De vakantiejubels slaan me om de oren. Cruises naar Italië, de Canarische eilanden, last minutereizen naar Griekenland, enzovoort. Ze gaan maar lekker, dacht ik en kieperde de folder in de papierdoos. Wanneer ben ik voor het laatst op vakantie geweest? Dat moet onderhand zo’n jaar of 35 geleden zijn. Hoe houdt een mens het zo lang zonder reisvakantie vol, zal menigeen zeggen. Ik begrijp dat wel. Het is ook niet zo dat ik huis en haard niet voor een paar weken verlaten wil (hoewel liever niet), maar ik verafschuw alles wat erbij komt kijken. Het reizen, vreemd voedsel waar mijn maag tegen in opstand komt, onligbare bedden en niet als laatste: vervelende mensen. Nee, dan kun je maar beter thuis blijven. En bovendien is het hier uitstekend uit te houden.

Neem vanmorgen. Ik ging al op tijd met Rossi naar de stuw. Dat is de vroegere stuw + bruggetje over het Drents Diep bij de Bonnerklap, die door de hermeandering een troosteloos bestaan is gaan leiden. Ik kom er graag. Het is een stil gebied. Een mens komt er tot bezinning. Vanmorgen trof ik er een groepje mannen, dat zich bezighield met vissen. Dat wil zeggen: werkzaamheden eraan voorafgaand. Ik ben geen visser, wel een spaarzame viseter. Er zat weinig schot in de werkzaamheden van de mannen en toen ik voorzichtig informeeerde, bleken het vissers te zijn die niet meteen van plan waren veel te vangen. Dat kwam me raar voor. Eén van hen liet mij ter illustratie zijn vlieg + minihaakje zien. Voor dat dáár een vis aankwam … Ik keek ervan op. Diervriendelijker vissen leek me haast niet mogelijk. De mannen beschouwden het meer als een uitje. Ze kwamen voor de natuur en het vissen had geen competitief, eerder een recreatief karakter. Er werd vooral veel gelachen, iets wat het serieuze vissen geen goed doet. Uit mijn ervaring als jonge visser diepte ik enkele soorten op. Een al wat oudere visser die zijn vlieg goed in de gaten hield, vertelde ik dat er vroeger ook wel slij in de Hunze zat. Hij keek ernstig in het water en zei toen dat hij daar nog nooit van had gehoord. Ik wenste hen allen een goede vangst toe, vooral veel bot!

Daarna liep ik langs Herenweg-Zuid, richting Bonnerdijk. Er kwamen mij twee zwarte, glimmende scooters tegemoet. De berijders bleken een man en een vrouw op leeftijd te zijn. Schaars gekleed en zongebruind. De man reed voorop en stopte. Hij leek een beetje op Harrie Mens, maar was het niet. ‘Bent u hier bekend, meneer?’, zei hij met Haagse tongval. ‘Enigszins’, zei ik. ‘Wij zijn op zoek naar het Veenhof of de Veenhof. Weet u waar dat is?’ De vrouw was inmiddels ook gestopt. Ik legde hen uit dat ze dicht in de buurt waren en wees in de richting waar de (of het) Veenhof al sinds de late Middeleeuwen ligt. ‘O daar ergens’, zei de man. ‘Nou dan motte we daar maar effe heen. Er staat daar een huis te koop en we woue effe kijke’. Jaja, op die fiets. Ze draaiden met veel moeite hun scooter om, bedankten mij hartelijk, want zo zijn die Hagenezen en reden heel langzaam derwaarts.

Ik liep terug naar mijn auto en reed terug naar ons dorp. Bij de Beek zat een groepje fietsers te picknicken, Bonnyfest had pauze en thuis lag de krant op de mat. De koffie was onderweg. Wat zal een mens meer wensen? Ja, regen! Maar daar kun je zelfs niet voor naar Frankrijk of Italië of Griekenland. Nou ja, ik wens u allen een fijne vakantie toe!!

Willem.

Acht uur, heerlijk stil. Nog geen automobilist op weg naar iets of een reutelende BSA of Norton naar een treffen. Want het weer nodigt uit voor een toertje door de landelijke dreven. Daar is het nu nog een beetje te vroeg voor. De radio meldt dat Zweden het Europees liedjesfestival heeft gewonnen. Het was al voorspeld. Ik heb er niet naar gekeken. Vorige jaren volgde ik alleen de puntentelling aan het eind, want de liedjes zeggen me niets. Het zou een zegen zijn als er weer ouderwets gemusiceerd zou worden, zonder laserstralen, het gestoord heen en weer gerace en ADHD-loze presentators/-trices. Het festival is verworden tot een extravagante lach-of-ik-schiet-show. En volgend jaar zal Zweden laten zien hoe het nóg gekker kan, mark my words.

Iets heel anders. Onlangs hield ik me enige tijd bezig met het werk van Anne de Vries. Hij had met de opbrengst van onder andere zijn succesboeken Bartje en Hilde een optrekje gekocht nabij Hooghalen. Daar zou het gezin op 13 of 14 mei 1940 intrekken. De laatste bezigheden waren afgerond. Hun drie kinderen waren tot die datum op vakantie bij ooms en tantes in Rotterdam-Hillegersberg en Scheveningen en daarna zouden ze het nieuwe huis ‘officieel’ betrekken. Maar het liep allemaal heel anders. Want in de nacht van de negende op de tiende mei viel Duitsland Nederland binnen en was het bijna onmogelijk vanwege de vele versperringen en opbrekingen nog door Nederland te rijden. Op 14 mei 1940 werd Rotterdam aangevallen. Een kleine duizend doden tot gevolg. Huizen, prachtige oude gebouwen en kerken werden door de Luftwaffe zonder pardon verwoest. Anne de Vries en zijn gezin bereikten met hun DKW-tje via-via pas op 18 mei Hooghalen. Nederland had toen al gecapituleerd, want zo niet, dan zouden de moffen Utrecht en Amsterdam ook bombarderen. Ik weet niet of er vandaag ergens in den lande bij dit feit wordt stil gestaan. Dat dan wordt gezegd dat we altijd op onze hoede moeten zijn voor aanvallen van buitenaf -zie Oekraïne- of de angst daartoe -zie Taiwan- en dat vrede enkel een woord is om de tijd aan te geven tussen twee perioden van opstand en rumoer, van dood en ellende en van verschrikkelijk veel leed daarna …..

Sommige liedjes van het songfestival hadden vrede als thema, las ik. Wis en waarachtig zal dit goed bedoeld zijn, omdat de reden dat het festival moest uitwijken naar Engeland alles te maken had met oorlog. Door de bombarie van licht en geluid sneeuwde dit signaal denkelijk helemaal onder. Duitsland won in 1982 met Ein bisschen Frieden, gezongen door Nicole Hohloch. Het liedje werd een enorme hit. Niet zo vreemd, want dit is toch, hoe cliché, wat we willen: VREDE! Want altijd is er de angst dat we op een dag -een zondag bijvoorbeeld- ineens op de radio horen dat Nederland bezet is. En dat we van een dagje strand bijna niet meer thuis kunnen komen. Omdat alle A- en N-wegen zijn afgegrendeld en de bruggen over de IJssel opgeblazen. Net als dat bij het gezin De Vries precies 83 jaar geleden het geval was.

De zon schijnt uitbundig. Ik hoor het pruttelende geluid van een trekkertje naderbij komen en loop naar het raam. Het is een Güldner uit de wederopbouwtijd. De chauffeur steekt breedlachend zijn hand op. Nee, De Dag Kan Nu Niet Meer Stuk!!

Plaatje bij tekst gegenereerd door: Bing Image Creator