klagen, maar je zult voor je brood afhankelijk zijn van de dwarrelende regels uit Den Haag. Gek zou ik er van worden. Mogen we nu met 3 of met 4 mensen gedurende één dag onder hetzelfde dak, valt familie daar ook onder en is het mondkapje nu wél of níet verplicht..?  Van die dingen. Om tureluurs van te worden. Als burger kun je het beste zoveel mogelijk thuis blijven en alleen uitgaan als het  echt nodig is. Voor het sinterklaasgebeuren hoef je de deur ook al niet uit, want de goedheiligman is in lockdown en de pieten liggen aan de ketting. Wie had dat nou kunnen denken? Door de luidsprekers in de winkelstraten van onze  buurdorpen klinkt kerstmuziek, maar het is de vraag of dat een gezellig samenzijn zal worden. En dan de jaarwissel…  Verkoop en het in bezit hebben van vuurwerk is dit jaar verboden, dus dat wordt smokkelen en zwart handelen. Of dat wel zo’n goeie oplossing is, is zeer de vraag. Het carbidschieten mag hier wél en elders weer niét. Dat is vragen om moeilijkheden. Bij het knallen geldt voorts de restrictie dat er maximaal 4 personen bij aanwezig mogen zijn en op anderhalve meter afstand van elkaar. Zou het een cultureel binnengebeuren zijn, dan zouden er conform de hier geldende regels 30 bezoekers bij aanwezig mogen zijn. Dus Geert Teis, Van Beresteyn, De Nieuwe Kolk… wat let je. Knallen maar! De vraag is wanneer iemand tot publiek behoort. Is dat wanneer hij of zij zich op 25 meter van het te ontsteken projectiel bevindt, of op 50 meter of op 100 meter… Want geknal lokt kijkers, dat is wis en zeker. Het ministerie maant ons telkens weer nuchter na te denken, maar dat lijkt mij in de gegeven omstandigheden erg lastig. Zie je door de regelbomen het bos helemaal niet meer en wil je er helemaal uit, dan is Curacao wat. Maar hier stijgt het aantal coronapatiënten in rap tempo. Dichter bij huis dan. België of Duitsland. Die scherpen de regels weer aan. Skiën wordt het evenmin, want vanuit de skieoorden verspreidde het virus zich en men wil herhaling voorkomen. Nou, probeer dan maar eens vrolijk te blijven als de muren en de buren op je af komen.

Zoals gezegd; ik heb weinig klagen. Ik blijf  ver uit de buurt van het zware geknal, denk hierbij vooral aan mensen met een zwak hart, aan de dieren en de natuur en ik ben bovendien graag thuis. Neemt niet weg dat door het verbieden van oeroude gewoonten zoals het afschieten van vuurwerk of het stichten van vreugdevuren een hoop mensen zijn gefrustreerd en dit zet weer aan tot vandalisme en rellen. Dat is de keerzijde. Wat ooit begon als onschuldige traditie, is verworden tot grootschalige ordeverstoring en losbandigheid waar uiteindelijk de burger de rekening voor krijgt gepresenteerd. Nou ja, als over enige tijd covid19 onder controle is en we elkaar weer met het blote gezicht kunnen aanspreken, zouden we gezamelijk al die maskertjes kunnen verbranden. Als een soort uitgestelde paasvuur. Wie weet wordt dat dan een jaarlijks terugkerende traditie. Ik wens u hoe dan ook een plezierige sinterklaasfeest en eh kop ‘d er veur en tot wederhoren. 

Een tijdje geleden kwam ik op mijn ochtendwandeling met ons hondje een man tegen. Ik stond, terwijl Rossi zijn behoefte deed, te kijken naar de bouwvorderingen van de windmolens – door sommige mensen windturbines genoemd, maar ik wil het niet lelijker maken dan het al is. De man zei dat je zo weinig kijk hebt op die markt,  dat er zoveel langs je heen gaat en dat het zo ondoorzichtig is. Ik zei dat dat wel meevalt, maar dat je als kleine burger weinig in de melk te brokkelen hebt. Toen begon hij over complotdenkers, want dat is een niet te missen thema de laatste tijd. Over wereldwijde theorieën inzake politiek en zelfs corona. Daar brak bij mij als nuchtere Veenkoloniër het zweet van uit. Ik sta er ook liever niet te lang bij stil en ik liep door. Toen ik thuis kwam -nog een beetje daas van die bizarre ochtendpreek- vond ik op mijn laptop een alarmerend berichtje dat mijn computer was gehackt. Het kwam van mijn vroegere aanbieder nota bene. Dat is vreemd, dacht ik. Mijn account was door diverse lieden buiten Nederland gebruikt en vast niet voor onschuldige  spelletjes. Ik mailde dat ze mijn account meteen moesten afsluiten, hetgeen ze per omgaande deden. Toevallig las ik kortgeleden dat hackers of spoofers steeds vaker mensen telefonisch benaderen en ze de stuipen op het lijf jagen door te zeggen dat op dit moment hun bankrekening wordt leeggetrokken door een bende oplichters en dat ze onmiddellijk moeten handelen. Van die bende oplichters maakt de beller zelf deel uit. Dat weet de gebelde uiteraard niet. Hij of zij schrikt zich de pleuris en gaat in arren moede mee in het verhaal. Het is een uiterst doortrapt spelletje oplichterij. Als de gebelde zijn of haar banktegoed heeft overgesluisd naar een zogeheten noodrekening, is het spel uit. Maar “Een Echte Bank Zal Dit Nooit Doen!!” Mensen handelen echter in paniek. Die voorgehouden noodrekening bestaat helemaal niet. Het is een rekening van de oplichters en dus weg geld, foetsie!!  Je zou het met recht een complot kunnen noemen, waar je door de sores van de corona veel minder over hoort dan over de bestaande weerzinwekkende, walgelijke pedofiele en andere schrik veroorzakende spooktheorieën. Ergens ver weg onder een parasol met een biertje binnen handbereik spelen de boeven mooi weer. Het is hoe dan ook oppassen geblazen met internet.

Sinds ik een eigen site heb (veenberichten.nl, u beleefd aanbevolen), krijg ik regelmatig Engelstalige mails van obscure zzp-ers die mijn siteje voor stevige prijzen willen opvijzelen en wereldkundig willen maken. Ik geef natuurlijk niet thuis. Wat heb ik er aan als mijn stukjes tot voorbij Nieuw-Zeeland middels een soort sterreclame te lezen zouden zijn? Maar iemand die er, ondanks de waarschuwingen van de internetaanbieders en de banken, tóch intuint, kan ik niet veroordelen. Het is zó geloofwaardig opgezet, dat je niet makkelijk zegt ‘Jij bent een oplichter, donder op’ en de verbinding verbreekt. Daar is moed voor nodig. De cyberwereld is als een gevaarlijke, duistere tunnel. Vroeger kon je nog weleens met open ogen in een val lopen en dan zei je ‘Stom, dat ik dat niet gezien heb’. Nu is dat door de manier waarop je wordt benaderd en belazerd intelligent, ondoorzichtig en vooral hoog spel. Daarom: druk alles wat u niet vertrouwd meteen weg en neem voor de zekerheid nadien eventjes contact op met uw bank. Nou, het beste maar weer in deze verwarrende tijden en tot horens. 

Even leek het erop dat het leven zijn gewone loop zou hernemen. De straten werden drukker, de terrassen oogden levendiger en ons dorpshuis hervatte voorzichtig haar werkzaamheden. Maar schijn bedriegt, want die anderhalve meter afstand moet wel worden aangehouden en dat scheelt zeker voor de uitbaters meer dan een slok op een borrel. En toen kwam alsnog de gevreesde tweede golf. Was te voorzien, zegt de één, hadden we maar niet zo massaal op vakantie moeten gaan, de grenzen dicht moeten houden! Maar ook in landen waar de regels wél stringent werden nageleefd, stak dat rottige virus de kop weer op. Naar een volgende lockdown wil geen mens en dus is afstand houden en eventueel thuis blijven nog steeds het beste middel. Én de mondkapjes! Een dingetje… Was er tot de zomer bij het RIVM en de regering scepsis over het nut van dat mondlapje, langzaam keerde zich dat tegen hen, mogelijk ook vanwege de loyalere houding van de landen om ons heen. En toen moesten wij er opeens toch aan geloven. Ineens zagen we de politieke voormannen en -vrouwen met zo’n koddig  wit, zwart, blauw of vrolijk gekleurd lapje voor hun bakkes, alsof ze al die tijd wel hadden geweten dat er niet aan te ontkomen was, maar dat tegenstribbelen nu eenmaal onderdeel is van hun vak. Mijn vrouw schafte op de ochtend dat het winkelend publiek van Staatswege werd geadviseerd het mondkapje te dragen enige exemplaren aan. Hier en daar wordt het ding  al snedig  het ‘schaamlapje’ genoemd, alsof mond en neus tot de intiemere lichaamsdelen is gaan behoren. Ik zag die ochtend een aantal klanten van de Jumbo vlak voor ze de winkel inliepen het lapje voor doen, maar evenveel klanten deden het ook niet. Ik waagde mij voor het eerst met het ding in de Lidl en trof ook hier veel blote gezichten. Het is toch wel even wennen, zei ik tegen een passerende kennis die ook eentje droeg. Hij zei niets terug, misschien bang om het virus op te lopen. We zullen er de komende tijd mee moeten leren leven. Ook het meest populaire woord van 2020 zal er zeker mee te maken hebben. Coronaquarantaine, lockdownweigeraar, virusremmer,  grapperhausboete, mondkapjesplicht… lijken me goeie kanshebbers. En toen had ineens een van ’s werelds grootste corona-ontkenners zelf het virus onder de stroeve leden: Trump. Of de Amerikaanse verkiezingen er onder gaan lijden, is zeer de vraag. ‘Ik vind baiden nait goud’, hoorde ik laatst iemand zeggen en dat was ik roerend met hem eens. Om de breuken die Trump wereldwijd heeft veroorzaakt te lijmen, mogen ze wel drie Bidon’s aannemen. Enfin, we zullen wel zien. Eerst maar hopen dat het coronavirus zo snel als mogelijk is opkrast, zodat wij elkaar weer met open vizier kunnen aanspreken. Pas goed op uzelf en neem geen risico’s. Tot wederhoren.                                               

                                                                                                                    Willem.                

U weet, beste lezers van deze site, dat ik geen stukkiesschrijver ben van harde, knallende woorden en evenmin van al te doorzichtige superlatieven. Ik stoot niet graag mensen voor hun kop, want uiteindelijk kom je elkaar tezijnertijd weer tegen en dan heb je wat uit te leggen. Maar soms moet het, soms kun je niet anders. Hiermee wijk ik dus af van mijn paadje. De kwestie is deze. Ik heb in een eerder stukje al eens geschreven over de perikelen bij de aanleg van de glasvezelkabel. Wat voor toestanden dit gaf en hoe beroerd hier en daar de tegels in de trottoirs zijn  teruggelegd. Ik heb ook verhaald over het stuktrekken van onze waterleiding en over hoe allemachtig beroerd de kabel uiteindelijk in ons huis werd doorgetrokken. Ook dat bij latere controle bleek dat de monteur van een onderbedrijf  te Amsterdam de 10 resterende meters coaxkabel achter een van onze radiatoren had gefrommeld. Daar was ik dus zo’n beetje gebleven. Is er sindsdien veel verbeterd? Nee, niet echt. Het bedrijf waar wij mee in zee gingen (Caiway) ging samen met hun voormalige concurrent (Delta) en sindsdien is er als je wilt bellen voor het een of ander, geen doorkomen aan. Het bedrijf huist naar het schijnt in Schiedam. Verderweg had bijna niet gekund. Als alles goed gaat, hoef je ze ook nooit te bellen. Maar dat is juist het probleem: het gáát niet goed! Bijna elke dag sinds we de overstap hebben gemaakt van Ziggo naar Caiway, valt het beeld wel een poosje uit of staat het ineens stil en de laatste week is het schering en inslag dat we helemaal geen ontvangst meer hebben. Dus probeerde ik toch maar weer eens te bellen. ‘De wachttijd is iets langer dan u van ons gewend bent’, zei de aardige stem vanuit Schiedam. Ik meende er zelfs even het  ruisen van de Nieuwe Maas in door te horen klinken. Nu had ik al enige ervaring met deze stem, want in juni had ik ook een paar keer gebeld en moest uiteindelijk bijna een uur wachten. Het gesprek leverde niets op. Maar goed, je wilt weer normaal televisie kunnen kijken, dus even doorzetten.  Toen zei de stem plotseling (en ik verzin dit niet) ‘Er zijn nog 28 wachtenden voor u’.  28!!  Ik legde verslagen de hoorn neer. Dat werd niets. Sindsdien is onze ontvangst soms redelijk en dan weer helemaal weg. Het is een bijna een spelletje geworden: doet-ie het wel of doet-ie het niet. Fatsoenlijk mailen kan ik ze niet en ouderwets schrijven evenmin, omdat nergens hun adres vermeld staat. Schiedam is toch geen dekmanteltje voor  Kaaimaneilanden? Onlangs ontving ik van Ziggo een afscheidsmail, waarbij gevoegd een vragenlijstje waarom ik bij hun ben weggegaan. Ik heb het keurig ingevuld. Dat ze een uitstekend bedrijf zijn, dat ik graag weer klant van hun wil worden en dat de reden van afzegging is gelegen in de slechte ontvangst van internet. Want dát is van Caiway (misschien dankzij de glasvezelkabel) wél goed. Maar dat hún televisie-ontvangst 1000 keer beter is dan dat van Caiway. Ik kreeg even de aanvechting een vergelijking te moeten maken met de gedupeerde aardbevingsslachtoffers. Een doorgeschoten vergelijking, ik weet het. Maar ook zíj worden in Den Haag amper gehoord en de Caiwayklanten in Schiedam (naast de deur van DH) ook niet. Het plezier van het televisiekijken is mij de laatste tijd vergaan. We hebben nog steeds geen ondertiteling voor doven en slechthorenden (ik lees graag mee) en Stad Groningen-tv en Podium Noord ontbreken. Volgend jaar juni, om en nabij de TT, loopt het contract af. Dat wordt dus nog even doorbijten. 

                                                                                                                   Willem.                   

Het zijn rare tijden, zeg ik de halve wereld na. Overal zorgt het coronavirus voor onrust. Vanaf half maart dit jaar kwam er plotseling een eind aan het gaan en staan van ons vrije westerlingen en werd quarantaine een veel gebruikt woord. We schikten ons er naar, het was niet anders. Dat er hierdoor hele bedrijfssectoren, recreatieve en cultuur-en welzijnsinstellingen zouden omvallen, bezagen we met lede ogen. Zo tegen juli zou het allemaal wel voorbij zijn en konden we weer vrij over straat, weer op visite en op vakantie en zou de economie zich wel herstellen. De soep was wel vaker heet gegeten… Dat loopt iets anders, blijkt steeds meer. Niet in de laatste plaats zijn hieraan regeringsleiders medeverantwoordelijk die goede raad en  waarschuwingen in de wind sloegen en hun eigen koers wensten te varen. Nu zitten de bewoners van die landen met de gebakken peren. En hoe gaat het hier? Europa is sterk verdeeld over de aanpak. Wél mondkapjes, géén mondkapjes…? Anderhalve meter afstand vasthouden of toch niet helemaal… ? Verplichte coronatesten invoeren…?  Je wordt er een beetje tureluurs van. In plaats van versoepeling dringt de regering nu weer aan op inperking. Feestjes en demonstraties worden met argusogen bekeken en zelfs verboden. Het leven wordt er -en ik verlaat mij voornamelijk op hetgeen ik lees en op de televisie zie- al met al niet leuker op.

Hoe gaat het mij/ons zelf? Ach, we klooien maar een beetje aan. We hoeven afgezien van het kopen van ons voedsel, niet echt weg. Dat scheelt enorm. Soms gaan we een middagje rijden door de provincie. Maar je voelt aan alles dat de situatie abnormaal is. Lege terrassen, met beleid bewegen op straat en in winkels, enzovoorts. De koffie-ochtenden in het dorpshuis lijken al een halve eeuw geleden, de wandelingen zijn voorzichtig weer gestart en enkele activiteiten hebben weer een aanvang genomen,  maar het is met de voet lichtjes op de rem. Het is alsof het virus ons nog eens extra wil inpeperen dat we moeten dimmen, dat het zó niet langer kan. Tja, zeg het maar. Hoe het ook zij: vervelend blijft het.

Nu even iets anders: Naast het schrijven van deze dorpscolumn, schrijf ik ook voor het Drents letterkundig tiedschrijft ‘Roet’ en als lid van de Drentse Schrieverskring stukjes op hun site. Daarnaast lever ik zo nu en dan een bijdrage aan nieuw uit te geven drukwerk. Vanaf  begin 2017 ben ik korte stukjes gaan schrijven over het reilen en zeilen van mijn/ons leven. Niet eens zozeer om het uit te geven, hoewel de vraag rees. Deze ‘169woordenstukjes’ heb ik nu, met hulp en steun van een bevriende dorpsgenoot, op een eigen blog/site gezet. U kunt al die stukjes lezen + een paar filmpjes bekijken op:  veenberichten.nl   Het is hele mooie site geworden. Te zijner tijd vul ik het aan met recenter werk. Ik hoop dat u er van kunt genieten. 

Tenslotte wens ik u allen een ‘met de regels en de omstandigheden voor ogen’ fijne vakantietijd. Hou je haaks en tot wederhoren maar weer.

                                                                                                                          Willem.   

Er is een toneelstuk van William Shakespeare, een komedie, dat vertaald is als ‘Klucht der dwalingen’. Hij schreef het rond 1593 en het wordt nog steeds opgevoerd. Zo zie je dat sommige drama’s van alle tijden zijn. Vanaf het moment dat de werkzaamheden met de aanleg van de glasvezelkabel begonnen, kwam de titel van dit stuk regelmatig in mijn gedachten. Het voelde langzamerhand als een baksteen op mijn zwakke maag. We hadden, zeggen we nu, nooit voor die kabel moeten kiezen. Nou ja, dat is te zeggen, misschien wel voor die kábel, maar niet voor het bedrijf dat het uitvoerde. Het één was echter verbonden met het ander. Ik zal proberen onze eigen ‘Klucht der dwalingen’ op papier te zetten.

Mijn vrouw was om te beginnen al helemaal niet voor die supersnelle kabel. Ik zwalkte en liet me tenslotte door de wervende folders en de enthousiasmerende dorpsgenoten meeslepen. Toen kwam de vraag met welke aanbieder wij in zee zouden gaan. Ik koos voor C. Op een dag kwam er een zekere Willie uitmeten waar precies de kabel ons huis binnen zou komen. Willie kwam uit Almelo en ik wist meteen dat hij héél ver van zijn beroemde stadsgenoot Herman Finkers weg was gebleven. Zelden zo’n humorloze man getroffen. Hij zou wel even precies vertellen hoe het moest. Het eindresultaat -ik loop nu even op de zaken vooruit- wijkt nogal af van de berekening van Willie. 

Enige maanden gingen voorbij. Ik probeerde nog een vergeefse poging het contract terug te draaien. Dat kon niet. Ik zat er minimaal voor een jaar aan vast, zei de bitse telefoniste uit Harderwijk. Ik volgde de werkzaamheden met argusogen en zag de leggers van de hoofdkabel naderen. Op een morgen werd ik abrupt uit bed gebeld en trof een kabelman op onze stoep die me vroeg of ik wist waar de waterleidingbuis lag. Ik zei dat ik dat niet wist. Ik schoot in de kleren, maar voor ik hiermee klaar was, stond de man er andermaal en zei dat hij de buis al had gevonden en dat het helaas  kapot was gegaan. We zaten daardoor zonder water. Deze man had overigens wél gevoel voor humor, want hij liet zonder blikken of blozen halverwege de ochtend weten dat sommige mensen hem en zijn maatje nogal eens spontaan koffie aanboden. Wij niet nee! Wij wilden het laatste restje water (enige emmers vol) graag sparen voor het toilet. Koffie of thee zat er even niet in, dat hij dat niet begreep! De WMD herstelde in de loop van de dag de leiding en installeerde noodgedwongen ook  een nieuwe meter, omdat de oude (die we nog geen halfjaar hadden) vol zand zat. Mijn vrouw, immer begaan met het lot van de medemens, voorzag de heren de volgende dag van koffie en snert. Weer een tijd later werd onze kabel, en op een iets andere plek dan Willie had bemeten, naar de voormuur getrokken en weer enige tijd later moest de kabel naar binnen. Dat gaf wederom de nodige frictie. De man die hiervoor een gat schuins door de muur moest boren, stootte op, naar hij zei, een stuk metaal en daarom boorde hij hogerop een tweede gat. Resultaat: beschadiging van de plint en het vinyl. Kit om de boel enigszins te herstellen had hij niet bij zich. Er vormde zich in korte tijd een grote donderwolk boven ons beider hoofden. Ik had meer spijt dan haren op mijn hoofd voor deelneming aan dit project. De jaren geleden aangelegde digikabel door bedrijf  Z. was een fluitje van een cent geweest, alles keurig afgewerkt en de jongen had mijn laptop ook nog van een mailadres voorzien en er gratis een lesje computeren bij gedaan. Kijk, dat was nog eens service! De kabel gaat nu op 40 centimeter boven het maaiveld ons huis binnen. Mooi is anders. Nou ja, er kwam later een aluminium strip overheen, maar toch… 

Vorige week kwamen er twee dozen binnen met het zogenaamde kastje en de accessoires. Het scheen een peulenschilletje te zijn dit aan te sluiten, zei de folder, maar juist dán laat ik het graag over aan een ander. Ik ken die verhalen… De jongen die er voor langs kwam woonde in Kampen en het was de heetste dag van de week. Het was vier uur ’s middags. Het karweitje was de afsluiting van zijn werkdag en de opmaat voor de zojuist heropende terrasjes. Daarvoor kun je prima in Kampen terecht. Geen wonder dus dat het allemaal wat haastig ging. De televisie werkte, maar zonder ondertitels en minus enkele graag door ons bekeken zenders. De telefoon werkte niet, mail en internet evenmin. Toen begon het bellen met het bedrijf dat de aansluiting verrichtte en dat ergens in Amsterdam huist, en mét het bellen het wachten op een antwoord. Toen na een uur de gekmakende riedel ‘U wordt zo spoedig mogelijk geholpen’ werd verruild voor een vermoeide stem, die, nadat ik had gezegd waarvoor en waarvandaan ik belde, zei: ‘O, maar dat is een buitengebied’, dacht ik werkelijk even dat ik spontaan zou ontploffen. Nog twee keer heb ik daarna gebeld, maar een oplossing kwam niet in zicht. Al wat overbleef was dat we zonder inkomende telefoon, zonder mail en zonder internet op 15 juli a.s. ingeroosterd konden worden. Dat was over drie weken. Of dat uitkwam? Ik dacht het niet. Ik hield me netjes en zwoer het bedrijf voor eeuwig uit mijn geheugen te schrappen. Een bevriende dorpsgenoot heeft ons van alle narigheid verlost. Hij dichtte ongemerkt de craquelures van ons huwelijk en friemelde als een volleerde dramaturg de cybereindjes aan elkaar, zodat wij weer één met de wereld werden.  Hij verdient een nobelprijsje. Over de rol televisiekabel die de Kampenaar achter de verwarming had gepropt en die we pas later ontdekten, heb ik verder niets gezegd. We hebben beeld en geluid, dat is tenminste al heel wat.    

Vanmorgen kwamen er drie informatiebrieven van de aanbieder binnen met aanvullende informatie. Dat had wel iets eerder gekund. Nu wisten we tenminste ook waarom we geen telefoontjes kregen: we hadden tijdelijk een ander nummer! Wisten wij veel. Bij het afzeggen van Z. vroeg de mevrouw wat de reden van afzegging was. Ik zei naar waarheid dat de komst van de glasvezelkabel de oorzaak was, maar dat ik die keuze hevig betreurde. Ik meende dat haar -mogelijk ongewild- een giechel ontsnapte. ‘Over precies een jaar kom ik weer bij jullie terug’, zei ik. 

Welnu, dat is in het kort mijn versie van het stuk van Shakespeare, wel iets anders dan William het had bedacht, maar in grote lijnen komt het op hetzelfde neer. Ik hoop niet dat er evenveel klagers aangaande deze kabelklucht zullen zijn dan spelers in het stuk. Het zou ons buitengebied dan nog weleens op de kaart kunnen zetten.

                                                                                                                    Willem.                      

We leven in roerige tijden. Ik ben al eens eerder een stukje met eenzelfde soort intro begonnen en toen loste de beroering ook stilletjes  weer op. Maar nu komt er wel érg veel samen. Of dat mede veroorzaakt wordt door de strenge regels die ons vanwege de angst voor coronabesmetting van bovenaf worden opgelegd, is de vraag. Feit is wel dat een aantal wereldleiders het met de ernst van het ziekmakend virus niet zo nauw nemen en dat maakt mensen woedend en dit zou best eens kunnen overslaan op zaken die er ogenschijnlijk niets mee te maken hebben. Demonstraties tegen racisme, milieu- en klimaatproblematiek, opleving van een besmet verleden, ons bestedingspatroon en -gerelateerd hieraan- mondiale geldzorgen….  Het zijn maar een paar zaken waar de kranten vol van staan en waar de Journaals verslag van doet. Alles komt onder het vergrootglas. Op zich is het niet verkeerd de geschiedenis van tijd tot tijd te herzien en als wij daar lering uit trekken is dat schrale winst. Maar juist dat laatste vraag ik mij af. Wij hebben het onlangs weer gezien met de aanleg van de glasvezel. Ik hoorde er vandeweek weer iemand iets over zeggen. Die mensen werken onder slechte omstandigheden. Dat laten we toch allemaal maar gebeuren. Het is een vorm van uitbuiting waar de  gebruikers van de kabel uiteindelijk baat bij hebben. Zou het bedrijf in zee gaan met mondige Nederlanders, onder de strikte Nederlandse arbeidsvoorwaarden, dan zou het voor de consument een stuk duurder uitpakken. Maar Koning Poen regeert en ‘de concurrentie is moordend’, is het algemene verweer. Dat geldt voor iedere sector. Onze aardbeien en onze bloemen zouden in prijs verdubbelen als de UWV hiervoor Nederlandse werklozen uit haar bestand zou recruteren en zo geldt het feitelijk voor heel veel zaken. Het is een vorm van slavernij waar weinigen zich om bekommeren. Toen onlangs de invoer van met name Chinese producten stil kwam te liggen, klonk er hier en daar voorzichtige goedkeuring. Nu zou het wel veranderen, want wat moeten we ook met al die troep? Ineens moesten we zelf aan het fabriceren, bijvoorbeeld van mondkapjes. Ineens kwam het niet vanzelfsprekend uit één van die duizenden sweatshops in De Oost. Het eerste containerschip, groter dan ooit, is echter al weer aangemeerd en we doen geen enkel stapje terug. Ik mag niet hopen dat er na de coronapandemie een nog veel beroerdere voedsel- en warenpandemie achteraan komt. Dan zijn we helemaal in de aap gelogeerd.

Intussen in ons dorp… Het is de derde droge zomer op rij. Hier en daar verpietert een gazonnetje of een bietenveld, maar toch hoor ik weinig gesputter. De schrijver Mark Twain zei ooit eens: ‘Iedereen praat over het weer, maar niemand doet er iets aan’.   Vandeweek ook even naar de oude begraafplaats geweest om de verrichtingen van  het groepje vrijwilligers te volgen. Alle graven worden piekfijn opgeknapt. Geweldig! Over wat er verder aan activiteiten in ons dorp plaats zal vinden, is weinig te zeggen. Dat hangt van de versoepeling van de regels af. Gewoon even rustig-an doen. Wandel af en toe een eindje (goed voor lijf en leden) of fiets een ronde (idem dito) en pik een drankje op het heropende terras van Ámoi en laat vooral de kop niet hangen. 

                                                                                                                  Willem.