d’Er is nog niks aan de hand, de vogels zitten nog rustig te kwinkeleren op de takken, maar het gaat natuurlijk wel gebeuren. Daar kun je donder op zeggen! De radio heeft het over code oranje en zelfs rood, nou dan weet je wel wat ‘d er op ons af komt . Ik heb sterk het idee dat sinds stormen namen krijgen, het er voor ons niet beter op is geworden. Vroeger gingen stormen roemloos ten onder, maar nu hebben we het over Corrie of over Dudley alsof het iemand uit onze eigen kring is.  Alsof we er bij wijze van spreken zelf aan hebben meegewerkt. Maar als die nieuwe störmen het gevolg zijn van het opwarmen van de aarde, dan is dat misschien voor een deel ook nog wel waar. Want waar het ook störmt; bij de koeienboeren. Hun koeien produceren veel te veel co2 gassen. Dat kan wel waar zijn, zeggen ze, maar al die vliegtuigen dan? Daar hebben ze een punt. Al die niets-om-het-lijf vliegreisjes en die giga-containerboten uit China met spullen die bij het uitladen al slijtageplekken vertonen? Ik kan mij de kritiek van de boeren heel goed voorstellen. Hetzelfde geldt voor het aflasten van de theatervoorstellingen van Het Pauperparadijs te Veenhuizen, terwijl andere festiviteiten met evenveel of nog veel meer bezoekers gewoon doorgang kunnen vinden. Dat wrikt. Als we dan toch de co2-uitstoot moeten verminderen, dan over de hele linie.

En het störmt ook in het UMCG. Zal de kinderhartafdeling nu wél of níet in de stad blijven? We hebben zelf een veel te vroeg geboren kindje in de familie en zonder UMCG had dat kereltje het drie jaar geleden zeer waarschijnlijk niet gered. Bijkomend probleem is dat de vader en de moeder hun daagse werkzaamheden niet hadden kunnen voortzetten als ze elke dag helemaal naar Utrecht hadden moeten reizen. Denk eens aan de eventuele hotel- en parkeerkosten die je moet maken. Daar wordt in Den Haag te makkelijk overheen gewalst. Maar ja, ik heb al vaker gezegd; voor veel mensen houdt Nederland voorbij de IJssel op te bestaan. Je ziet het met de achterbakse afspraken over de gaslevering aan Duitsland en met de trage afhandeling van de aardbevingsherstelwerkzaamheden. We horen er in veel gevallen echt niet bij.

En ook aan de buitengrenzen van Europa störmt het. Dat is te zeggen, het störmt op diplomatiek niveau. In Oekraïne zet de bevolking zich schrap. Wat zal het worden: Poetin of Biden? Het zou op een regelrechte ramp voor het land en het volk kunnen uitdraaien als Rusland zijn zin doorzet. Daar zit niemand op te wachten. Oekraïne lijkt een heel eind weg, maar Duitsland en Polen door en je bent er al.

En verder störmt het van binnen bij heel veel mensen. Want het coronavirus zwakt langzaam af en we mogen voortdadelijk weer onbeschermd naar winkels, cafés, stadions, museums, theaters, enzovoort…! Dat is fantastisch! Zeker. Maar ík houd me nog even in. De störm is bij mij nog niet helemaal gaan liggen. Nog even geen Pauperparadijs of Frida Kahlo. Het is bij velen kiezen tussen twee uitersten: als losgeslagen koeien naar Schiphol broezen en het milieu daardoor zwaar belasten óf de lessen die we de afgelopen twee jaar hebben geleerd in praktijk brengen, dat wil zeggen; het leventje rustig weer opbouwen? Maar eerst de gevolgen van Eunice maar es afwachten en wie weet staat Fia ook al te trappelen en daarna Geessie….

Willem.

Hoe zal ik dit nieuwe jaar nu eens aanvangen? Meestal doe je dat met een redelijk schone lei, met een open blik naar de kersverse toekomst en vol energie. Maar op een of andere manier zit dat er nu helemaal niet in. Dat heeft grotendeels te maken met die rottige corona, het virus dat maar niet wijken wil en dat voor heel veel verdriet en grote beroering in de maatschappij zorgt. Elke dag vanaf het uitbreken ervan worden we daarmee geconfronteerd en dat maakt de verslagenheid steeds groter. Dus ja, om dan met veel vreugdegeknal het nieuwe jaar aan te vangen…? Nee, niet echt. Maar kom op, zeg ik dan en ik trek me gelijk Baron von Münchhausen aan de haren uit de malaise. Dat ging een paar dagen goed. Toen kwam het nieuwe kabinet. We wisten al niet wat we aan het oude demissionaire clubje hadden en wat voor gezeur het gaf voor dat nieuwe team eindelijk op het bordes stond. Ik weet dus niet wat ik er van moet zeggen. Een minister van justitie die geen rechten heeft gestudeerd (?), een minister van landbouw die bakker is geweest (?), een ex-minister van financiën die het nu op buitenlandse zaken probeert, enzovoort. Alsof het om een spelletje jokeren gaat. Dat zijn toch hele belangrijke posten, denk ik dan. Daar zet je toch niet zomaar iemand op. Ernst Kuiper op de post van gezondheid. Dat léék mij wel goed, want zijn voorganger Hugo de Jonge wilde op de valreep nog even de kinderhartchirurgie in Groningen wegsaneren, zodat ouders en kindjes in het vervolg helemaal naar Utrecht of Rotterdam moeten. Dat zou Ernst meteen terugdraaien, dacht menigeen. Mis dus! Meer dan 200.000 mensen tekenden een petitie om de afdeling in Groningen te behouden, maar Ernst zet het beleid van Hugo gewoon door. Wat moet je daar nou van zeggen? Ja, dat ik nooit ofte nimmer meer op die klotenclub (D66) ga stemmen? Dat is nu wel duidelijk. Ook een regelrechte belediging is het de bewoners die in het aardbevingsgebied wonen een speklap van 10.000 euro voor te houden en ze slechts 1 dag de kans te geven toe te kunnen happen. Een soort elfstedentocht voor radelozen. Schandelijk!! En dan was er ook nog geld te kort om áls iedereen er door zou komen, hen ook te betalen. Iets als: je nodigt voor een feestje 20 mensen uit en je bestelt 10 gebakjes. Onder het voorwensel: er is altijd wel iemand die geen gebak eet en/of wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Lekker poeh! Dat is zeer asociaal, geen manier van doen. Denken ze bij de Staat en het Samenwerkingsverband Noord-Nederland nu echt dat dit nog ooit goed zal komen? En over die extra miljarden kuben gas die de Staat -tegen de afspraak in- uit de grond wil trekken en wat onze Koning en onze ministers allang wisten, maar het tijdens hun bezoeken met stalen gezichten verzwegen. Daarover zou ik het natuurlijk ook moeten hebben. En verder over de ellende die de veiligelanders veroorzaken in de zuidoosthoek van Groningers en Drenthe en over dat het met de nieuw aan te leggen spoorbanen in het Noorden geen donder opschiet en zo zijn er nog wel meer zaken die ik er hier in kort bestek niet door kan jassen.

Vroeger werd er weleens gezegd dat de wereld boven Zwolle met krantenpapier is dichtgeplakt. Dat klonk grappig en was natuurlijk niet letterlijk bedoeld, maar soms zou ik willen dat het wel zo was. Want naast wingewest geldt Groningen ook als het afvoerputje van Nederland en Wijster als het grote braakvat en dat verdienen ze niet. Ik wens de heren en dames van Rutte IV veel moed en kracht als ze zich hier te zijner tijd willen vertonen. Politiek is denk ik zelden zo’n ernstige zaak geweest. Laat onverlet dat wij natuurlijk wel een beetje aardig moeten leven. Het beste dus maar weer en tot kiek. Moi…

Willem

Zo, de kaartjes zijn weer geschreven. Een hele stapel. Sommige jaren komen er paar bij en soms vallen er een paar af. Het is geen vervelend karweitje. De vanwege het c-virus opgelegde advies om op ruime afstand van elkaar te blijven, maakt mensen knorrig en dan is zo’n simpel kaartje misschien eventjes een verlichting. Enige jaren geleden dacht ik er over om deze oeroude traditie maar op te geven. Ik kreeg steeds vaker Kerst- & Nieuwjaarswensen per e-mail. Op zich niks mis mee. Het is de nieuwe tijd, net wat u zegt. Maar als dat inhoudt dat onze kennissen, vrienden en familie het niet meer zo op prijs stellen wensen op papier uit te wisselen, dan houd ik het voor gezien en maak een winters plaatje + adressenbestand aan en is één druk op enter voldoende. Bij nader inzien zag ik hier toch maar vanaf en schrijf ieder jaar rustig de lijst namen en adressen over. Daarna breng ik een deel van de kaartjes lopend of op de fiets rond en schuif de anderen in de oranje brievenbus. Ik heb er eerlijk gezegd wel plezier in.

Wat was het voor een jaar? Een raar jaar. Vooral een verwarrend jaar. Een jaar waarin we ons qua regels als in een nevellandschap bevonden. Het woord versoepeling is nog nooit zo misbruikt als in het afgelopen jaar. De hoofdschuldige was zonder enige twijfel het c-virus, maar door het gezwabber met de leefregels ontstond er een steeds bredere kloof tussen hen die zich er strikt aan hielden en hen die dit steeds meer achterwege lieten. In het antivaxkamp ontstond wrevel omdat ook hier teveel lieden dachten en nog steeds denken de waarheid in pacht te hebben, ergo: denken dat hún waarheid de juiste waarheid is en roeptoeteren dat zij als niet-gevaccineerden worden weggezet als de nieuwe joden en hier op voortbordurend zelfs de holocaust erbij betrokken. Hoe erg wil je het hebben! Boosheid en diepe treurnis overviel mij toen ik dit hoorde. Hadden wij niet juist een aantal van die geelkoperen monumentjes voor evenzoveel slachtoffers van die vreselijke holocaust onthuld?! De politiek greep niet in, liet het geworden. Dat is meteen een volgend punt waardoor 2021 een ander jaar is dan de vorige: wij, en de politiek voorop, zijn verhard. Wij zoeken de mazen in de wet op en gaan er makkelijk overheen. Niet onlogisch, want er moet worden verdiend. Maar hierdoor blijft het virus zich verspreiden. Een echt goede oplossing is er niet, tenzij iedereen zich precies aan de regels houdt en dan komt men in de buurt van een totalitaire staat en dat wil niemand. Dus is het afzien geblazen. Het wachten is op wat het ‘nieuwe’ kabinet gaat doen. Of pRuttelen de dames en heren op de oude voet verder? Weerman Piet Paulusma voorspelde onlangs een strenge winter. Daar zijn we nodig aan toe. Worden die verhitte koppen een beetje afgekoeld en schuiven we misschien iets meer eensgezind naar de volgende zomer. Ik mag het hopen. Desalniettemin; laat de kop niet hangen!! Er komt een moment dat we die smoellapjes niet meer voor hoeven, dat we elkaar weer met open gezicht kunnen bekijken en spreken en dat we alle zin en onzin die er over deze ziektemaker werd gezegd heeeeel diep kunnen begraven.

Was er dan niets aardigs het afgelopen jaar? Oh, zeker wel. We waren regelmatig aan de rit. Even de provincie in, de zinnen verzetten. Of een stuk met Rossi wandelen. En dat kon gelukkig zonder beperkingen. Dat blijven we ook doen. Rest mij u allen een plezierige kerst en een goed uiteinde te wensen en een gezond en voorspoedig 2022.

Willem.

We waren op onze oude begraafplaats vanwege de Lichtjesmiddag. Dat is een modern uitvloeisel van het Allerzielen, een van oorsprong oud katholiek gebruik om elk jaar op 2 november de graven van onze gestorvenen te bezoeken en een kaarsje voor hen op te steken. Wij hebben het enigszins gepopulariseerd, maar de gedachte erachter is dezelfde. Het is een mooi gebaar hen op deze wijze te herdenken. Wij liepen met het ons toegestoken windbestendig kaarsje over de dodenakker naar het graf van mijn ouders en mijn grootouders, alwaar we tot de ontdekking kwamen dat er al kaarsjes op hun graven stonden. ‘Geen nood’, zei ik, ‘dan zet ik het wel op een ander graf’. En terwijl ik mij tussen de graven door manoeuvreerde, viel mijn oog op de naam Jans Koops. Gestorven op 31 januari 1970, op de leeftijd van 79 jaar. ‘Ik zet ‘em hier op’, zei ik. Ik vertelde mijn vrouw in het kort wie dit was of eigenlijk was geweest. Jans Koops woonde in ons buurtje, voor de goede orde: de Tjassenswijk. Hij arbeidde regelmatig voor mijn vader. Hoe zijn leven er uitzag, weet ik niet, maar ik kende hem omdat hij als een van de eersten in ons buurtje een televisietoestel had. Hij woonde toen al in bij het gezin Eleveld. Hij had aan de achterkant van dat huis zijn eigen kamertje, met een opklapbed en een paar stoelen. Jans was een eenvoudige, wat stille man. Naast het kamertje, had hij de beschikking over een schuurtje, waarin hij een paar kalveren hield voor de verkoop. Mijn vader maakte graag gebruik zijn hand- en spandiensten, want Jans was een harde werker. Ik hoor het mijn vader nog zeggen: Jans waarkt altied deur. Hij stond zijn tijd niet te verbeuzelen, wilde hij maar zeggen. Ik herinner me dat er eens op een zatermiddag nog een praam met aardappelen gevuld moest worden. Dat was niet gebruikelijk, maar de schipper stond er kennelijk op, want aldoende kon hij ’s maandags in alle vroegte naar de fabriek varen en lossen. Het was een prachtig mooie dag. Met man en macht moesten die 500 of 600 mud aadappelen erin. Het schip lag zo halverwege de kolk en de brug. Mijn vader bezat daar een stuk land, of zoals men dat noemde: een plaats. Dat schip moest door middel van kruiwagens worden beladen. Ik was maar een fien kereltje en ik kon een lege houten kruiwagen amper verkrooien, laat staan een volle.  Ze hadden de beschikking over meerdere kruiwagens. Jans krooide op en af. Met de volle kruiwagen via de loopplank naar het ruim, gezicht vooruit, dan leeg kiepen, vervolgens omdraaien en de kruiwagen achter zich aan trekkend terug. Heel zwaar werk. Nu was Jans niet meteen een gezelschapsmens en mijn ouders gingen er naast het werk weinig mee om. Dat was reden temeer voor met name mijn vader om mij en mijn zus Henny bij hem televisie te laten kijken. Dan had ouwe Jans nog wat aanspraak. We gingen vaak voor het kinderuurtje, op woensdag- of op zaterdagmiddag naar hem toe. Als we bij hem kwamen, was hij meestal bezig met zijn kalveren in het schuurtje. ‘Mogen we televisiekijken, Jans’, zeiden we dan, want we moesten van huisuit wel altijd eerst vragen. Het duurde even voor hij reageerde en als klaar was met het werk strompelde hij voor ons uit naar binnen, trok zijn klompen uit en zette de televisie aan. Wat ik daar al niet gezien heb!! Natuurlijk de bekende kinder/jeugdprogramma’s zoals Okki Trooi, Pipo, Zwiebertje, De Verrekijker en Rooster, waar op zeker moment Peter & de Rockets in zaten. Maar ook de Elfstedentocht van ’63 heb ik er gezien en de successen van Sjoukje Dijkstra. Tjee…, daar kon toch geen Doris Day of BB tegenaan! Toen mijn ouders eind ’63 of begin ’64 zelf een televisietoestel aanschaften, was het lopen naar Jans op slag gebeurd. Ik werd al spoedig door popmuziek begeesterd. Alleen op Nieuwjaarsdag wipte ik nog een paar keer bij hem aan. Daarna niet meer. Zo gaat dat.

Op een begraafplaats, misschien júist op een bepraafplaats, komen zulke momenten  weer kraakhelder boven. Men komt tot bezinning, neemt er als het ware eventjes de tijd voor en overdenkt de waarde van het bestaan. Eenmaal thuis viste ik uit de doos overlijdenskaarten -een aardig stukje erfenis van mijn ouders- de kaart van Jans Koops. Een nogal lege kaart. Geen nageslacht, alleen de familie Eleveld-Suk staan erop vermeld. De teraardebestelling was op donderdag 5 februari op de Oude begraafplaats alhier. De rouwdienst in de zaal van café Zwiers ving aan om 1.30 uur. Vertrek naar het graf om 2 uur, alsmede terug. Vooral dat laatste tekent de eenvoud van de ceremonie.

Het is goed dat de uitvaartvereniging Gieterveen-Nieuwediep dit in zwang geraakte gebeuren voortzet. Mede hierdoor komt er nog meer aandacht voor het prachtige werk waar een groepje vrijwilligers al vele maanden mee bezig is, namelijk het opknappen van de graven. Het mooie hiervan is dat er soms letterlijk een naam weer aan het licht komt. Ik had het met Jans Koops. Maar onder elke steen ligt een verhaal, hoe simpel ook, en al die verhalen vormen uiteindelijk weer een bestanddeel van óns leven…  Nou meensn, maak er wat van. Pas goed op jezelf en op je naasten. Moi moar weer.

Willem.

Het ouwe café wordt (of is inmiddels al) verkocht, hoorde ik vanmorgen. Ik keek er niet echt van op. Het staat al jaren te verpieteren en dat heeft het niet verdiend. Er zal iets mee moeten gebeuren voordat het helemaal vervalt. Ik zei dus ‘Café Zwiers’ en iemand anders zei ‘Nee, café Hoving’. Dat gaf meteen aan dat wij wat betreft het pand uit twee verschillende tijden komen. Ik ken het namelijk als café Zwiers en noem het nog steeds zo, hoewel Derk en Hilly Zwiers het al in de zeventiger jaren verkochten. In de tijd dat zij het bestierden, kwam ik er als schoolkind nogal eens omdat wij schoolkinderen er in de grote zaal gymnastiekles van El Oosting kregen. In de zomertijd gymden we op het schuin achter het café gelegen sportveld. Op die plek staan nu huizen en het smalle Meertenspaadje van vroeger is een brede Meertensweg geworden. En we kwamen er natuurlijk als pupillen van Vlugheid en Kracht tijdens de gymnastiekuitvoering. Ik heb op dat toneel doodsangsten uitgestaan, omdat ik als tenger manneke geacht werd op mijn handen op de brug te staan, terwijl een van mijn klasgenootjes, staande op de leggers van de brug, mij bij de onderbenen vasthield. Het was een tour de force van jewelste. De acrobatenact van circus Toni Boltini was er kinderspel bij. En dan moest je ook nog weer naar beneden! Net zo’n drama. Soms maakte iemand een misstap, maar het liep naar mijn weten altijd goed af.  Als dit alles achter de rug was, kreeg ik van mijn vader in de voorzaal een flesje fanta (of iets van dien aard). Dat had ik meer dan verdiend. 

Met mijn enige acteursoptreden verliep het niet veel beter. Ik speelde in een kort drama het hoofd van een gezin, dat verder bestond uit mijn vrouw (Aaltje Germs) en twee kinderen (ik weet niet meer wie dat speelden). De rode lijn in het spel was dat  vader een nieuwe pyjama had gekregen, maar het ding was veel te lang en vader maakte amok. Tot zover ging alles goed. Wij gingen naar bed. Maar toen kwam eerst mijn vrouw (Aaltje dus) met een schaar het toneel op en knipte keurig een stuk van de pijpen van de pyjama. Daarna deden de twee kinderen afzonderlijk van elkaar hetzelfde. En als laatste moest ik dat dan doen. Wonderlijk dat dit alles zich zonder dat een van ons het door had plaatsvond. Maar goed, daarvoor was het toneel. Mijn knippen ging echter minder vlot dan dat van mijn geliefde huisgenoten. Ik begon, mogelijk door de zenuwen, te schelden dat de schaar stomp was, hetgeen leidde tot een geweldig gerob. Aan de zijkant van de coulissen zag ik mijn vrouw en kroost schateren van het lachen. Dat deed er ook geen goed aan. De zaal, mogelijk in de veronderstelling dat het zo hoorde, begon spoedig mee te lachen. Daarenboven begon ik woorden uit te slaan die helemaal niet in het boekje stonden. Souffleur meester Van Gogh probeerde mij vanuit zijn hokje nog enigszins bij te sturen, maar dat had weinig zin. Toen ik tenslotte een paar lappen van het inmiddels tot vod verworden ding had afgeragd en even later met het wanproduct op het tonel stond had het de lengte gekregen van een moderne boxershort. Ik mocht blij zijn dat het gezin niet uit pak’m beet vier of zes kinderen had bestaan. Weliswaar had ik de schaterlach op mijn hand, maar ik wist op dat moment absoluut zeker dat mijn toneelcarrière een vroege dood was gestorven.

Ach, en dan het bal na en vooral de polonaise aan het eind van zulke avonden. Ter verhoging van de feestvreugde werden er twee stoelen in het midden van de zaal of op het toneel geplaatst en aan het eind van de polonaise moest men per paar op de stoelen klauteren en elkaar een zoen geven. Niet zelden waren dat twee mensen die officieel helemaal niet bij elkaar hoorden, maar het kwam getalmatig zogenaamd zo uit of ze deden het expres. Romantiek van de eerste orde en hilariteit alom. Daar werd in de regel nog weleens lang over door gespeculeerd. Wij kinderen deden aan dat spektakel natuurlijk ook mee. Tenminste, als je durfde! Dagen kon ik er wakker van liggen. Zou mijn liefste schoolvriendinnetje waarmee ik het had afgesproken wel met mij…. of zou ze toch met Harrie of met Dikkie of met Bert of wie weet ineens met héél iemand anders….. Niets veranderlijker dan de mens. En als zij het nou ineens helemaal niet meer zou durven! Oh, heremijntijd, wat een kwelling! Maar het ging wél door en wij bestegen spontaan die twee stoelen en zoenden elkaar alsof het dagelijkse gewoonte was en ik was zo groots als een krielhaantje maar kan zijn! Helaas, de ‘verkering’ hield geen stand. De maandag erop was de begeestering alweer verbroken en speelde ze met Jan en alleman. Ik had nog veel te leren. We gingen van school en daarna kwam ik ook bijna niet meer in dat café.

En nu staat het al jaren te verkommeren. Jammer. De status van café zal het wel niet meer hebben. Maar het was toch de plek waar veel van de kinderen van Gieterveen ooit hun eerste schreden hebben gezet naar de grotemensenmaatschappij. Een café met een lange staat van dienst. Ik hoop dat er wat moois mee gaat gebeuren, al was het maar als een mooie en blijvende gedachtenis aan Derk en Hilly Zwiers .        

Sinds ik niet meer verplicht ben bij een werkgever arbeid te verrichten of bij het UWV als werkwillige ingeschreven te staan, hoef ik in principe om die reden nooit meer vroeg op. Dat is voor sommige mensen een zegen, voor anderen een ramp. Ze vrezen al ver voor hun pensionering het zogenaamde ‘grote zwarte gat’. Ik durf wel te zeggen, dat ik daar nooit bang voor ben geweest. Dat had vooral met de zwaarte van het werk te maken en met de manier hoe dat voor mij eindigde. Ik vulde mijn vrije tijd met legio andere dingen, wat ik nu in alle rust kon voortzetten. Een mensenleven bestaat ruw gezien uit drie periodes, te weten: de tijd dat je nog niet hoeft te werken, maar wel moet zorgen dat je dat later en het liefst met hart en ziel kunt doen (de school- en studietijd). Dan de lange periode dat je plezierig werk in een aangename omgeving met fijne collega’s verricht (voor velen helaas een utopie) en de derde periode die ik de uitzingtijd noem. In die periode zit ik nu. Aan het idee dat ik niets meer voor de maatschappij hoef te doen, kon ik vanaf het moment dat ik elke maand een zeker bedrag op mijn rekening gestort kreeg echter slecht wennen. Mijn vrouw evenmin. En dus probeerden wij ons nuttig maken. Dat kan in vereniging of in je eentje. Het opruimen van bermafval bijvoorbeeld zie ik als zo’n vrijwillig gekozen maatschappelijk baantje. Of het participeren in de Naoberhulpgroep, wat mijn vrouw doet. De aanloop naar de naderende vakantie is echter helemaal weg. Dat oude gevoel van ‘de dag vóór de vakantie’. Als we de werkplaats die laatste vrijdagmiddag moesten opruimen, alle rommel weggooien en de machines poetsen, zodat we over twee weken weer in een bijna onwennig schone omgeving konden beginnen en dat iedereen elkaar daarna een plezierige vakantie toewenste. Zo ging het ooit. In de huidige 24/7-maatschappij is dat allang niet meer aan de orde. ‘Maar jullie hebben altíjd vakantie’, hoor ik weleens. Dat is maar net hoe je het bekijkt. We reserveerden de laatste jaren meestal de weken 30, 31 en 32 en besteedden die weken deels aan huisonderhoud en dagjes rijden. Om en om. Het zou betekenen dat wij vandaag onze eerste vakantiedag zouden hebben. We zijn de hele dag druk met de tuin en een nieuw hek bezig geweest en morgen zouden we kunnen rijden. Maar het regent dat het giet en de rest van de week ziet er niet veel beter uit. Dat wordt ‘m niet. We kunnen natuurlijk week 31 nemen en wie weet hoe week 32 er uit gaat zien. Die uitwijkmogelijkheid hebben we. Dat is het aardige van de uitzingtijd. Nou ja, dan gaan we morgen maar met wat binnenhuisklusjes bezig en overmorgen misschien naar een overdekt winkelcentrum waar het niet al te druk is en zo maken we er toch wel wat van. Een vakantie in het buitenland -áls we dat al zouden willen- zit er voorlopig niet in. Noord-Nederland kleurt ineens roder dan de Westerwolder communisten van weleer en de grenzen gaan hortend en stotend weer op een kier. De ziekenhuizen merken de toeloop van vooral jonge coronapatienten – testen en quarantaine dreigt. Nee, we blijven maar mooi dichtbij huis. 

Nou, ik wens u allen prachtige vakantiedagen en een hele fijne zomer. Pas goed op uzelf en op uw naasten. Tot horens in week 33 of als het even tegenzit, week 34.

                                                                                                                   Willem.                        

Ik heb me teruggetrokken in het koelste deel van ons huis, ik noem het voor het gemak het achterkamertje. Een woord met een negatieve klank, want het schijnt dat er in regeringskringen in zulke kamertjes nogal eens gekonkelefoesd wordt over één en ander. Het wonderlijke is dat vanaf het moment dat ik mij hier neerzette, ik ook meteen een soort retrospectief voor ogen kreeg van het reilen en zeilen van ons zwabberkabinet. Dat bleek vooral na het oversteken van het coronavirus van onze landgrens. Zo’n indringer kenden we niet en dus diende er grof geschut te worden ingezet. Anderhalve meter afstand, handen wassen, quarantaine, halve- en hele lockdowns en avondklok werden nieuwe begripppen. Zelden zoveel gekissebis of moet ik zeggen regelrechte aanvallen, gehoord en gezien dan in de dagen van covid-19. Zelden ook zoveel ontredderde stuurlui aan wal zien staan. Lieden die heel die corona bezagen als een griepje en lieden die het zelfs niet eens als een ziekte, maar als een boze uitwas van Bill Gates en de zijnen zagen en zich onder geen beding wilden laten vaccineren. Willem Engel en soortgenoten aten het probeem luchtig weg met een banaantje uit eigen republiek. Ik laat complotdenkers, wappies, q-anons en andere wijsneuzen even buiten beschouwing. Ons kabinet had het er al moeilijk genoeg mee, temeer er in de Kamer een hardnekkige Baudet-infectie heerste. En toen viel heel het kabinet ook nog eens rollebollend over die vermaledijde kindertoeslagen. Alsof het gezeur van die Groningse gasslachtoffers al niet genoeg was, alsof onze staatskas dat er óók nog wel eventjes bij kon ophoesten. Jaahh, dan hadden ze maar beter moeten luisteren naar Omtzigt, dat Enschedese klokkenluidertje, Pieter voor insiders. Hij zat al sinds 2012 aan de deuren te rammelen, maar baas Rutte liet hem niet binnen. Mark wist helemaal niets van een kindertoeslagenaffaire, zei hij voor de bloedraad. Iedereen had onze premier kunnen vertellen dat die jongens uit de Achterhoek vasthouders zijn. En daar struikel je dan met zijn 149-gen over. Want Pieter zat inmiddels afgebrand thuis. Hij was overopvallend door mevrouw Ollengren aan de kant geschoven. ‘Functie elders’. Bijna even leesbaar als de letters KLM bij Schiphol. Deze term is in medialand en bij het UWV juichend verwelkomd als een zeer werkbaar staande begrip. In mijn werkzame jaren heette zo iemand gewoon een lastpost en dus overtollig. Sindsdien is het in Den Haag een wildernis van heen en weer gelieg en gebedrieg. Eén noemt het koudstellen van Pieter ‘sensibiliseren’, een ander noemt de journalisten inzake de zaak Graus ’tuig van de riggel’, kortom: de Haagse verloedering kent geen grenzen. Vroeger werd een opstandeling nog weleens weggezet als een recalcitrant of in het uiterste geval een schoft. Nu is het onderdeel geworden van politieke strategie. Omtzicht heeft zich inmiddels weer geroerd. Hij mag van het UWV twee uurtjes per dag computeren en heeft er meteen een memo van 60-70 pagina’s uitgeramd. Dat zal ze leren! Daarna nam hij ontslag. Alles met voorbedachte rade, want volgend jaar komen er weer landsverkiezingen. Tenminste, dat zeg ik. En let op, dan komt Pieter met zijn eigen partij. Daar kun je donder op zeggen. Pieter for president is misschien nog wat te vroeg, maar hij zal er alles aan doen om heel hoog te eindigen. Daar ben je geen hogere wiskunde voor nodig.

Het wordt warm in mijn achterkamertje. Ik breek uit! Ik heb zin in een banaan en een groot glas fris en daarna een kouwe douche. Dat zou voor de politiek in Den Haag ook zeer welkom zijn. Moi maar weer.                                                                                                               

                                                                                                                               Willem.