Jaren geleden schreef ik een stukje over een man die ons huis meende te kunnen kopen. Het was in de tijd dat de huizenprijzen in een dip zaten en de WOZ-waarde met wat zakgeld nog te vereffenen was. Dat is nu wel anders. In dat verhaaltje situeerde ik een nogal patserige man in een cabriolet die precies recht voor ons huis stop hield. Hij parkeerde met een doel en dat verstond ik woord voor woord. Ik was namelijk in de tuin bezig enige bijzettafeltjes te schilderen. De man zag mij niet, ik hem wel. ‘Nummer 52, ja daar sta ik recht voor’, hoorde ik hem zeggen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. ‘Anderhalf’, zei hij nu. Anderhalf wat? dacht ik. Ik kwastte ondertussen rustig door en wachtte af. Nu hoorde ik de man uit de auto stappen. ‘Goeiemiddag’, zei de man over de heg. Ik goeiemiddagde terug. ‘Bent u de eigenaar van dit pand, meneer?, zei de man. ‘Dat ben ik’, zei ik. ‘En eh heb ik het goed dat u het wilt verkopen?’ ‘Nee, dat heeft u niet goed’, zei ik verbaasd. ‘Ooohh’, zei de man ‘het staat op mijn gegevens’ en hij wapperde met een vel papier. ‘Dat kan wel zijn’, zei ik ‘maar dan deugen uw gegevens niet’. ‘Anderhalve ton is de richtprijs’, zei de man, alsof dat zou helpen. Anderhave ton. Mmhh, dat is meer dan de gemeentelijke WOZ-taxatie, dacht ik. De man liep nu korzelig terug naar zijn cabrioletje en begon te bellen. Ik hoorde wat heen en weer gemopper. Daarna stapte hij opnieuw uit en zei ‘Ik ben abuis, ik moet aan de Tjassenswijk zijn’. ‘Ach’, zei ik ‘en eh ook op nummer 52?’ ‘Ja, op nummer 52′. Voor de goede orde: de nummering van Tjassenswijk gaat maar tot en met 16. Dit verhaaltje heb ik ergens in 2005/06 geschreven. Die patserige man stond inderdaad recht voor ons huis te bellen. Het was denk ik een makelaar, hij stapte ook uit en ik sprak eventjes met hem. Ons huis had er verder niets mee te maken. Maar dat zo’n verhaal reëel kan zijn blijkt wel uit een bericht dat ik van de week las, namelijk dat een makelaar in Hoogeveen bepaalde huizenbezitters een schrijven doet toekomen of zij weleens hebben nagedacht over het verkopen van hun huis. Er is een enorm gebrek aan woningen en de prijzen schieten door het plafond. Mensen doen er alles aan om iets te vinden. Het doet me denken aan de televisiekinderserie Mik en Mak uit de beginjaren zestig, waarin Oma Tingeling de hoofdrol bezette. Oma Tingeling woonde op het kruispunt van de vier windstreken in een schattig huisje. In dat huisje gebeurden hele wonderlijke dingen die de immer van een forse sigaar voorziene buurman Hum Drum erg nieuwsgierig maakte en daarom wilde hij haar huisje kopen. In elke aflevering opnieuw. ‘Nee, meneer Hum Drum, mijn huisje is niet te koop’, zei Oma Tingeling dan en daarop brak Hum Drum boos zijn sigaar door midden onder het slaken van ‘Weer niet’. Wij kinderen voorzagen die domheid natuurlijk en kraaiden het uit.

Maar wat zullen we doen als er een dezer dagen plotseling zo’n brief in de bus ligt waarin te lezen staat dat een wanhopig paar hun vier ogen hebben laten vallen op ons stulpje, ja het hun grote voorkeur heeft en ze met een exorbitant startbedrag schermen. ‘Zie het als een mooi compliment voor uw huis’, schuimbekt de makelaar, die financieel ook mee deelt in de transactie. Nee, ik denk niet dat we het gaan doen. De man in die cabriolet uit dat verhaaltje liet ik overigens vertrekken na hem toevertrouwd te hebben dat wij ons huis nog niet voor een miljoen willen verkopen. Door deze orale carbitknal was hij totaal uit het veld geslagen. Het zal me echter niets verbazen als er zich te zijnder tijd een soortgelijke situatie voordoet. Dat er in ons dorp vraag naar woningen is mag blijken uit de plannen het aan het Vonderpad gelegen speelveldje + het bosje te bestemmen voor enige tientallen huizen. Wie had dat kunnen denken? Het veldje tussen Meertensweg, Veenakkers en Nijboerspaadje is inmiddels van bijna alle bomen ontdaan. Zonde, zonde, heel erg zonde….! Het was zo’n mooi paadje. Nou ja, misschien moet ik dat absurde bedrag voor alle zekerheid toch maar verhogen, want met die oververhitte huizenjagers weet je niet hoe de ballen gaan rollen. Een bord in de tuin met ‘Dit huis is NIET te koop!’ zal al te grijpgrage humdrummen misschien de wind uit de zeilen nemen.      

                                                                                              Willem.                                                 

Van alle tot nu toe van Staatswege eerst geadviseerde en later verplicht gestelde maatregelen om het coronavirus de kop in te drukken, heb ik nog de minste moeite met de avondklok. Dat komt omdat ik ’s avonds al niet vaak de deur uit ging. Vóór de anderhalvemeterafstand, het elkaar niet meer mogen aanraken, de lockdown en de mondkapjes die ons tot wildvreemden maken in werking gingen, deden we weleens een avondje Geert Teis of een muziekmiddag hier of daar, maar dat was plotsklaps allemaal van de baan. Nu komt het er steeds meer op aan of zich een derde golf aandient. Hopelijk niet! Het is welletjes geweest. De kilte heeft lang genoeg geduurd. Het leger medici en verzorgers snakt naar een welverdiende, langdurige vakantie en wij willen zonder fratsen de deur ook wel weer eens uit! 

Van de week natuurlijk eventjes naar de ijsbaan geweest. Kijken, want schaatsen is nooit mijn ding geweest. Een man uit Gieten, waar ik even mee sprak, prees de mooie baan en vroeg of die hier altijd al had gelegen. ‘Nee’, zei ik, ‘vroeger lag het aan de Beek, schuin achter wat toendertijds café Eling was’. Recht achter het huis waar het gezin Korf woonde. Hun zoon Jannes zat bij mij in de klas. Op zulke momenten gaan de jaren tellen. Herinneringen zijn selectief, want we zeggen maar al te vaak dat het vroeger ’s winters altíijd sneeuwde en dat je ’s winters altíjd kon schaatsen. Er lag inderdaad soms langdurig sneeuw en ook vroor de Hunze weleens dicht, maar toen had je evengoed kwakkelwinters. Dat neemt niet weg dat het steeds minder voorkomt. Het is een gegeven waar we op stel en sprong weinig aan kunnen veranderen. Ik stond het prachtige tafereel te bekijken, zag er een mooie plaat van Anton Pieck in en genoot. De man liep naar de baan en zwaaide naar een meisje dat naar hem toe glierde. Misschien wordt ze over zeg 15 jaar wel de nieuwe Marianne Timmer. Ik kuierde langzaam terug en dacht ‘wat wonen we toch in een prachtig dorp’, maar had ineens ook geweldig veel zin in een middagje Appingedam, Groninger kust en Noordpolderzijl. Komt allemaal wel weer, daar kun je donder op zeggen, want Ko Vit verliest heeeeeel langzamerhand van Vac Cin…. ! 

Naast het erge (ziekte, sterfte) en het vervelende dat het virus met zich meebrengt, is er ook iets positiefs te melden, namelijk: er wordt veel minder ingebroken. De reden is dat bewoners noodgedwongen veel thuis zijn en dat houdt het geboefte buiten de deur. In gedachten zie ik zo’n gedupeerde geveltoerist tegen elf uur ’s avonds gesnapt worden door een boa of door de politie. Aahhh! Da’s dubbel pech: poging tot inbraak én een bon voor het zich na negen uur ’s avonds op straat bevinden. Het is moeilijk om zijn (inbrekers zijn bijna altijd mannen) werk als beroep op te geven, anders zou hij misschien nog in aanmerking kunnen komen voor een vergoeding. 70% van de laatste kraak, of zoiets.

Ik maak mijn sluitrondje met Rossi. De dooi zet al in. Het is tegen middernacht. Er komt een auto vanaf De Hilte op me af. Ik heb goeie reden mij op straat te bevinden en toch loop ik iets sneller terug. Waarom eigenlijk? Dat gedoe met die avondklok heeft onbewust toch wel invloed op mijn doen en laten. Hopelijk houdt het na 2 maart op en kort daarna al die andere regels ook en kunnen we weer de klok rondgaan en staan waar we willen.  Nou kop ‘d er veur maar weer!! Moi.                                                                                                                Willem.           

We lopen tegen het eind van een wel heel bijzonder jaar. De overzichten van de kranten en tijdschriften en van de televisie- en radiozenders, zullen voor een groot  deel gaan over het coronadrama. Want dat wás en ís het nog steeds. Soms, vooral in het begin van de verspreiding van het virus, werd er een vergelijking gemaakt met de Spaanse griep. Dat was ver gezocht, want dat virus heeft gezorgd voor miljoenen dodelijke slachtoffers. De medische wetenschap stond nog in haar kinderschoenen en was niet toegerust op de stroom van besmette patiënten. Bijna geen dorp ontkwam aan deze verschrikking. In dezelfde tijd heerste ook tuberculose. Goede medicijnen waren er nog niet. Toen ik jaren geleden op een zondagmiddag over onze oude begraafplaats dwaalde -ik was bezig onze familie in kaart te brengen, ontmoette ik er steenhouwer Gezinus Schuiling. Altijd in voor een praatje zijn we toen samen opgelopen en hij wees mij meer dan eens op een zerk van een Spaanse griep- of tbc-slachtoffer. Eén van hen was een vroege voorvader van mij. De vader van mijn vader, gestorven aan het eind van 1920. Precies honderd jaar geleden dus. Zijn afwezigheid zou voor een deel het leven van mijn vader ontwrichten en vervolgens het onze mede bepalen. Hij was 26 toen hij stierf. Het merendeel van de coronaslachtoffers is hoogbejaard of had onderliggende ziektes. Althans, dat was het beeld dat in het begin van de crisis naar voren kwam. Dat beeld is drastisch bijgesteld. Er sterven nu ook jonge mensen aan het virus. Wat mij gaandeweg steeds meer stoorde was de groeiende tweespalt in de maatschappij tussen de ‘weters’ (artsen, virologen, onderzoekers) en de mensen die het denken te weten, onder hen  zogenaamde virusontkenners, complotdenkers en allerlei warhoofden. Ik heb een heilig vertrouwen in de medische wetenschap en de uitvoerders ervan. Het is zeker waar dat de farmaceutische industrie niet zelden een kwalijke rol speelt. Dat valt niet te ontkennen. Denk maar eens aan het ongeremd opjagen van de prijzen van essentiële medicijnen. Af en toe kwam ook de mare langs dat dit virus misschien toch ook wel iets goeds bij de mens naar boven zou brengen. Daar geloof ik maar ten dele in. De samenleving is door de verafstanding, de social distance, juist veranderd in een maatschappij waarbij wij elkaar bijna angstvallig ontzien. Het is bijna eng om te ervaren dat wij elkaar in de supermarkt zwijgend passeren. Dat voorspelt nog niet veel goeds. En de supermarkt is bijna de enige plaats waar we elkaar nog kúnnen treffen. Van het gewoonlijke flaneren door een stadsstraat moeten we nog weken en wie weet nog maanden afzien. Tja… 

Ik heb de kerst- en nieuwjaarskaarten voor familie, vrienden en kenissen in de brievenbus gedaan, vrienden van de koffiehoek en leden van het dorpshuis, die ook niet goed raad weten met het steeds wisselende landsbeleid, een papieren steuntje in de deur gestopt en alzo zingen we dit duistere jaar uit. Ik wens bij deze iedereen prettige kerstdagen en een voorspoedig en vooral een gezond 2021 toe. Zet’m op en kop ‘d er veur!! 

                                                                      Willem.                      

Het is geen makkie om in deze sombere najaarsdagen positief te blijven. Ik heb in wezen weinig klagen, maar je zult voor je brood afhankelijk zijn van de dwarrelende regels uit Den Haag. Gek zou ik er van worden. Mogen we nu met 3 of met 4 mensen gedurende één dag onder hetzelfde dak, valt familie daar ook onder en is het mondkapje nu wél of níet verplicht..?  Van die dingen. Om tureluurs van te worden. Als burger kun je het beste zoveel mogelijk thuis blijven en alleen uitgaan als het  echt nodig is. Voor het sinterklaasgebeuren hoef je de deur ook al niet uit, want de goedheiligman is in lockdown en de pieten liggen aan de ketting. Wie had dat nou kunnen denken? Door de luidsprekers in de winkelstraten van onze  buurdorpen klinkt kerstmuziek, maar het is de vraag of dat een gezellig samenzijn zal worden. En dan de jaarwissel…  Verkoop en het in bezit hebben van vuurwerk is dit jaar verboden, dus dat wordt smokkelen en zwart handelen. Of dat wel zo’n goeie oplossing is, is zeer de vraag. Het carbidschieten mag hier wél en elders weer niét. Dat is vragen om moeilijkheden. Bij het knallen geldt voorts de restrictie dat er maximaal 4 personen bij aanwezig mogen zijn en op anderhalve meter afstand van elkaar. Zou het een cultureel binnengebeuren zijn, dan zouden er conform de hier geldende regels 30 bezoekers bij aanwezig mogen zijn. Dus Geert Teis, Van Beresteyn, De Nieuwe Kolk… wat let je. Knallen maar! De vraag is wanneer iemand tot publiek behoort. Is dat wanneer hij of zij zich op 25 meter van het te ontsteken projectiel bevindt, of op 50 meter of op 100 meter… Want geknal lokt kijkers, dat is wis en zeker. Het ministerie maant ons telkens weer nuchter na te denken, maar dat lijkt mij in de gegeven omstandigheden erg lastig. Zie je door de regelbomen het bos helemaal niet meer en wil je er helemaal uit, dan is Curacao wat. Maar hier stijgt het aantal coronapatiënten in rap tempo. Dichter bij huis dan. België of Duitsland. Die scherpen de regels weer aan. Skiën wordt het evenmin, want vanuit de skieoorden verspreidde het virus zich en men wil herhaling voorkomen. Nou, probeer dan maar eens vrolijk te blijven als de muren en de buren op je af komen.

Zoals gezegd; ik heb weinig klagen. Ik blijf  ver uit de buurt van het zware geknal, denk hierbij vooral aan mensen met een zwak hart, aan de dieren en de natuur en ik ben bovendien graag thuis. Neemt niet weg dat door het verbieden van oeroude gewoonten zoals het afschieten van vuurwerk of het stichten van vreugdevuren een hoop mensen zijn gefrustreerd en dit zet weer aan tot vandalisme en rellen. Dat is de keerzijde. Wat ooit begon als onschuldige traditie, is verworden tot grootschalige ordeverstoring en losbandigheid waar uiteindelijk de burger de rekening voor krijgt gepresenteerd. Nou ja, als over enige tijd covid19 onder controle is en we elkaar weer met het blote gezicht kunnen aanspreken, zouden we gezamelijk al die maskertjes kunnen verbranden. Als een soort uitgestelde paasvuur. Wie weet wordt dat dan een jaarlijks terugkerende traditie. Ik wens u hoe dan ook een plezierige sinterklaasfeest en eh kop ‘d er veur en tot wederhoren. 

Een tijdje geleden kwam ik op mijn ochtendwandeling met ons hondje een man tegen. Ik stond, terwijl Rossi zijn behoefte deed, te kijken naar de bouwvorderingen van de windmolens – door sommige mensen windturbines genoemd, maar ik wil het niet lelijker maken dan het al is. De man zei dat je zo weinig kijk hebt op die markt,  dat er zoveel langs je heen gaat en dat het zo ondoorzichtig is. Ik zei dat dat wel meevalt, maar dat je als kleine burger weinig in de melk te brokkelen hebt. Toen begon hij over complotdenkers, want dat is een niet te missen thema de laatste tijd. Over wereldwijde theorieën inzake politiek en zelfs corona. Daar brak bij mij als nuchtere Veenkoloniër het zweet van uit. Ik sta er ook liever niet te lang bij stil en ik liep door. Toen ik thuis kwam -nog een beetje daas van die bizarre ochtendpreek- vond ik op mijn laptop een alarmerend berichtje dat mijn computer was gehackt. Het kwam van mijn vroegere aanbieder nota bene. Dat is vreemd, dacht ik. Mijn account was door diverse lieden buiten Nederland gebruikt en vast niet voor onschuldige  spelletjes. Ik mailde dat ze mijn account meteen moesten afsluiten, hetgeen ze per omgaande deden. Toevallig las ik kortgeleden dat hackers of spoofers steeds vaker mensen telefonisch benaderen en ze de stuipen op het lijf jagen door te zeggen dat op dit moment hun bankrekening wordt leeggetrokken door een bende oplichters en dat ze onmiddellijk moeten handelen. Van die bende oplichters maakt de beller zelf deel uit. Dat weet de gebelde uiteraard niet. Hij of zij schrikt zich de pleuris en gaat in arren moede mee in het verhaal. Het is een uiterst doortrapt spelletje oplichterij. Als de gebelde zijn of haar banktegoed heeft overgesluisd naar een zogeheten noodrekening, is het spel uit. Maar “Een Echte Bank Zal Dit Nooit Doen!!” Mensen handelen echter in paniek. Die voorgehouden noodrekening bestaat helemaal niet. Het is een rekening van de oplichters en dus weg geld, foetsie!!  Je zou het met recht een complot kunnen noemen, waar je door de sores van de corona veel minder over hoort dan over de bestaande weerzinwekkende, walgelijke pedofiele en andere schrik veroorzakende spooktheorieën. Ergens ver weg onder een parasol met een biertje binnen handbereik spelen de boeven mooi weer. Het is hoe dan ook oppassen geblazen met internet.

Sinds ik een eigen site heb (veenberichten.nl, u beleefd aanbevolen), krijg ik regelmatig Engelstalige mails van obscure zzp-ers die mijn siteje voor stevige prijzen willen opvijzelen en wereldkundig willen maken. Ik geef natuurlijk niet thuis. Wat heb ik er aan als mijn stukjes tot voorbij Nieuw-Zeeland middels een soort sterreclame te lezen zouden zijn? Maar iemand die er, ondanks de waarschuwingen van de internetaanbieders en de banken, tóch intuint, kan ik niet veroordelen. Het is zó geloofwaardig opgezet, dat je niet makkelijk zegt ‘Jij bent een oplichter, donder op’ en de verbinding verbreekt. Daar is moed voor nodig. De cyberwereld is als een gevaarlijke, duistere tunnel. Vroeger kon je nog weleens met open ogen in een val lopen en dan zei je ‘Stom, dat ik dat niet gezien heb’. Nu is dat door de manier waarop je wordt benaderd en belazerd intelligent, ondoorzichtig en vooral hoog spel. Daarom: druk alles wat u niet vertrouwd meteen weg en neem voor de zekerheid nadien eventjes contact op met uw bank. Nou, het beste maar weer in deze verwarrende tijden en tot horens. 

Even leek het erop dat het leven zijn gewone loop zou hernemen. De straten werden drukker, de terrassen oogden levendiger en ons dorpshuis hervatte voorzichtig haar werkzaamheden. Maar schijn bedriegt, want die anderhalve meter afstand moet wel worden aangehouden en dat scheelt zeker voor de uitbaters meer dan een slok op een borrel. En toen kwam alsnog de gevreesde tweede golf. Was te voorzien, zegt de één, hadden we maar niet zo massaal op vakantie moeten gaan, de grenzen dicht moeten houden! Maar ook in landen waar de regels wél stringent werden nageleefd, stak dat rottige virus de kop weer op. Naar een volgende lockdown wil geen mens en dus is afstand houden en eventueel thuis blijven nog steeds het beste middel. Én de mondkapjes! Een dingetje… Was er tot de zomer bij het RIVM en de regering scepsis over het nut van dat mondlapje, langzaam keerde zich dat tegen hen, mogelijk ook vanwege de loyalere houding van de landen om ons heen. En toen moesten wij er opeens toch aan geloven. Ineens zagen we de politieke voormannen en -vrouwen met zo’n koddig  wit, zwart, blauw of vrolijk gekleurd lapje voor hun bakkes, alsof ze al die tijd wel hadden geweten dat er niet aan te ontkomen was, maar dat tegenstribbelen nu eenmaal onderdeel is van hun vak. Mijn vrouw schafte op de ochtend dat het winkelend publiek van Staatswege werd geadviseerd het mondkapje te dragen enige exemplaren aan. Hier en daar wordt het ding  al snedig  het ‘schaamlapje’ genoemd, alsof mond en neus tot de intiemere lichaamsdelen is gaan behoren. Ik zag die ochtend een aantal klanten van de Jumbo vlak voor ze de winkel inliepen het lapje voor doen, maar evenveel klanten deden het ook niet. Ik waagde mij voor het eerst met het ding in de Lidl en trof ook hier veel blote gezichten. Het is toch wel even wennen, zei ik tegen een passerende kennis die ook eentje droeg. Hij zei niets terug, misschien bang om het virus op te lopen. We zullen er de komende tijd mee moeten leren leven. Ook het meest populaire woord van 2020 zal er zeker mee te maken hebben. Coronaquarantaine, lockdownweigeraar, virusremmer,  grapperhausboete, mondkapjesplicht… lijken me goeie kanshebbers. En toen had ineens een van ’s werelds grootste corona-ontkenners zelf het virus onder de stroeve leden: Trump. Of de Amerikaanse verkiezingen er onder gaan lijden, is zeer de vraag. ‘Ik vind baiden nait goud’, hoorde ik laatst iemand zeggen en dat was ik roerend met hem eens. Om de breuken die Trump wereldwijd heeft veroorzaakt te lijmen, mogen ze wel drie Bidon’s aannemen. Enfin, we zullen wel zien. Eerst maar hopen dat het coronavirus zo snel als mogelijk is opkrast, zodat wij elkaar weer met open vizier kunnen aanspreken. Pas goed op uzelf en neem geen risico’s. Tot wederhoren.                                               

                                                                                                                    Willem.                

U weet, beste lezers van deze site, dat ik geen stukkiesschrijver ben van harde, knallende woorden en evenmin van al te doorzichtige superlatieven. Ik stoot niet graag mensen voor hun kop, want uiteindelijk kom je elkaar tezijnertijd weer tegen en dan heb je wat uit te leggen. Maar soms moet het, soms kun je niet anders. Hiermee wijk ik dus af van mijn paadje. De kwestie is deze. Ik heb in een eerder stukje al eens geschreven over de perikelen bij de aanleg van de glasvezelkabel. Wat voor toestanden dit gaf en hoe beroerd hier en daar de tegels in de trottoirs zijn  teruggelegd. Ik heb ook verhaald over het stuktrekken van onze waterleiding en over hoe allemachtig beroerd de kabel uiteindelijk in ons huis werd doorgetrokken. Ook dat bij latere controle bleek dat de monteur van een onderbedrijf  te Amsterdam de 10 resterende meters coaxkabel achter een van onze radiatoren had gefrommeld. Daar was ik dus zo’n beetje gebleven. Is er sindsdien veel verbeterd? Nee, niet echt. Het bedrijf waar wij mee in zee gingen (Caiway) ging samen met hun voormalige concurrent (Delta) en sindsdien is er als je wilt bellen voor het een of ander, geen doorkomen aan. Het bedrijf huist naar het schijnt in Schiedam. Verderweg had bijna niet gekund. Als alles goed gaat, hoef je ze ook nooit te bellen. Maar dat is juist het probleem: het gáát niet goed! Bijna elke dag sinds we de overstap hebben gemaakt van Ziggo naar Caiway, valt het beeld wel een poosje uit of staat het ineens stil en de laatste week is het schering en inslag dat we helemaal geen ontvangst meer hebben. Dus probeerde ik toch maar weer eens te bellen. ‘De wachttijd is iets langer dan u van ons gewend bent’, zei de aardige stem vanuit Schiedam. Ik meende er zelfs even het  ruisen van de Nieuwe Maas in door te horen klinken. Nu had ik al enige ervaring met deze stem, want in juni had ik ook een paar keer gebeld en moest uiteindelijk bijna een uur wachten. Het gesprek leverde niets op. Maar goed, je wilt weer normaal televisie kunnen kijken, dus even doorzetten.  Toen zei de stem plotseling (en ik verzin dit niet) ‘Er zijn nog 28 wachtenden voor u’.  28!!  Ik legde verslagen de hoorn neer. Dat werd niets. Sindsdien is onze ontvangst soms redelijk en dan weer helemaal weg. Het is een bijna een spelletje geworden: doet-ie het wel of doet-ie het niet. Fatsoenlijk mailen kan ik ze niet en ouderwets schrijven evenmin, omdat nergens hun adres vermeld staat. Schiedam is toch geen dekmanteltje voor  Kaaimaneilanden? Onlangs ontving ik van Ziggo een afscheidsmail, waarbij gevoegd een vragenlijstje waarom ik bij hun ben weggegaan. Ik heb het keurig ingevuld. Dat ze een uitstekend bedrijf zijn, dat ik graag weer klant van hun wil worden en dat de reden van afzegging is gelegen in de slechte ontvangst van internet. Want dát is van Caiway (misschien dankzij de glasvezelkabel) wél goed. Maar dat hún televisie-ontvangst 1000 keer beter is dan dat van Caiway. Ik kreeg even de aanvechting een vergelijking te moeten maken met de gedupeerde aardbevingsslachtoffers. Een doorgeschoten vergelijking, ik weet het. Maar ook zíj worden in Den Haag amper gehoord en de Caiwayklanten in Schiedam (naast de deur van DH) ook niet. Het plezier van het televisiekijken is mij de laatste tijd vergaan. We hebben nog steeds geen ondertiteling voor doven en slechthorenden (ik lees graag mee) en Stad Groningen-tv en Podium Noord ontbreken. Volgend jaar juni, om en nabij de TT, loopt het contract af. Dat wordt dus nog even doorbijten. 

                                                                                                                   Willem.